Nýjar kvöldvökur - 01.10.1946, Blaðsíða 50

184
DYVEKE
N. Kv.
hún. „Hans náð hefur lofað að láta reisa
steinhús handa mömmu og mér rétt upp við
höllina, svo að hann geti horft niður til mín
úr glugganum og komið til mín, þegar hann
vill.“
„Mér verður ekki lofað að fara til Óslóar,
Dyveke," svaraði Edle og grét fögrum tár-
um; „eg vildi það ekki heldur, þó að eg
mætti. — Við Vibeke biðjum daglega fyrir
sál þinni; — eg ætla að ganga í klaustur með
henni, — mér finnst ekki vera vert að lifa
hér í heimi, síðan allt snerist á ógæfuhlið
fyrir þér.“
„Um hvaða ógæfu ertu að tala?“ spurði
Dyveke og horfði á hana stórum, rólegum
augum.
„Er það þá ekki satt, sem sagt er, að þú
sért frilla konungsins?" spurði Edle.
Dyveke roðnaði, leit niður fyrir sig og
lagði hendurnar í kjöltu sér. Edle varð litið
á þær og sá glitrandi hring, sem konungur
hafði gefið henni. Síðan stóð Dyveke á fæt-
ur, rjóð í kinnum, þóttafull á svip og hnar-
reist.
„Um það get eg ekki talað við þig,“ mælti
hún. „Þú ert barn í þeim sökurn, en eg er
fullorðin kona, og konungurinn elskar
mig.“
„Æ, Dyveke, þú hefur drýgt alvarlega
synd,“ mælti Edle. „Við Vibeke erum á einu
máli um það, að þú hafir orðið fyrir álög-
um; við tölum um það á hverjum degi og
erum komnar að þeirri niðurstöðu, að þetta
sé allt að kenna kuklinu, sem þú hefur farið
með. Æ, Dyveke, ef þú fengist til að hætta
við þetta og ganga í klaustur með okkur,
skrifta og biðja um syndafyrirgefningu,
væri ef til vill enn hægt að frelsa sál þína frá
eilífri glötun."
„Eg veit ekki um neina synd,“ svaraði
Dyveke. „Gáttu í klaustur með Vibeke og
biddu fyrir þeim, sem þarfnast fyrirgefn-
ingar."
Síðan sneri hún sér frá og gekk upp að
konungsgarðinum.
„Dyveke, Dyveke!“ hrópaði Edle og rétti
hendurnar á eftir henni ;en Dyveke gekk
leiðar sinnar án þess að líta við.
(Framhaíd).
Elzta skáldsaga í heimi.
Sagan urn bræðurna Anupu og Baiti,
sem prentuð var í síðasta hefti N. Kv. er af
mörgum talin að muni vera elzta skáldsaga,
sem til sé, eða álíka gömul og pýramídarnir
egypzku. Hið upphaflega handrit sögunnar
er í „British Museum“. Það er ritað á 19
papyrusarkir með fallegum helgirúnum,
skrifað af ritara frá Thebuborg á Egypta-
landi, Ennara að nafni. Var hann bókavörð-
ur í höll Merenptah konungs, er menn ætla
að hafi verið Faraó sá, er leyfði Gyðingum
burtför af Egyptalandi, og lítur svo út, sem
liann hafi skrifað söguna að boði féhirðisins
til skemmtunar fyrir krónprinsinn Merenp-
tah, er nefndist Seti II., er hann var til valda
kominn. Prins þessi hefur skrifað nafn sitt
á tveimur stöðum affian á handritið. Er það
hið elzta sýnishorn, sem til er af eiginhand-
arnöfnum hinna egypzku konunga.
Madame d’Orbiney keypti þetta dýrmæta
handrit í Ítalíu, en seldi það aftur 1857 for-
ráðamönnum brezka gripasafnsins, og er
það nú kallað d’Orbiney Papyrs.
(Heimild: Öldin, I. árg., Winnipeg
1893, en þar er heimildin grein eftir
Amelia B. Edwards, prentuð í ágúst-
blaði „The Contemperary Review“,
1893).