Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Blaðsíða 24

98
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
byssu sinni á Manheimer. Höfuðsmaðurinn
hrökklaðist aftur á bak, en kúlan hafði
hrokkið af brjóstbrynju hans.
„Hver veit nú samt!“ kallaði hann og hló
háðslega og brá sverði sínu að Sveini.
„O ho!“ mælti Sveinn. „Þú ert þá brynj-
aður. Þá reynum við á þennan hátt.“
Hann brá sverði sínu og hjó eftir höfði
Manheimers, en liann vék sér undan, og
snart sverðið aðeins vinstri öxl hans.
Tveir liermannanna ruddust nú fram yfir
kistuna og réðust að Sveini á tvo vegu.
Sveinn bar kápu sína fyrir fyrra höggið
með því að lyfta vinstra haúdlegg og steig
til hliðár undan höggi hins og rak um leið
sverð sitt gegnum hann. Maðurinn rak upp
hljóð og lmeig niður. Félaga hans vannst
ekki tími til að gera aðra árás, því að Sveinn
kippti óðar brandi sínum úr sárinu og hjó
til hins og særði hann í handlegginn. Mað-
urinn blótaði kröftuglega og hörfaði aftur
yfir kistuna.
Nieler höfuðsmaður hafði nú vikið til
hliðar í því skyni að komast þannig inn fyr-
ir kistuna, án þess að áræða að sækja beint
framan að Sveini, er þegar sá, livað hann
hefði í liuga. Er hermaðurin hörfaði aftur
yfir kistuna, hvarflaði Sveinn augum yfir
andstæðinga sína og varð þess var, að Nieler
veifaði til Manheimers með vinstri hendi
og vék sér urn leið inn fyrir kistuna. Sveinn
tók stökk Ij-am á móti honum og lagði til
Nielers, en hann afbægði laginu. í næstu
árás varð Sveinn lítillar mótstöðu var og
taldi sig því mundu hafa hitt rækilega, en
í rökkrinu gat liann ekki greint það fylli-
lega. Er hann kippti að sér sverðinu, sá
hann, að Nieler brá upp báðum höndum,
snarsnerist á hæli og steyptist síðan niður
með dauðahryglu.
Um leið og Nieler féll til jarðar og reis
síðan aldrei upp aftur, hafði Manheimer
gert aðra tilraun til að komast inn fyrir að
Sveini. Og er hann hafði fótað sig þar, hóf
hann harða sókn á Svein. Hann bar af sér
höggið með kápu sinni á vinstra handlegg
og sló korða Manheimers úr hendi hans,
um leið og hann svaraði sókn hans. En hon-
um brást lagið sökurn þess, að honum skrik-
aði fótur í blóði Nielers á gólfhellunum. í
þessum svifum var hann kominn svo nærri
Manheimer, að eigi varð svigrúm til að
beita sverði gegn honum. Manheimer dró
nú rýting sinn, en Sveinn stökk á hann og
lamdi sverðhjöltum sínum í höfuð honum.
I sama vetfangi heyrðist fagnaðaróp í
hermönnunum uppi við hleraopið. Hal'ði
einum þeirra tekizt að rífa sundur altaris-
klæðið og hnýta saman bútunum, og lét
hann nú félaga sína renna sér niður í hvelf-
inguna. Annar sat þegar tilbúinn á brún-
inni og ætlaði að fylgja á eftir, er hvellandi
blístur heyrðist innan úr ytri hvelfingunni.
Hermaðurinn hikaði ofurlítið við. Sveinn
brosti er hann heyrði blístur þetta. Hann
gekk riokkru framar á gólfið og hvarflaði
augum út um alla hvelfinguna. Og honum
hljóp kapp í kinn, er hann sá, hvað sér
hefði orðið ágegnt. Hann tók upp skamm-
byssu sína, miðaði nákvæmlega og hleypti
af. Og samtímis skothvellinum heyrðist
brotldjóð, og molarnir af ljóskerinu hrundu
ofan á gólfið. Ljósið slokknaði í sama vet-
fangi, og á ný varð koldimmt í kjallara-
hvelfingunni.
„Jæja, kunningjar góðir!“ kallaði Sveinn.
„Nú er okkar hlutverki lokið, og Sveinn
Gjönge kveður ykkur, unz við hittumst
næst.“
Að svo mæltu heyrðu hermennirnir, að
hurð var opnuð og síðan skellt aftur, og því
næst skrölt, er slám var hleypt frá hinum
megin.
Manheimer rak upp niðurbyrgt illsku-
öskur. Honum var nú Ijóst, að hér með var
áætlun hans rokin út í veður og vind; en
hann áræddi ekki að halda á eftir Sveini,
fyrr en hermennirnir uþpi hefðu hleypt
niður öðru ljóskeri.
F.n er birti aftur niðri í hvelfing-unni, var