Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Blaðsíða 11

N. Kv.
EYGLC)
85
sorg, og veit þó guð, að ég sakna Eyglóar
sárt.“ Eg brosti. ,,Og þó sagði Guðrún í
bréfi til mín, að hún myndi ekki hafa getað
afborið sorgina ,ef þú hefðir ekki verið sér
ómetanlegur styrkur.“ Hann lét hönd sína
falla, og tár glitruðu á hvarmi hans. „Guði
sé lof! Það vildi ég ætíð geta verið.“
Við Guðrún gengum hægt áleiðis til
kirkjunnar. Á þeirri hlið garðsins, er sneri
að bæ Guðrúnar liafði verið tekið mjótt
ganghlið, og inn um það gengum við. Þar
var lítið leiði nýlegt skammt frá, og á því
var hvítur trékross, nokkuð liár. Við stað-
næmdumst við leiðið. „Ég lét liafa hann
svona háan,“ sagði hún og snart krossinn,
„svo að hann stæði upp úr blómum, er ég
sáði hér. Setztu nú hérna gagnvart mér,“
bætti hún við rólega. „Nú ætla ég að skrifta
fyrir þér, elsku tryggðavina mín.“ Hún
þagnaði litla stund, en leit svo til mín og
brosti. „Manstu enn eftir kvöldinu, þegar
ég fór til dansleiksins, sem ég kom þó aldrei
til? Þegar ég kom út um kvöldið, fann ég
svo vel, að mig langaði alls ekki til dansins,
en úr því að ég var komin út, var sjálfsagt
að nota góða veðrið, en ég sneri þvert úr
leið. Garnan væri nú að koma einu sinni
ennþá að Tóftum, það er langt síðan ég hef
komið þangað, og þar er svo fallegt. En þar
hitti ég þá óvart mann. „Huldufólk," hugs-
aði ég, þegar ég varð manna þar fyrst vör,
en hélt þó óhrædd áfram. Þú sást Hjálmar
og hve augu hans voru töfrandi, en það er
mér ennþá hulin ráðgáta, hvernig hann gat
orðið svo hrifinn af mér, að hann ekki að-
eins kyssti hönd mína, heldur líka vafði mig
örmum og þrýsti brennandi kossi á varir
mínar. Og jafnóskiljanlegt er mér það, að
ég skyldi taka því og vera sæl við þau atlot.
Hitt hefur þú ein vitað, að alla þá daga, sem
ég var að ganga mér til heilsubótar, var ég í
návist lians, og þeirra systkina. Hún hét Ey-
gló; og bæði voru þau málarar. Þau fluttust
ung til Ameríku með móður sinni og systur
hennar, sem báðar gerðu allt, sem þær gátu
til þess að viðlialda móðurmáli þeirra og
jafnframt að iðka málaraiðn. Þær voru all-
vel I jáðar, en héldu sig utan við annan fólk
það sem þær gátu og létu börnin gera það
líka. Áður en rnóðir þejrra dó lét hún þau
lofa sér því, að fara til Islands og mála þar
einhverja mynd, er þau gætu átt af föður-
landi sínu. í þeirri ferð voru þau þá, en
fóru þó huldu höfði og létust ekki skilja ís-
lenzku. Snemma samverutíma okkar Hjálm-
ars varaði Eygló mig við honum, hann væri
ákaflega hrifnæmur, en myndi fljótlega
snúa við mér bakinu. Því trúði ég ekki, en
hló bara að áhyggjum hennar. En einn dag
var hann önugur og sagði, að ég tefði sig;
ég liélt aðeins, að þetta væri stundar duttl-
ungar, en daginn eftir sagðist hann vera
orðinn leiður á mér, og nú væru þau syst-
kinin að fara; það væri ekkert fallegt á Is-
landi, og svo færi að verðá hér kalt — og allt
þess háttar. Ég varð bæði hrygg og reið og
stökk burtu án þess að kveðja. Það var dag-
inn, sem þið Iiélduð, að ég væri veik, og það
var ég sannarlega á sálinni. Ég vissi vel, að
allt var þetta sjálfri mér að kenna. Ég var
orðin það fullorðin, að ég .hefði getað verið
varkárari. Svo fór ég til skólans og duldi
sorg mína undir uppgerðar glaðværð og
kæruleysis yfirbragði. Ég var ekki búin að
vera þar lengi, þegar ég veitti því eftirtekt,
að Jóni ráðsmanni nryndi þykja mikið til
mín koma, og um líkt leyti vissi ég, að ég
var barnshafandi. Það var eins og ég væri
köld fyrir öllu, og í gegnum allt fannst mér
þó ást mín sterkasta aflið. Mér fannst, ef
Hjálmar ætti enn eftir að bera fyrir augu
mín með augun sín fögru og brosið yndis-
lega, myndi ég giöð hafa varpað mér í faðrn
hans og verið sæl, en ég vissi, að slíkt kæmi
aklrei fyrir og hugsaði svo lítið sem ég gat
um framtíðina. Svo var það einn dag, að ég
sat á herbergi mínu og las. Var þá drepið á
dyrnar og Jón kom inn. Ég vísaði honum til
sætis og hélt áfram að lesa. „Ég 'tef þig,“
sagði hann vingjarnlega, „en ég verð að tala