Nýjar kvöldvökur - 01.10.1946, Blaðsíða 47

N. Kv.
DYVEKE
181
„Ágætt fyrir okkur, að hún er í pilsi,“
svaraði Walkandorf.
„Já, svo er það, Eiríkur," mælti konung-
ur og hló; ,,væri hún karlmaður, þá gerði
eg hana fyrst að kanslara mínum og svo að
erkibiskupi í Þrándheimi."
„Þá hefur yðar náð goldið Dyveke dýru
verði,“ mælti kanslarinn.
Konungur hrökk við.
„Eg tel Dyveke þess virði,“ mælti hann.
„Það var rétt hjá þér, Eiríkur, að fegurri
kona er engin í þessum heimi. í faðmi henn-
ar freistast eg til að gleýma landi og ríki.“
„Yðar náð, ....“'
En konungur sá á andliti hans, að nú
mundi vera von á prédikun, og hana nennti
hann ekki að hlusta á.
„Þú ert munkur,“ sagði hann og hló, ,,en
eg er konungur og eg á Dyveke." — Síðan
tók hann pellshúfu sína og gekk raulandi
burtu.
Rétt á eftir sá Eiríkur Walkendorf út um
gluggann, að konungur gekk með Dyveke í
garðinum.
„Guð einn og allir heilagir vita, hvað úr
þessu verður,“ mælti hann við Albrekt von
Hohendorf, sem stóð hjá honum.
„Já,“ svaraði Albrekt.
Kanslarinn leit á hann og hló; svo skrýt-
inn var þjónninn á svipinn. Og þjónninn
tók undir hlátur kanslarans, eins og vera
bar.
13. kap. Kveðjur.
Sigbrit Willums hafði selt búðina ná-
grannakonu sinni, sem hún hafði kynnzt.
Heldur hafði hún verið dýrseld og áskilið
sér rétt til að búa í stofukytrunni á bak við
búðina, þangað til hún legði af stað; en það
átti að verða sama dag, sem konungur sigldi
herskipunum þaðan. Mæðgurnar áttu að
ferðast landveg, og Albrekt von Hohendorf
að fylgja þeim.
Menn voru alltaf að koma að búðinni til
þess að sjá þær Sigbritu og Dyveke, en þeir
fengu aldrei forvitni sinni svalað, því að
Dyveke var á Björgvinjarlrúsi hjá konungi
og hafði fengið þar sérstakt herbergi til
íbúðar, þvert ofan í tillögur kanslarans, og
Sigbrit fór ekki fram úr stofu sinni. Þar
veitti hún viðtöku gamla vini sínum, Jörgen
Hansen, og þau töluðust lengi við.
„Nú líður að því, að eg geti endurgoldið
yður vináttuna,, Jörgen Hansen,“ mælti hún.
„Vel getur verið, að eg geti gert meira fyrir
yður, en þér fyrir mig.“
„Svo má vera,“ svaraði hann, „og þó er
það ekki þess vegna, sem eg kem.“
„Jæja,“ rnælti Sigbrit; ,,eg hélt, að þér
inunduð vilja smíða, meðan járnið væri
heitt. Mennirnir eru hvikulir í skapi, og
konungar eru menn öðrum fremur. Þér
haldið auðvitað, að um leið og konungur
verði leiður á Dyveke, sé úti um vald Sig-
britar. En verið getur, að þér og aðrir, sem
búast við því, misreiknið ykkur.“
„Eg er ekkert að hugsa um það,“ svaraði
Jörgen. „Eg vona, að dóttir yðar verði ekki
fyrir vonbrigðum, og eg veit að þér eruð svo
hyggin að tryggja ykkur allar nauðsynjar,
áður en lýkur. Nei, eg er kominn hér vegna
Edle.“
„Hvað er umTrana?" spurði Sigbrit.
Jörgen Hansen var dálítið vandræðalegur
og átti erfitt um að koma orðum að erind-
in'u, en þannig var ástatt, að jrær mæðgur,
Edle og móðir hennar, höfðu sagt blátt
áfram, að þær vildu engin mök við Dyveke
hafa, úr því að hún væri orðin frilla kon-
ungs. Og þótt Jörgen Hansen tæki í sjálfu
sér ekki svo mjög hart á þessu, þá var hann á
sama máli og mæðgurnar og var því feginn,
að dóttir hans hafði ekki sætt þeim kjörum.
Sigbrit horfði á hann og rak upp hlátur.
„Eg get séð á yður, hvað þér eruð að
hugsa um;“ sagði hún svo, „þér þurfið ekki
að segja mér það. Dyveke hugsar ekki um
annað en ást sína, og nú erum við á förum
héðan. Það spillir í engu okkar í milli. Og
kornist Edle einhvern tíma í vandræði, þá