Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Side 29

N. Kv.
KENNIMAÐUR
123
— Ég held, að þú gerir þér það ekki vel
ljóst, á hverju þú byggir þessar ásakanir
þínar, séra Bjarni, greip Guttormur fram
í, þegar prestur hætti sem snöggvast til
þess að ná andanum.
— Ég geri mér einmitt fulla grein fyr-
ir því, svaraði prestur þegar í stað. Ég
veit svo sem, hvað veldur því, að þið forð-
ist að sækja kirkju og komið ykkur hjá
því að heyra orð mín. Það er vegna þess
að þið hræðist þann sannleik, er ég fer
með. Þið þorið ekki að horfast í augu við
þá staðreynd, að þið eruð á villigötum.
En sagan er þar með ekki sögð til enda.
í viðbót sýnið þið bæði mér og hinni
heilögu kirkju guðs fjandskap og svívirð-
ingu með því að þeysa fram hjá, þegar
messa á að hefjast.
— Kirkjugöngur eru ekki neinn örugg-
ur mælikvarði á trú og breytni manna,
mælti Guttormur. En ég skal viðurkenna,
að bæði ég og aðrir, sem hér eru staddir,
vissu að það átti að messa á Breiðavaði í
dag. Og ég skal einnig viðurkenna það,
að það var ég, sem átti mestan þátt í því
að við riðum hjá garði þínum í morgun,
án þess að hlýða á messu hjá þér, en ég
leit svo á, að það mundi ekki síður guði
þóknanlegt en það, að setjast á kirkju-
bekk og hlusta á steinrunnar kennisetn-
ingar.
— Þetta er guðlast, greip prestur fram
í, svívirðilegt guðlast, að halda því fram,
að það sé guði þóknanlegt að óvirða
hvíldardaginn með syndsamlegu athæfi
eins og því, sem þið hafið aðhafzt í dag.
— Ef það er svo, að við höfum drýgt
synd í dag, svaraði Guttormur með nokkr-
um þunga í röddinni, þá vil ég leyfa mér
að hafa þá skoðun, að guð sé líka í synd-
inni. Nei, séra Bjarni, nú ert það þú, sem
ert á villigötum. Dálítið meiri athugun
og sanngirni mundi áreiðanlega ekki
skaða málstað þinn, heldur þvert á móti.
Vertu sæll.
Áður en prestur gat gripið til andsvara,
sem nokkur töggur var í, hafði hópurinn
hleypt á sprett. Um leið og hann þeysti
fram hjá, tók hann fyrst eftir því, að
fólkið var allt vinnubúið og karlmennirn-
ir reiddu orf og hrífur fyrir framan sig.
Síðastur í hópnum var drengsnáði, hálf-
vaxinn. Hestur hans var stirður og þung-
fær, svo að prestur sá sér færi og greip
um tauma hans um leið og hann fór fram
hjá. Dálitla stund hélt hann um þá án
þess að segja nokkuð, en drengurinn beið
þess með skelfingu, sem koma mundi.
— Hvaðan komið þið? spurði séra
Bjarni dálítið hásum rómi, eftir þögn,
sem drengnum fannst heil eilífð. Svaraðu
mér strax og segðu sannleikann.
— Við — við komum framan — fram-
an úr Ás — Ási. Við — við vorum að slá
— slá og raka túnið fyrir ekkjuna. Hún —
hún er mannlaus.
Hendur prests duttu máttlausar niður
með síðunum. Drengur var ekki seinn að
grípa tækifærið og slá í hestinn, svo að
hann komst leiðar sinnar. Honum leizt
þannig á prestinn, að hann kærði sig ekki
um að eiga við hann frekari viðræður.
Séra Bjarni stóð langa stund í sömu
sporum. Hann heyrði hlátrasköllin í fólk-
inu íjarlægjast og þagna að lokum. Sigur-
von hans hafði ennþá einu sinni snúizt
upp í herfilegasta ósigur; ennþá einu
sinni hafði vanstilling skapsmuna hans
snúið þeim vopnum, sem hann vildi beita,
gegn honum sjálfum.
En í staðinn fyrir að auðmýkja hugar-
far sitt með því að úthella hjarta sínu í
bæn til guðs um að vinna bug á þessum
veikleika sínum, fylltist hann enn meiri
reiði gegn öllum þeim, sem á einn eða
annan hátt tálmuðu honum veginn að því
takmarki, sem hann vildi ná. Það var
ekki öll nótt úti enn. Hann átti eftir að
sýna þeim, að hann skyldi eiga síðasta
leikinn. (Framhald).
16*