Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Blaðsíða 46

120
tNDURMlNNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
N. Kv.
Ekki veit ég, hve lengi ég hafði sofið, er
ég vaknaði við það, að ég heyri mananmál.
Heyri ég þegar, að verið er að tala um mig,
og segir þá einhver, að það sé þó meira en
lítið ósvíiið að koma og biðja um gistingu
og láta þess ekki getið, að liann komi frá
taugaveikis-heimili. Og síðan finn ég, að
það rignir ylir mig gusum af karbólvatni.
Ég varð svo hræddur og skömmustulegur,
að ég þorði ekki að bæra á mér og lézt sofa.
Vornóttin var enn nokkuð dimm, svo að
enginn varð þess var, að ég hafði opnað aug-
un. Ég sá, að þarna var æði margt rnanna,
bæði karlar og konnr, sem álösuðu mér fyrir
kæruleysið.
Undir eins og ég vaknaði morguninn eft-
ir, var mér lesinn pislllinn fyrir þá dæma-
lausu ósvífni að svíkjast svona inn á fólk
og eiga á liættu að smita allt heimilið.
Ég sagði þeim þá allt af létta um sótt-
hreinsunina, og að ég hefði farið þar ná-
kvæmlega eftir fyrirskipunum Ásgeirs lækn-
is. Og hefði hann talið fullvíst, að ég flytti
ekki veikina með mér, ef ég hlýddi hans
ráðum, og það hefði ég gert rækilega. Hefði
ég því ekki Iuigsað út í að segja frá, hvernig
á stóð. Og nú væru liðnir 10 dagar, síðan ég
fór frá Hólum. Held ég, að fólkið hafi trúað
sögu minni, og síðan talið, að ekki væri
ástæða til að óttast það, að ég færði því
taugaveiki. Var mér nú boðinn matur, og
eftir að ég hafði borðað, var ég fluttur yfir
Pollinn að hafnarbryggjunni.
Gekk ég nú inn í Fjöru til að finna Da-
víð. Tók hann mér vel, en ekki gat hann
tekið mig sem lærling, og veit ég ekki,
hverjar voru ástæður fyrir því. Tel ég lielzt,
að hann mnni ekki hafa kært sig urn að liafa
lærlinga. Man ég heldur ekki eftir nokkr-
um manni hjá honum þann tíma, sem ég
var að læra. En hann vísaði mér til Snorra
Jónssonar.
Fór ég nú til Snorra og bar upp fyrir
honum erindi mitt. Tók hann því mjög vel
og vildi gjarnan taka mig. En þá yrði ég að
koma strax. Ég sagði honum þá, hvernig
væri ástatt fyrir mér. Ég væri ráðinn í
kaupavinnu og þyrfti að vinna fyrir kaupi
í sumar. Ég ætti ekki föt til skipta og gæti
ómögulega byrjað á þriggja ára námi, án
þess að vera að minnsta kosti sæmilega fat-
aður. Taldi Snorri nú, að það gerði ekkert
til. Það myndu verða einhver ráð með að
klæða mig. Skyldi hann láta mig fá eftir-
vinnu, og gæti ég þá unnið mér fyrir fötum.
Segir hann mér svo, að nú standi þannig á
fyrir sér, að hann hafi engan lærling. Sig-
tryggur Jóhannesson, sem verið helði hjá
lionum undanfarin 3 ár, væri nýfarinn.
Væri honum því mikið áhugamál að fá mig
strax.
En nú sagðist ég hafa ráðið mig í kaupa-
vinnu um sumarið, og það gæti ég ekki
svikið. Taldi Snorri auðvelt að fá rnann í
minn stað og opnar stofnhurð og kallar:
„Garðar!“ Kemur þar þá inn Garðar Gísla-
son, sem síðar varð stórkaupmaður. „Þú
varst að tala um, að þú þyrftir að fá kaupa-
vinnu,“ segir Snorri við hann. „Hér getur
þú ráðið jrig nú þegar.“ — Segi ég Garðari
alla málavöxtu. En þannig stóð þá á fyrir
honum, að hann var að koma úr Möðru-
vallaskóla, að afloknu prófi, og þurfti nú
að vinna sér inn peninga.
Niðurstaðan varð nú sú, að Garðár réðst
að Möðrudal í minn stað. En ég réð mig hjá
Snorra til nárns næstu þrjú árin.
Kjörin voru þau, að ég átti að fá fæði,
húsnæði og þjónustu frítt. En föt og skó átti
ég að leggja mér sjálfur til. Verkfæri átti
Snorri að láta mig fá, nema alinmál og blý-
ant. Það átti ég sjálfur að leggja mér til.
Vinnutími var frá kl. 6 á morgnana til kl. 7
á kvöldin. Og átti ég að hefja námið að viku
liðinni. Og til þess að þetta brygðist ekki,
bauð hann mér að lána mér reiðhest sinn
heim með mér, svo að ég þyrfti ekki að fá
liest og mann til að flytja mig. — (Framh.).