Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Blaðsíða 41

N. Kv.
f.NDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
115
stórt gias, hellir í það dálitlu af vatni og
fyllir það svo með hoffmannsdropum, fær
mér síðan giasið og segir: „Drekktu þetta á
leiðinni, lítið í einu, en smátt og smátt, og
þá mun þig ekkert saka, þótt þú sért blaut-
ur.“
Þetta meðal þekkti ég áður, því að ég
hafði eitt sinn fylgt honum fram í Reykja-
dal, og þá hafði hann þetta rneðal með sér.
Sagði hann mér þá, að liann færi aldrei svo
í ferðalag, að hann hefði ekki þessa dropa
með sér. Hann fengi heldur aldrei kvef, þótt
hann lenti í yondum veðrum. Þakkaði ég
honum dropana, sem liann vildi ekkert taka
fyrir. Og nú spurði ég hann, hvaða ráð ég
ætti að hafa til þess að komast burtu frá
Hólum 14. maí. Ég væri ákveðinn í að fara
eitthvað á næsta ári og riði því á að losna
þaðan.
Læknirinn sagði, að í raun og veru væri
taugaveikin fyrir löngu um garð gengin í
Hólum. Það, senr Helga þjáði, væri ekki
taugaveiki, heldur afleiðingar hennar. En
þrátt fyrir það mætti hann ekki leyfa nein-
um að fara þaðan, án þess að hann sé sótt-
hreinsaður. Síðan segir hann mér, hvernig
ég skuli sótthreinsa sjálfan mig og föt mín,
og kem ég síðar að því. Sagði hann mér, að
ef ég liagaði mér nákvæmlega eftir sínum
ráðum, væri engin hætta á, að ég bæri með
mér veikina. Og síðan bætti hann við: „Ég
þekki þig svo vel, að ég veit, að ég má
treysta þér.“ — En þannig stóð á, að hann
hafði olt komið til móður minnar í veikind-
um hennar á Hjalla. Var hún þá veik í þrjú
ár, og stundaði Ásgeir hana, og fylgdi ég
honum oft í þeim ferðum. Kom hann oft
óbeðinn, ef hann þurfti eittlivað fram í dal,
og aldrei tók hann borgun fyrir þær ferðir.
Lét faðir minn mig þá taka hesta og ríða
með honunt á næsta áfangastað.
Það var kominn háttatími, er við vorum
tilbúin. Hrossin höfðu fengið góða hvíld og
gott fóður og voru nú viljug á heimleiðinni.
Við riðum suður Skarðaliáls, og var orðið
O
alldimmt, er \ ið komum að Skörðunt, sem
er næsti bær sunnan við hálsinn, en yzti bær
í Reykjahverfi. Þegar þangað kom, vildi
Kristín ekki fara lengra. Sagðist hún vera
orðin svo uppgefin, að hún gæti ekki haldið
áfram svona hvíldarlaust, enda var það eng-
in furða. Stúlkan halði setið inni allan vet-
urinn, og þar á ofan legið í taugaveiki. Það
var því ekki furða, þótt hún væri orðin
þreytt. Við höfðum verið á ferð síðan kl. 7
um morguninn, að undanskildum tíma
þeim, senr við töfðum hjá lækninum. Og nú
var komið miðnætti. En hvað áttum við að
gera? Að vekja upp á Skörðum, var að brjóta
bann læknisins, og það vildi ég ekki gera.
Enda bjóst ég við, að það ntundi verða til
þess, að við yrðum rekin burtu. Ég tók þ\ í
það ráð, að við fórunt inn í fjárhús þar yzt
í túninu, en þar var engin skepna. Spretti
ég af hestunum og sleppti þeim á túnið.
Síðan lögðumst við upp í garðann, tókum
inn dropana lians Blöndals og sofnuðum á
svipstundu. Þegar við vöknuðum aftur, var
kominn bjartur dagur. Hálfgerður hrollur
var í okkur. Segi ég Kristínu, að hrtn skuli
ekki róta sér neitt, fyrr en ég sé búinn að
leggja á hestana, og ntuni f'ara úr henni
hrollurinn, þegar Rauður fari að ltossa
ltenni.
Þegar ég kont út, mætti ég bóndanum á
bænum, og var hann að gá að, hvaða ókunn-
ugir liestar væru á túninu. Segi ég honum
þegar, hvernig á ferðum okkar standi og bið
liann afsökunar á því, að ég skuli ltafa sleppt
hestunum í túnið. Segir ltann, að ekkert sé
um það að tala, en ávítar tnig fyrir, að ég
skuli ekki ltafa vakið upp. Sagði hann, að
einhver ráð ltefðu orðið til að ltýsa okkur,
án þess að nokkur hætta stafaði af. Fór hann
síðan inn í bæ og bað ntig að fara ekki, i’yrr
en ltann kænti aftur. Eltir litla stund kent-
ur ltann svo aftur nteð stóra könnu, fulla af
spenvolgri nýmjólk, og tvo bolla, og hættir
ekki að hella í bollana fyrir okkur, fyrr en
kannan er tóm. Þetta var ósvikin, íslenzk