Nýjar kvöldvökur - 01.10.1946, Blaðsíða 34

168
DYVEKE
N. Kv.
Hann settist svo nærri henni, að iinén á
þeim snertust, tók höndina á henni, hélt
henni upp í tunglsljósið og horfði á hana.
Hiin horfði á hönd hans og hringana á
henni.
„Dyveke,“ mælti hann, „veiztu, hver eg
er?“
„Já,“ svaraði hún.
„Hefur þú þá séð mig fyrr en nú?“ spurði
hann hissa.
„Já,“ svaraði hún.
„Hvar hefur þú séð mig?“ spurði hann.
„Eg hef aldrei áður komið hingað.“
„Eg sá yður á Lúcíunótt,“ svaraði hún,
„í rúðunni á búðinini hennar mömmu.“
„Einmitt það,“ sagði konungur og laut
nær henni.
Hann minntist görnlu þjóðtrúarinnar, og
erindið rifjaðist upp fyrir honum:
.... Leiftrandi við ljósglampann
lát mig sjá minn festarmann. . . .
Hann hafði erindið yfir, og Dyveke hló
glaðlega.
„Já, svona er það,“ sagði hún; „þér kunn-
ið það.“
„Eg hekl eg kunni það,“ sagði hann,
„svona syngja stúlkurnar í Danmörku, þeg-
ar þær langar til að vita, hvern þær eiga að
hreppa.“
„Eruð þér frá Danmörku?“' spurði hún.
Konungur kinkaði kolli. Hann tók utan
um hálsinn á henni og kyssti liana á munn-
inin, og hún kyssti hann aftur.
„Hver eruð þér?“ spurði hún þá.
„Eg er sá, sem þú sagðir, — sá, sem þú
sást í rúðunni á Lúcíunótt.“
„Það eruð þér!“ sagði hún himinlifandi.
Hún reis alveg upp, lagði hendur um háls
honum og kyssti hann hlæjandi og þó með
tár í augum.
„Dyveke, litla dúfa,“ sagði konungur.
Hún stökk á fætur, en hann tók hana aft-
ur í fiang sér og margkyssti lrana. Hann
spurði hana spjörunum úr, og hún sagði
honum alla drauma sína .... um klaustrið,.
riddarann. . . .
„Eg er riddarinn á háa hestinum," sagði
konungur.
Þegar þau höfðu setið um stund, stóð
liann upp og gekk inn eftir fjallinu, en
sleppti ekki af henni hendinni.
„Dyvake," sagði hann, „litla dúfa; nú er
miðsumarnótt og hátíð í skógiaum. AIls
staðar ganga tvö og tvö saman; vilt þú ganga
með mér inn í græna kjarrið og verða maí-
brúður mín?“
Hún tók glaðlega í hönd hans, og svo
gengu þau af stað.
Skömmu síðar komu þeir Hans og Pétur
og þær Edle og Vibeke að laufbingnum;
þau höfðu leitað að Dyveke árangurslaust
og kunnu nú engin ráð.
„Æ, hvað eigum við að segja Sigbritu?"
sagði Edle.
„Hún kemur í leitirnar," svaraði Hans.
„Hún hefur ef til vill orðið öðrum samferða
heim.“
Þau sneru sér öll í áttina til skógarins og
hrópuðu eins hátt og þau gátu einum rómi:
„Dyveke! Dyveke! Dyveke!" — Þau hróp-
uðu þrisvar, en enginn anzaði þeim. Þá
gengu þau þögul og hinuggin aftur ofan að
bálinu, en þar keyrðu drykkjulætin og
hávaðinn alveg fram úr hófi. Vibeke spurði
eftir föður sínum, og henni var sagt. að
hann hefði verið borinn heim; hitt fólkið
væri lika flest farið. Við þessu var ekkert
að gera; þau báru ráð sín saman, en svo
héldu þau af stað heimleiðis ofan fjallið.
10. kap. Mœðgurnar.
Sól var komin upp, en náði þó ekki að
skína yfir allan bæinn, þegar Dyveke kom
heim að búð móður sinnar. Hún hélt á
grænum greinum og hengdi þær upp á
dyradróttina. eins og siður var á miðsumar-
dag. Hún gekk nokkur skref aftur á bak til
þess að gæta að, hvemig þær færu, greip
svo með báðum höndum blómsveiginn af