Nýjar kvöldvökur - 01.01.1941, Blaðsíða 34

28
SYNIR ARABAHÖFÐINGJANS
N. Kv.
er“, sagði hann brosandi. „En hvað — er-
uð þér alein í dag? Hvar er Caryll?“
Díana bauð honum sæti við hliðina á
sér og fór svo að borða.
„Caryll? Hann reið út með Ahmed.
Þeir fóru til Ras Djebel“.
„Til Ras Djebel? — Caryll? Það var
merkilegt. Jæja. Við skulum þá vona, að
þeir fái tækifæri til að kynnast betur á
leiðinni. Ég hefi hugsað mikið um Caryll,
hvernig við ættum að geta fengið hann
til að una sér hér heima hjá foreldrum
sínum. En það er ekki auðvelt, þegar
maður hefir aldrei vitað neitt af móður
sinni“.
Díana leit upp. — „Nei. Það er vísí
ekki auðvelt. Og það var víst ekki honum
að þakka, að þeir fóru báðir saman til
Ras Djebel“.
„Jæja, það hefir þá verið Ahmed, sem
stakk upp á því?“
„Stakk upp á því? Hefirðu nokkurn
tíma heyrt Ahmed stinga upp á nokkuru?
O-nei, góði. Ég heyrði skilaboðin, sem
hann sendi með Gaston. Caryll fór með
honum til Ras Djebel, af því að eigi var
um neitt að velja. Hann þorði ekki ann-
að“.
„Jæja, ég held nú samt, að drengurinn
hafi aðeins gott af því“.
Díana hristi höfuðið. „Heldurðu það?
Ég hefi verið að hugsa um þetta í allan
dag, og ég hefi komist að þeirri niður-
stöðu, að það hefði víst verið okkur öll-
um fyrir beztu, að Caryll hefði alls ekki
komið. Hann virðist ekki kæra sig neitt
um að kynnast okkur. — Ég hefi reynt á
allan hátt að hlynna að honum, svo að
hann skyldi verða þess var, að hann væri
velkominn og ætti hér heima. En ég get
ekki sagt, að hann virðist kæra sig um
það né kunni að meta það. Aðeins einu
sinni, daginn eftir að hann kom hingað,
hugsaði ég mér sem snöggvast, að mér
myndi takast að vinna hann, svo að hann
kæmi til mín og opnaði hjarta sitt fyrir
mér. En það brást algerlega, og síðan hef-
ir hann forðast mig engu síður en föður
sinn, og það særir mig ákaflega. Ég veit
vel, að honum var alltaf óljúft að fara
hingað, það var auðskilið á bréfum hans.
En ég vænti mér svo mikils af komu hans.
Og að þegar hann á annað borð væri
hingað kominn, myndi hann brátt verða
þess var, hve vænt okkur þætti um hann.
En nú er víst algerlega útséð um það,
þótt við bæði höfum gert okkur allt far
um að vinna hann. Og nú er víst þolin-
mæði Ahmeds á þrotum, og ég —. Hún
þagnaði, og tilfinningar hennar báru hana
ofurliði. „Æ, hvers vegna hatar hann
okkur svo ákaflega“, sagði hún með grát-
staf í kverkunum. „Ekki hefir gamli mað-
urinn talið hann til þess, því trúi ég al-
drei. En hann hatar okkur núna jafnve'l
enn meira, en þá er hann kom hingað. Eri
hvers vegna? Raoul, þér þekkið hann,
segið mér, er þetta okkur að kenna — eða
honum, að þetta gengur svona herfilega
öfugt?“
Hún stóð snöggt upp frá borðinu og
sneri sér undan til að leyna tárunum, sem
hún gat eigi lengur haldið í skefjum.
Saint Hubert gekk á eftir henni yfir
að dívaninum og stakk höndunum djúpt
niður í vasana. Hann var í sterkri geðs-
hræringu og átti fullt í fangi með að
halda tilfinningum sínum í skefjum. Hin
gamla niðurbælda ástríða hans blossaði
upp á ný í nærveru hennar, er hún var
einmana og hjálparvana. Aldrei hafði
honum veitzt erfiðara en nú að bæla nið-
ur tilfinningar sínar og dylja ást sína, sem
hann hafði borið í brjósti í svo mörg ár.
Hann gat varla stillt sig um að taka hana
í faðm sér og hugga hana. En honum varð
hugsað til Ahmed vinar síns, sem treysti
honum, og Díana sjálf taldi hann tryggð-
arvin sinn. Hann hleypti í sig kjarki, og