Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Blaðsíða 47

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
141
„Hefir þú nokkurn tíma séð Blóðsug-
una?“ spurði hún Gomez.
„Nei“, svaraði Gomez titrandi, „ég hefi
aðeins heyrt hennar getið“.
„Hún stendur nú á þessari stundu
frammi fyrir ykkur“, sagði veran lágt.
„Vei ykkur, ef þið skylduð verða svo
óheppnir að hitta hana aftur, því að hún
sýnir sig aðeins til að hefna og refsa“.
Að svo mæltu benti Blóðsugan þeim
ógnandi að þeir skyldu fara.
Báðir mennirnir flýttu sér sem af tók
til baka. Svitinn bogaði af þeim, þegar
þeir loksins náðu hellismunnanum og
komust undir bert loft.
Þrumuveðrinu var slotað, en loftið var
nístingskalt og stormurinn næddi ennþá
■ofan úr fjöllunum.
Þeir félagar fundu skjótlega hesta sína,
sem nú voru orðnir afþreyttir og heim-
fúsir; hneggjuðu þeir hátt, er þeir sáu
eigendur sína koma. Eins og kólfi væri
skotið þeystu þeir af stað og innan stund'
ar náðu þeir út á grassléttuna, og fyrr en
varði voru fjöllin með dulmætti sinu og
geigvænleik langt að baki.
II.
HACIENDA1) DEL RODRIGUEZ.
í mexíkanska fylkinu Sonora, við landa-
mæri Bandaríkjanna á bökkum hins
vatnsmikla Coloradofljóts, lá fagur bú-
garður, sem víða var kunnur undir nafn-
inu: Hacienda del Rodriguez.
Haciendan var vafalaust stærsti bú-
garður í Mexíkó og hefði jafnvel reynst
örðugt að finna hans líka í Bandaríkjun-
um. Undir búgarðinn lágu og lönd, sem
þó að nokkru leyti heyrðu til Bandaríkj-
unum.
Að sjálfsögðu var aðeins nokkur hluti
að lendum jarðarinnar ræktað land.
Hacienda = mexikanskur búgarður.
Miklar víðáttur voru beitilönd fyrir hin-
ar stóru kvikfénaðarhjarðir eigandans,
eða lágu ónumdar og óþekktar af öðrum
en hálfvilltum Indíánum og æfintýra-
mönnum, sem lögðu leiðir sínar þar umá
veiðiferðum sínum.
Eigandi haciendunnar, Don Gonsalvo
del Rodriguez fluttist á þessar slóðir fyr-
ir næstum mannsaldri síðan, og keypti þá
landið af ríkisstjórnum Mexíkó og Banda-
ríkjanna fyrir mjög lágt verð. Enginn
vissi, hvað knúð hafði hann til að flytja
til þessara eyðilegu héraða austan frá
hafinu, en þaðan þóttust menn vita með
vissu, að hann hefði komið.
Hinir hugdjörfu gambusionar, en svo
voru gullleitarmenn nefndir í Mexíkó, —
höfðu ávallt talið það hina mestu fífl-
dirfsku að setjast að á þessum slóðum, því
að mörg hundruð rastir voru til næstu
bústaða hvítra manna og Indíánarnir
höfðu frá ómunatíð helgað sér þessi
landsvæði öll. Og Indíánarnir, sem þarna
höfðu aðsetur, voru Apacha-indíánar,
grimmastir og rángjarnastir af öllum
Indíánaættkvíslum, og höfuðféndur allra
hvítra manna.
Don Rodriguez virtist ekki óttast neitt
um búgarð sinn, og þegar hann kom til
Arispe, höfuðborgar Sonora, til að ráða til
sín verkafólk og gjöra nauðsynleg inn-
kaup, brosti hann góðlátlega að öllum
hrakspám í sambandi við fyriætlanir
hans.
Don Rodriguez var á þeim árum glæsi-
menni mikið. Hann var hár vexti og
herðabreiður, eins og títt er um Banda-
ríkjamenn. Svipurinn var djarflegur og
hreinn, en í augum hans lá dulin sú
mikla angurværð, sem mest heillar ungar
og fagrar konur. Það var því eigi að
undra, þótt hann gengi í augu hinnajjós-
hærðu, dökkeygu meyja í Arispe, þegar
hann kom þangað fyrst.
Enda bar hann gæfu til að vinna ástir