Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Síða 27

N..Kv.
VITASTÍGURINN
21
„Ég veit ekki, hvernig ég á að þakka yður,
lvarsen.“ Hún var að brjóta heilann um,
^hvort hún ætti nú ekki að þúa hann, fyrst
þau voru nú orðin tengd á vissan hátt. i»að
var eins og ívarsen renndi einhvern veginn
■grun í, hvað hún var að hugsa, og hann
flýtti sér því að bæta við: „Þetta gildir
auðvitað aðeins Roosevelt, frú Stolz. Hin
.börnin kæri ég mig ekkert um.“
„Nei, hin bör'nin viljum við líka hafa
:sjálf,“ sagði Fía og hló, og Ivarsen hló líka.
Þeim létti báðum. sýnilega fyrir brjósti, er
þessu var heppilega aflokið. Hefði hann
.árætt það, myndi hann hafa tekið fram
gamla hvítvínið frá —78 og fengið sér eitt
•glas; en nú lá bann við því. Lokið var allri
lífsins gleði — ef til vill var þó ein eftir
•enn — Roosevelt!
Þegar ungfrú Evensen heyrði Fíu korna
•ofan stigann, hoppaði hún niður af háa
skrifstofustólnum og stóð fyrir henni í
miðjum dyrunum. „Hvað vildi hann?“
■sagði hún áköf. „Ekkert, ungfrú Evensen,“
svaraði Fía hraðmælt og ýtti henni til hlið-
.ar. Síðan hvarf hún út um dyrnar og hélt
viðstöðulaust upp Vitastíginn í þvílíkum
flýti, að hún varð þess ekki vör, að skraut-
hatturinn hennar sat skakkur á höfðinu, og
.að báðar páfuglafjaðrirnar voru brotnar.
Þær lréngu læpulega niður og dingluðu um
•eyrun á henni. Það var auðvitað ívarsen,
sem í ógáti hafði skákað sér ofan á hattinn!
— Ungfrú Evensen fór að brjóta heilann
um, hvað allt þetta myndi eiga að þýða:
„Auðvitað er hér um Roosevelt að ræða!
Nú eigum. við líklega að fá bannsettan
strákinn hingað í búðina. Hann er orðinn
■ógeðfeldari með ári hverju. En ég skal svei
mér hafa gát á honum! Það er ekki víst, að
ívarsen verði alltaf jafn þolinmóður og
núna; hann á það nú til að skipta skapi,
jafn eldbráður og hann er — og þá, þá kem-
ur röðin að mér!“ Það lá við, að ungfrú
Evensen væri farin að hata Fíu. Allt þetta
^aus um, að hún hefði viljað hjálpa henni,
af samúð og systurkærleika var bara fals og
fláttskapur. Hún hefði sannarlega reiknað
allt vel út, þegar hún fór að senda strákinn
hingað ofan eftir á hverjum degi. Aldrei á
ævi sinni hafði ungfrú Evensen iðrast eins
eftir neinu sem því, að hún skyldi hafa farið
upp í vita og opnað innsta hjarta sitt fyrir
frú Stolz, falsdrósinni þeirri arna!---
Fía var komin alveg upp að mýrasundinu
í Vitastígnum og ætlaði að fara til að stikla
yfir það, en nam staðar allt í einu og féll í
djúpar hugsanir. Hún skildi ekki almenni-
lega, hvað fólst í orðinu „adopera“, „adó-
bera“, eða hvað það nú var, en ívarsen hafði
lofað svo miklu. Það hafði hún þó að
minnsta kosti skilið. Hún brosti og stiklaði
síðan glöð og léttilega yfir sundið.
Þegar lrún kom heim og hafði hengt frá
sér skrauthattinn frammi í ganginum,
gramdist henni fyrst, að báðar fjaðrirnar
skyldu vera brotnar. Hún leit angurvær á
þær sem snöggvast, en lrugsaði svo: „Skítt
með það, hvað ætli það geri svo sem til, —
að hugsa sér, hvað Roosevelt verður ríkur
seinna!“
Adam og Fía sátu í stóru stofunni, þegar
Fía var að segja honum frá heimsókn sinni
lijá ívarsen. Hún var frá sér numin af gleði,
og augu hennar blikuðu björt og skær, er
hún skýrði honurn frá því, sem ívarsen
hefði sagt:
„Að lokum sagðist hann ætla að abotera
drenginn, — jæja, ég man ekki almennilega
orðið það arna, en það var eitthvað þessu
líkt.“
„Adoptera?“ sagði Adam.
„Einmitt, þetta var það, adoptera — hvað
er það nú annars?"
„Taka að sér barn sem sitt eigið barn,"
sagði Adam.
„En það er ekki hægt, fyrst það er þitt
barn,“ sagði Fía.
„Lögin heimila, að maður taki sér annars
barn í eigin barns stað.“