Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Qupperneq 29

N. Kv,
VITASTÍGURINN
23
í einveru hinna löngu kvölda. Hann sat og
skrifaði í sífellu, og gamla stofuklukkan
brezka tifaði og hjó jafnt og þétt sekúndur
lífsins út úr tilveru þeirra. Að lokum lagði
hann frá sér pennann og leit á kiukkuna.
Hann sneri sér að konu sinni og sagði eins
og svo mörg hundruð sinnum áður: „Nú
•er víst kominn háttatími, Nóra?“
„Já, svo er það, Sylvester." Hann tíndi
saman skjöl sín og hún lét dót sitt niður í
saumakörfuna.
„Góða nótt, Nóra!“ „Góða nótt, Syl-
vester!“ Og síðan gengu þau hvort til síns
Jherbergis í hinu stóra, hljóða húsi.
II.
Auróra átti að byrja á söngnámi. Adani
liafði sem sé fengið bréf frá Gottlieb, sem
sagði stutt og laggott: „Láttu barnið fá að
syngja í Ósló. Hafi hún gáfur í þá átt, þá er
það gott og blessað, og hafi hún það ekki,
fær hún að minnsta kosti reynsluna. Og
Jrvort tveggja veitir manni það, sem nefnt
•er auðæfi lífsins." Auróra varð svo himin-
lifandi glöð, er hún hafði lesið bréfið, að
hún faðmaði þau Adam og Fíu til skiptis.
Benedikta dró sig í hlé, því að hún var hálf-
smeyk við ofsa Auróru, jafnt í sorg sem
gleði. Auróra gat ekki um annað hugsað
næstu dagana. Hún hljóp því frá Jens
herramanni eitt kvöldið, þegar hann ætlaði
að fylgja henni upp Vitastíginn.
Þegar hún kom heim í vitann, sagði hún
við Benediktu:
„Ég er orðin svo hundleið á Jens herra-
xnanni; hann hangir utan í mér seint og
snemma. I dag hljóp ég leiðar minnar frá
honum. Hann heldur víst, að ég sé skotin í
honum! Ha — ha — ha.“
Benedikta roðnaði, en Auróra veitti því
•enga eftirtekt. Hún var með allan hugann
við ferðalagið og sönginn. —
Hlý vinátta hafði haldizt óbreytt milli
þeirra Auróru og Öblu gömlu, frá því er
þær hittust í fyrsta sinn í „Málarakassan-
um“. Og eftir að Abla var komin yfir í bæ-
inn, í læknishúsið, brá Auróra sér oftsinnis
yfir til hennar til að spjalla við hana. Þegar
Abla heyrði, að Auróra ætti að fara til Ósl-
óar og læra söng, varð hún hljóð og döpur
í bragði.
„Hvernig heldurðu, að það fari, Auróra?“
andvarpaði Abla gamla.
„Fari? Auðvitað ágætlega! Ég ætla að
verða mikil söngkona og giftast að lokum
greifa, og svo kem ég hingað aftur sem
greifafrú og heimsæki ykkur, ha — ha — ha!“
„Það eru margar freistingar fyrir unga
söngkonu,“ sagði Abla.
„O sussu-nei, þær eru nú jafnmargar fyr-
ir þær, sem ekki syngja,“ sagði Auróra.
„Nei,“ sagði Abla, „mikill munur er nú á
því. Á æskuárum mínum var ung mjalta-
kona á Bjarkasetri. Hún var svo dugleg að
syngja, að það tísti og kvakaði og vall og
dillaði í henni allan daginn eins og í heilu
kirkju-organi. En það fór nú samt illa fyrir
henni að lokum.“
„O, — það hefði víst farið jafn-illa fyrir
henni, þó að hún hefði alls ekki getað
sungið.“
„Það er ekki auðvelt að standa sig fyrir
þann, sem ungur er, Auróra; þá er blóðið
svo heitt, svo sjóðandi heitt.“
„Það er líklega, eins og það á að vera.
Bíddu bara, þangað til ég er orðin greifa-
frú, Abla. Það verður nú dýrð í lagi!“
„Ég hélt, að þér þætti vænt um Jens
herramann," sagði Abla og leit alvarlega á
hana yfir gleraugun.
„Nei, — ekki svoleiðis. Ég vil ekki byrgja
mig inni í Bjarkasetri ævilangt, alveg eins
og kanarífugl, — nei, góða, það verður nú
ekkert af því!“
„Bramer-ættin er nú ágætis fólk, einkum
stúdentinn; og Jens er svo líkur honum.
Betri mann held ég ekki, að þú gætir feng-
ið, Auróra."
„Nei, ekki hérna í bænum, þar get ég