Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Qupperneq 48

42
VITASTÍGURINN
N. Kv.
gerði hann ætíð, þegar hann var að velta
einhverju alvarlegu málelni fyrir sér: —
Nei, Önnu skyii nú ekki takast að ginna
hann út á hálkuna, te be sure not! Hann
átti þá ef til vill á hættu, að hún fengi líka
samvizkubit, einn góðan veðurdag, og færi
að fimbulfamba um fertugan dreng! Nei,
sei — sei — nei, hann hafði alveg nóg með
fimmtuga drenginn hennar Öblu, og fleiri
af því tagi kærði hann sig alls ekki um!
Saddur og sæll og harðánægður labbaði
Tínus upp brekkurnar seint um kvöldið.
Úti á hlaðinu fór hann úr stígvélunum og
læddist síðan á sokkaleistunum upp stigann
og til herbergis síns. Hann gekk gleiðstigur
og setti fæturna alveg út að stigakjálkunum,
því að þá marraði ekkert í stigarimunum,
sei — sei — nei. Þetta hafði liann lært í æsku
af kærustu, sem liann átti einu sinni í
Flekkufirði. Vesalingurinn, hún var svo
hrædd um, að hann mundi vekja foreldra
hennar, þegar hann læddist upp stigann á
kvöldin.
Abla sat einsömul í eldhúsinu. Hún
gleymdi alveg að andvarpa að þessu sinni,
því að hún var svo niðursokkin í að lesa
bréf, sem hún var nýbúin að fá frá Auróru.
Hún stafaði sig fram úr því, hægt og gæti-
lega, og varð að taka af sér gleraugun öðru
hvoru og fága þau. — ---svo get ég sagt
þér það, Abla mín, að við Jens herramaður
trúlofuðum okkur í gærkvöld.“ Abla lagði
frá sér bréfið. Hún þurfti að hugleiða þetta
ofurlítið; þetta kom svo algerlega óvænt.
Síðan hélt hún áfram:
„Það var inndælt veður í gærkvöldi, heið-
ríkt og stjörnubjart, og Jens spurði mig,
hvort ég vildi ekki ganga út með honum. F.g
skal segja þér, að það var dásamlegt. Meðan
við vorum úti og horfðum á stjörnurnar,
sýndi Jens mér „Karlsvagninn" og spurði
mig, hvort við ættum ekki að setjast upp í
hann og aka til Bjarkaseturs í trúlofunar-
heimsókn? Já, þú skilur víst, að ég var fús
til að stökkva upp í hann undir eins, og það
sagði ég Jens líka. Hann fór að hlæja og
varð afskaplega glaður. Og þar með vorum
við trúlofuð! — Guð minn góður, hvað það
er inndælt! Jens er góður strákur, og ég er
ákaflega skotin í honum, nærri því meira en
ég hélt, og sérstaklega síðan ég hætti við
söngnámið. Ég hefði sennilega getað orðið
góð söngkona, en það er aðeins ein af hverj-
um hundrað þúsund, sem verður greifafrú
Casa Miranda, og þá eru nú horfurnar held-
ur smáar. — Jens skrifar núna samtímis mér
lieim að Bjarkasetri, því að við höfurn orðið
ásátt um að gifta okkur undir eins. — Þús-
und kveðjur og skrifaðu fljótt aftur þinni
hamingjusömu
Auróru“.
Abla sat lengi i djúpum hugsunum: bara
að þetta gengi nú vel. Því að allir þessir
Bramer-piltar voru svo ákafir í ástum. Hún
minntist þess, hve oft sútarinn gamli hafði
elt hana á kvöldin; það var nærri því ókleift
að komast undan honum. En hann var samt
ákaflega traustur og áreiðanlegur maður og
góður, þegar á reyndi. Hann hafði séð urn
hana þá, alveg eins og hún hefði verið dótt-
ir hans. Hann hafði líka séð um drenginn
og komið honum í fóstur. Það var hann allt-
af vanur að gera, hann vissi svo vel, hvernig
bezt væri að ráðstafa þess háttar málum. —
Veslings Auróra litla, hún kæmist senni-
lega í hann krappan, áður en hún væri kom-
in heil á húfi gegnum þann hreinsunareld;
æ jam og jæja. Ef til vill yrði þetta verst fyr-
ir frú Bramer! Skyldi hún vilja veita henni
móttöku núna? Hún, sem hafði rekið burt
bæði stdentinn og veslings saklausa barnið!
— —- — Það var samt víst ekki með Sylvesters
vilja og samþykki. Hann var mesta góð-
menni; allir Bramer-menn voru hjartagóð-
ir og beztu drengir.
Abla sendi Auróru bréf með mörgum
hamingjuóskum og aðvörunum: — „---------
mundu það, vina litla, að blóði æskunnar