Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Side 43

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
137
Hás hlátur var eina svarið, sem hers-
höfðinginn fékk.
Viti sínu fjær af reiði dró Mexíkaninn
skammbyssu úr belti sínu, miðaði á
drauginn og hleypti af.
Veran virtist hníga niður, en í sömu
andránni skaut henni upp hinum megin
við veginn og rak þar enn á ný upp sama
hása hláturinn.
„Heimskingi!“ æpti hún með ruddalegri
röddu, „þú heldur, að þú getir grandað
mér með skammbyssukúlu, en hér hefir
J>ú kúlu þína aftur, með kveðju frá trygg-
um vini!“
Þegar vera þessi sagði þetta, dundi við
nýtt reiðarslag og í bjarma eldingarinn-
ar sá hershöfðinginn risavaxinn handlegg
hefjast ógnandi á loft og varpa einhverju
að fótum hans.
Banderas greip sendinguna á lofti og
reif af henni umbúðirnar. Honum var
dimmt fyrir augum, þegar eldingin
slokknaði, svo að hann sá ekki, hvað í
þeim var. En þegar hann þreifaði fyrir
sér, fann hann, sér til mikillar skelfing-
ar, að í bögglinum var skammbyssukúla
og mannshönd, volg og blóðug.
„Hvað er þetta, herra?“ spurði Gomez.
„Byssukúla —“, svaraði Banderas svo
lágt að varla heyrðist, „og blóðug manns-
hönd“.
„Við skulum snúa við, herra“, stundi
Gomez upp.
„Aldrei að eilífu!“ öskraði Banderas,
fyrr mundi ég láta lífið“.
Stormurinn æddi hamslaust eins og áð-
ur. Hin dularfulla vera virtist horfin, en
þó fannst báðum mönnunum þeir heyra
annað slagið skuggalegan hlátur hennar
gegnum storminn.
Hershöfðinginn og þjónn hans hertu
reiðina eftir mætti. Þrátt fyrir óveðrið
nálgðust þeir óðum fjöllin, en þangað
virtist för þeirra heitið. Smám saman
mótaði betur fyrir hömrunum, á aðra
hönd. Gróðurinn varð kyrkingslegri með
hverju fótmáli og að lokum geistust hest-
arnir yfir sendinn jarðveg, gróðurlausan
og nakinn.
Fyrr en varði voru þeir komnir inn á
milli klettanna. Til beggja handa slúttu
þeir draugalega fram yfir veginn.
„Hesturinn minn er kominn að niður-
falli“, sagði Banderas og rauf uggvæna
þögnina. „Er langt eftir ennþá?“
„Við erum bráðum komnir“, svaraði
Gomez.
Ofan frá fjöllunum næddi ískaldur
stormurinn og hinir holdvotu ferðalangar
skulfu af kulda.
Þjónninn hafði varla sleppt orðinu,
þegar sami, skuggalegi hláturinn og áður,
kvað við rétt hjá þeim og í sömu andrá
var einhverju kastað í Gomez. Hann
greip það, en lét það samstundis falla til
jarðar og rak upp skelfingaróp. Það var
önnur blóðug mannshönd.
„Helvíti ógnar okkur“, stundi hann, „í
nótt munum við fá okkur full reynda“.
Hershöfðingjanum svall móður að nýju
við ótta og vesalmennsku þjóns síns.
„Hefir þú gleymt, hvað bíður þín að
launum?“ spurði hann háðslega. „Hefi ég
ekki heitið þér gulli og grænum skógum,
nautahjörðum og víðáttumiklum akur-
lendum að launum, fyrir að vísa mér veg-
inn inn í Gimsteinadalinn. Ætlar þú að
láta hindurvitni og sjónhverfingar standa
í vegi fyrir hamingju þinni?“
„Nei“, svaraði Gomez þrjózkulega, „ég
skal bjóða djöflinum og öllum hans her-
skörum byrginn!11
Allt í einu rasaði hestur hershöfðingj-
ans, svo að hann féll af baki og hesturinn
ofan á hann.
Gomez stökk af baki og hjálpaði hús-
bónda sínum, sem bölvandi reyndi að
komast á fætur.
„Nú hljótum við að eiga skammt ófar-
18