Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Side 19

.■N. Kv.
SVEINN SKYTTA
93
„Minntust menn jDessir ekkert á, að þeir
hefðu neina aðstoðarmenn?“
„Nei,“ svaraði Tange. „En mér skildist,
að báðir myndu þeir vera vel vopnaðir.
Annar þeirra var einnig viðstaddur skrift-
irnar í dag og ræddi Jrá við prestinn um
langa hríð.“
„Og það var þá í kvöld, sem þeir áttu að
veita sjóði þessunr móttöku? Vill hann nú
hlaupa ofan og gá á klukkuna?"
„Hún er liðlega tíu.“
„Fjandinn sjálfur! Þá er svei mér mál
komið að hefjast handa,“ sagði Manheimer
og glotti ánægjulega. Síðan hengdi hann
korða sinn í beltið og sveipaði blárri kápu
utan um sig. „Heppnist þessi ráðagerð, get-
ur hann gift sig í hvelli, því að Jrá veiti ég
honum prestsenrbætti á einu herrasetra
minna.“
„Hvaða herrasetrum?"
„Einu þeirra, sem ég kaupi fyrir fjársjóð-
inn. — Skollinn gráskjóttur á glaseygðri
gandreið! Fimmtíu Jrúsund ríkisdalir! Ég
myndi jafnvel fús til að drepa bróður minn
fyrir slíka upphæð.“
Hiifuðsmaðurinn hélt á brott. Tange stóð
kyrr í dyrunum og hlustaði. Svipur hans
lýsti ótta og efa fyrst í stað, eftir að höfuðs-
maðurinn var farinn, og hann velti fyrir sér
afleiðingum þeim, er þessi svik hans gætu
haft í för með sér. Manheinrer gekk út að
Gæsaturni og fann félaga sína í varðstof-
unni, þar sem Jreir voru að spila „Kesju-
liða“. Tveir þeirra stóðu þegar upp við
komu hans og gengu frá spilaborðinu af
þeirri eðlilegu ástæðu, að þeir höfðu tapað
aleigu sinni. Manheimer gekk að öðrum
Jreirra og lagði hönd sína á öxl honum.
Þetta var gamall riddaraliði, gráskeggjað-
ur, brúnn í andliti og örum stráður.
Gamli hermaðurinn sneri sér að höfuðs-
manninum, kinkaði til hans kolli og mælti
kuldalega:
„Ávarpið mig ekki, Manheimer! Ég er
’öskuvondur í svipinn.“
„Því trúi ég vel, lagsmaður, Jregar maður
spilar af sér öllurn gjakleyri sínum.“
,,A maður þá ekki ætíð á hættu að tapa, er
maður sezt að spilum?“
„Nei.“
„Hvaða spil ætti það þá að vera?“
„Það, sem skynsamir menn spila."
„Garnli gárungi! Þekkið þér ef til vill inn
á þess háttar spil?“
„Ég er hingað kominn til að bjóðast til að
kenna yður Jrað, Nieler höfuðsmaður!"
„Og þér lieitið mér vinningi fyrirfram?“
„Upp á drengskaparorð.“
„Hve mikið?“
„Við skulum segja hundrað silfurkrónur,
og þá er ekki ýkt né ofsögum sagt á neinn
hátt.“
„En hvað er Jrá í hættu lagt?“
„Lífið sjálft.“
„Sem ég er lifandi maður! Ekki er nú til
mikils mælzt fyrir annan eins vinning. Þetta
spil verðið þér svei mér að kenna mér.“
„Komið þér þá á eftir mér, Nieler höf-
uðsmaður!“ mælti Manheimer. „Ég bíð
yðar niðri við Hringmúrinn."
Rétt á eftir hittust höfuðsmennirnir tveir
niðri við víggarðinn, sem lá umhverfis
Turninn.
„Jæja, Manheimer!“ hóf gamli foringinn
máls. „Segið mér nú ráðningu á gátu yðar.“
„Sú saga er fljótsögð,“ svaraði Manheim-
er. „Ég sat í kvöld heima í herbergi mínu á
prestssetrinu, og heyri þá skyndilega hófatak
á götunni fyrir utan. Riddari nemur staðar
fyrir utan, drepur högg á rúðuna og nefnir
nafn mitt. Að vörmu spori er kornið upp
stigann, og inn fyrir stígur herra Magnús
Trolle, sem er hægri hönd sænska ríkisráðs-
ins, Steen Bjelke, en lrann dvelur hér í borg-
inni, síðan konungurinn skipaði hann og
Ulfeldt til að semja við hina dönsku full-
trúa. Þekkir herra Magnús Trolle yður,
Nieler höfuðsmaður?“
„Ekki svo mér sé kunnugt.“
„Jæja þá! Þeir hefðu komizt að Jrví, að