Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Qupperneq 40

114
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
N. Kv.
hefði komzt þar inn á heimilið, því að
hvergi í sýslunni varð hennar vart annars
staðár um þær mundir. Og á Hólum var
nýlega byggt steinhús og búið að rífa torf-
bæinn.
Um sumarmál voru allir orðnir frískir
nema Helgi. Hann var enn mjög veikur. Þá
var ég beðinn að fara út á Húsavík með
sjúkdómslýsingu og fá meðul lijá lækni. Tíð
var þá góð, sífelldar hlákur og lítill snj(')r.
Ég sleppti því fénu út og reið af stað á mið-
vikudag síðasta í vetri.
Með mér fór ung stúlka, sem Kristín hét.
Hún var dóttir Sigurbjargar Skel, og var
þar á bænum um veturinn. Hafði hún einn-
ig fengið taugaveikina, en lá ekki lengi;
var 11 ún heilsutæp fyrir, og var nú mesti
ræfill. Átti hún nú að láta lækni skoða sig.
Við riðum nú bæði af stað út dalinn og
upp á heiði hjá Kasthvammi og þaðan tit
Reykjahverfi. Is var enn á öllum vötnum
og ám. Riðum við því út endilangt Langa-
vatnið, en á því var þykkur ís. Þarna var
hægt að skeiðríða á spegilsléttum ísnum,
og þótti okkur það heldur en ekki skemmti-
legra en að klöngrast á vegleysum og tor-
færum. En oft er ísinn á Langavatni svikull
og viðsjárverður, þótt þykkur sé. Veldur
Jtví, að í norðurenda vatnsins eru til heitar
uppsprettur, sem éta sig upp í ísinn. Hitti
ég nú á einn af þessuin blettum og vissi
ekki af, fyrr en hrossið var komið á kol-
græna kaf gegnum ísinn, en ég stóð með
báða fætur á skörunum beggja megin við
vökina. Kristín var rétt á eftir mér, og
brotnaði ísinn undan framfótunum á hesti
hennar; en hann rykkti sér upp og hörfaði
aftur á bak frá vökinni. Grána mín var
heldur óstillt og brauzt um og reyndi að
liafa sig upp á ísinn. Ég ríghélt í beizlis-
tauminn á meðan, og gengu vatnsgusurnar
yfir mig allan, svo að ég varð holdvotur.
Þetta var svo skammt frá Langavatnsbæn-
um, að til okkar sást að heiman. Brugðu þá
við fjórir karlmenn og komu með reipi. Og
eftir litla stund náðum við Gránu upp úr
vökinni.
Nti var okkur undir eins boðið að koma
heim og fá hressingu eftir volkið. En er ég
sagði Jreim frá heimilisástæðum okkar, urðu
allir logandi hræddir, enda neitaði ég að
fara inn í bæ. Við þáðum þó, að okkur væri
fært kaffi út á blað, og drukkum það við
fiskasteininn nteð góðri lyst. En hrossunum
var gefin taða til að maula á meðan. Til allr-
ar hamingju var veður mjög gott, sólskin og
sunnan gola.
Héldum við síðan áfram. Grána skalf enn
eftir baðið, og til að liafa úr henni skjálft-
ann riðurn við greitt út Reykjahverfið, og
var hún Jtá ekki lengi að jafna sig. Þegar til
Húsavíkur kom, fór ég þegar til læknisins,
en Jtað var Ásgeir Blöndal, ágætur maður,
sem ég Jrekkti vel. Þegar ég sagði honum,
hvernig á ferð okkar stæði, varð hann mjög
áhyggjufullur. Hann las sjúkdómslýsingu
Helga og tók til meðul handa honum. Síðan
skoðaði hann Kristínu og tók til meðul
handa henni. Seinast bað ég liann að rann-
saka mig, og sagði ég honurn frá líðan minni
um veturinn. Nú var ég þó orðinn stál-
hraustur, en ég vildi vita, hvað að mér hefði
gengið um veturinn. Skoðaði hann mig
vandlega og lauk með því að rífa all-óþyrmi-
lega í liárið á ntér og kom þá með hnefann
fullan af hári. Segir hann þá: ,,Þti hefur
liaft ekta taugaveiki, en þú hefur yfirstigið
liana með því að láta aldrei undan þér að
leggjast. En nú er ekkert að þér, og héðan
af er engin hætta á ferðurn. En nú verðið
þið að ríða heim í nótt og megið ltvergi
koma \ ið, og ekki megið þið taka í höndina
á neinum, sem þið mætið.“ Ég sagðist hafa
gert ráð íyrir jiví að fara heim um nóttina,
en nú væri é° illa til reika, eins 0? blatitur
og ég var, en sagði þó, að sjálfsagt væri að
gera, eins og hann segði fyrir. ,,Þti hefur nú
sýnt það, að þú ert hraustur,“ segir liann,
„og ekki mun bleytan drepa þig, fyrst tauga-
veikin gerði það ekki." Síðan tekur hann