Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Qupperneq 14

8
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
N. Kv.
auðugu dætra minna — enn allir til sverðs
míns.... Þó ykkur væri hjálpað, yrði þó
ógæfan ein endir þess alls. — Þegar faðir
minn var níræður, var hann ennþá heið-
ingi. Og glaður var ég og Guði þakklátur,
þegar ég fékk hann til þess að koma með
mér í kirkju og taka hvítavoðir. En um leið
og hann fékk skírnarskyrtuna niður yfir axl-
irnar, steyptist hann á gólfið og var dauð-
ur. . . . Æ — Úlfhildur mín! Hvað er nú
orðið af þeim hamingjudögum, þegar við
sátum saman hérna við þennan glugga?
Hrausta, vel tygjaða riddara hafði ég, og nú
hrópa þeir til mín af vígvöllunum, þar sem
grasið grær yfir bein þeirra. Sörkvir, segja
þeir, hugsaðu til okkar, og þá getur þú
ekki sofið! — Þrælar mínir drógu heim.
timbur, þeir settu vængi á myllurnar og
hjól á vagnana. En ormurinn etur sig inn
í þræla-verkið, og það fúnar fljótt. — Allt
gæti alveg eins vel verið ógert....
Far þú niður í gestaskálann, þar færðu
mikinn félagsskap og skemmtun! Þú mund-
ir samt hafa minna að segja mér, heldur en
hugur minn, þegar ég sit hér einn og þegi.
Hugsanir mínar eru spámenn. Veitztu
hverju þær spá afkomendum mínum?
Ógæfu, ógæfu!
Sá ókunni fór þá aftur inn í gestaskálann.
Og Jóhann settist hjá honum á bekkinn og
hafði í frammi spott og ýmsa hrekki við
flóttamennina. Að nokkrum dögum liðnum
gátu, hvorki þeir né Smálendingarnir hald-
ið út að vera þar lengur. Jóhann fylgdi
þeim á leið, þegar þeir fóru, og söng um þá
háðvísur. — Blenda sat á hestinum fyrir
framan móður sína og stakk ljóshærðu höfð-
inu, bæði hrædd og undrandi, út á milli
fellinganna á kápu hennar. Dætur Sörkvis
stóðu með förðuð andlitin í svalaganginum
og skellihlógu. Enginn harmaði það, þó
gamli konungurinn nú ætti nokkrum vin-
um færra.
Flann varð stöðugt meira og meira ein-
mana. Jóhann óx upp og sat jafnan í tryll-
ingslegum drykkjuveizlum. Svo frétti hann-
einu sinni um tvær systur, sem væru fegurri
en allar aðrar konur. Önnur þeirra var gift
höfðingja í Hallandi, sem Karl hét. Og.
eitt sinn, þegar hann var ekki heima, brauzt
Jóhann inn í kastala hans, nam þær systur
báðar á brott og flutti þær heim til sín.
Þetta spurðist um allt landið og mæltist
illa fyrir. Urðu margir reiðir mjög, og þeg-
ar Jóhann nokkru síðar kom á þingið, réð-
ist alþýðan á hann og tók hann af lífi.
— Þessi sonur minn átti mikið rúm í
hjarta mínu, andvarpaði Sörkvir, þar sem
hann sat við gluggann og tærðist upp. —
Nú var hár hans orðið alveg snjóhvítt, og.
kyrtill hans svo slitinn og upplitaður, ac£
hann líktist gömlu segli.
Svíarnir höfðu ekki gleymt því, að þeir
frá fornu fari höfðu rétt til að taka sér kon-
unga. Nú vildu þeir ekki lengur hlýða
Sörkvi, heldur kjöru sér annan konung, sem-
Eiríkur hét, sá sami, sem eftir dauða sinn
var kallaður Eiríkur heilagi.
Sérhver sendiboði, sem á sveittum hesti
kom þeysandi inn í hallargarðinn og flýttí
sér inn í salinn, færði ill tíðindi. — Munk-
arnir frá Nýdölum og Varnheimi og öðrum-
klaustrum, sem Sörkvir hafði komið á fót,
læddust um höllina. Og við arininn stóð
kardínáli frá Rómaborg og vermdi sig. —
Hann hafði komið árið áður til landsins til’
þess að heimta „Péturspeningana" — skatt-
inn til páfans. — Allir voru hljóðir og.
kvíðafullir.
Sörkvir mælti:
— Ég hef fengið skarpa heyrn hérna í ein-
veru minni, kardínáli. — í marga daga hef
ég nú heyrt jódyn — þúsundir járnskóaðra
hesta nálgast og eru nú í þrjátíu mílna fjar-
lægð. En ég nenni ekki að taka sverð mitt
niður af veggnum, þar sem það hangir. Sú
svívirðing, sem sonur minn kallaði niður
yfir mitt aldraða höfuð, er meiri en svo, að
nokkur sigur geti þvegið hana af.
Það fór eins og Sörkvir hafði sagt fyrir„.