Nýjar kvöldvökur - 01.10.1946, Blaðsíða 20

154
BÁTSHÖFN BJARGAÐ
N. Kv.
uð. Má segja, að þar hafi hurð skollið nærri
hælum, því að sennilega hefur skrúfan bilað
þegar báturinn lagðist daginn áður.
Fóru mennirnir þá landveg heim, nema
formaður og vélamaður, sem biðu nokkra
daga, unz fært var að senda bát til að draga
Garðar til Fáskrúðsfjarðar.
Þar með var lokið þessari svaðilför. Það
hefur sennilega ekki verið einasta svaðil-
förin, sem Siggeir Jónsson fór á Garðari, en
sennilega sú happadrýgsta, þar sem honum
tókst, með því að leggja líf skipverja í hættu,
að skila helmingi fleiri mönnum í land, en
hann reri með. Þó veit eg ekki til, að hann
eða skipverjar á Garðari hafi hlotið neina
opinbera viðurkenningu fyrir þetta björg-
unarstarf, og lögðu þeir þó sjálfa sig í hættu
við að bíða eftir hinum bátnum, því að
líkur eru til þess, að Garðar hefði náð inn
á Fáskrúðsfjörð um kvöldið, hefði hann eigi
tafizt. En þetta afreksverk var engin tilvilj-
un, því að Siggeir Jónsson var afbrags sjó-
maður. Má fullyrða, að stundum hafi verið
veitt björgunarlaun fyrir minni afrek en
hér áttu sér stað. Og eitt er víst: Sagan um
þann atburð, sem hér hefur verið skwt laus-
lega frá, mun lifa í minningu manna á Aust-
fjörðum, en þó einkurn þeirra, sem áttu
ástvini sína á sjónum áðumefnda óveðurs-
nótt.
Harald Bache:
Sigur ástarinnar.
Magnús Guðmundsson þýddi.
Vera Grong sat í horninu á lestarklefan-
um og horfði á akra, engi, skóga, og m-osa-
fláka líða framhjá. Hvert landslagið tók við
af öðru. Hún dróg djúpt andann. Lengi
hafði Irún ekki verið svona frjáls. Loksins
var hún á leið í.fríið sitt, sem hún hafði
þráð svo lengi, og unnið svo mikið til að fá.
Sannarlega hafði þetta verið spennandi
og erfiður tími, en launin voru líka mikils-
verð. Hún hafði fengið mikið hrós, og vak-
ið á sér eftirtekt. Ritdómararnir höfðu allir
sem einn skrifað, — nú, að undanteknum
einum, sem hafði víst aðra skoðun. —
Heimskuleg gagnrýni, án nokkurar rétt-
lætiskenndar. Gat hún þá aldrei gleymt
þessari klausu í „Litteratur", eftir hinn
þekkta rithöfund og gagnrýnanda Arne
Casper. Alltaf þegar hún var glöð og ánægð,
leitaði hugur hennar að þessu. Það var eins
og þessi ritdómur he-fði tekið sér fasta ból-
festu í sál hennar, og lægi þar í leyni til að
spilla gleði hennar.
Vera tók ferðatöskuna sína ofan af hill-
unni og náði í blaðaúrklippurnar. Efst var
sú, sem hún leitaði að. Ritdómur um „Sigur
ástarinnar“, fyrstu skáldsögu Veru Grong.
Hún las alla greinina, en sérstaklega það,
sem liún þó kunni alveg utan að og hafði
lesið mörgum sinnum.
„Saga Veru Grong, er hefur unnið fyrstu
verðlaun í verðlaunasamkeppni um beztu
skáldsögu hjá B'ell-útgáfunni, gefur ótví-
ræða sönnun fyrir því, að gera verður meiri
kröfur til góðrar skáldsögu en góðan stíl,
form, og gott mál.
Hver saga á að gefa lesandanum innsýn í
persónuleik manna. Maður verður að geta