Nýjar kvöldvökur - 01.10.1946, Blaðsíða 42

176
DYVEKE
N. Kv.
þér verið við óbrotna borgara, en skriðið á
hnjánum fyrir lýbsku böðlunum. Svo eruð
þér huglaus eins og hornkerling í þokkabót,
lyginn og sjálfhælinn, til skammar og sví-
virðingar þeim konungi, sem þér áttuð að
þjóna hér á Björgvinjarhúsi. Svei yður,
skálkur og prakkaril En get hrækt á yður.“
Sigbrit var staðin á fætur. Hún hrækti til
hans og hitti á stígvélið og árétti orð sín
með því að pjakka stafnum í gólfið. Hún
tók ekki eftir því að dyrnar höfðu opnazt
og konungur stóð á þröskuldinum ásamt
þeim Eiríki Walkendorf og Albrekt. Hún
sneri eldrauðu andlitinu að komumönnum,
en lét sér þó engan veginn bilt við verða.
„Þar mun vera hans náð, vænti eg,“ mælti
hún, „og eg vona, að þér hafið heyrt hvert
orð, sem eg sagði við Hinrik Bagge.“
,,Eg heyrði þau,“ svaraði konungur og
hló; „þau voru nokkuð svæsin, sum hver.“
„Nú skal eg láta vörðinn reka þessa
ruddalegu konu á dyr,“ mælti fógetinn;
„hún er ekki hingað komin að mínum vilja.
Þetta er hollenzk sölukerling, sem segir, að
yðar náð hafi gert boð eftir sér.“
Konungi brá í brún og leit á Sigbritu.
„Eruð þér Sigbrit Willums?" spurði hann.
„Svo kvað vera,“ svaraði hún þurrlega,
„og yfir klukkustund hef eg beðið yðar hér
í forsalnum, þó að eg sé fátæk sölukerling,
eins og fógetinn orðaði það, og megi varla
frá búðinni fara um háannatímann. Og ekki
hef eg sagt annað við Hinrik Bagge en það,
sem satt er, eins og yðar náð mun komast að
raun um.“
„Þér skuluð fá fullar skaðabætur,“ mælti
konungur.
Síðan gekk hann einu skrefi nær garð-
fógetanum, leit hvasslega á hann og mælti:
„Nú eruð þér ekki lengur garðfógeti hér
á Björgvinjarhúsi. Eg get ekki notað menn
eins og yður.“
„Æ, yðar náð; þér verðið að hlusta á mál
mitt áður en þér rekið mig frá,“ sagði hann
aumlega.
„Þér getið afhent kanslaranum lyklana og
gert upp reikningana við hann,“ svaraði
konungur stuttur í spuna.
Hann sneri baki að fógetanum, gaf Sig-
britu bendingu og gekk á undan henni inn
í herbergi sitt. Albrekt lokaði á eftir þeirn
og stóð svo á verði við dyrnar, en Eiríkur
Walkendorf fór út með fógetanum.
Kristján konungur bauð Sigbritu sæti á
bekk innan við dyrnar, og hún settist þegj-
andi. Hún setti stafinn milli knjáa sér,
studdi hökunni á handfangið og horfði
stöðugt á konung, þegar hann gekk til og
frá um hetbergið. Hann var yngri en hún
hafði búizt við, en karlmannlegur á velli,
lierðabreiður og kraftalegur, þótt ekki væri
hann hár. Hann leit á hana við og við, og
hún leit ekki undan.
Loksins settist hann í leðurfóðraðan
hægindastól, rétti fæturna frá sér og tók
vinstri hendi um meðalkafla sverðsins, um
leið og hann lagði kreppta hægri höndina
á borðið.
„Jæja, Sigbrit Willums," mælti hann síð-
an, „segið mér eitthvað um yður og af yðar
högu,m.“
„Af mér er fátt að segja, yðar náð,“ svar-
aði hún. „Hvers vegna spyrjið þér um mig?
Ætlið þér ef til vill að veita mér -eittlivert
embætti?“
„Konum veitum við ekki -embætti, Sig-
brit,“ mælti konungur og hló við.
„Það gerið þið að vísu ékki,“ svaraði hún,
„og mundu þær þó stundum rækja þau bet-
ur en karhnénm. Líti eg á þá nnenn, sem þér
hafið í þjónustu yðar hér í Björgvin, þá
hugsa eg að Noregur liljóti að vera ríkasta
land 'í heimi.“
„Hvers vegna haldið Jrér það?“ spurði
konungur.
„Það liggur nærri að halda það, þegar
þess er gætt, hve lítið af tekjum konungs
kemur í hans vasa,“ svaraði Sigbrit hægt.
„Veit yðar náð, hvar skattarnir lenda, eða
tollarnir? Vitið þér, hvort sá greiðir, sem