Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Blaðsíða 43

N. Kv.
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
117
garða, og svaf þar tvær klukkustundir. Þeg-
ar ég kom á fætur, hitti ég Jón bónda Ein-
arsson uti á hlaði, og færði hann mér skyr-
hræring og mjólk út á hlað. Var það nú í
annað sinn, með viku millibili, að ég gisti í
fjárhúsgarða og neytti góðgerða úti við
fiskastein. Kom það sér vel að fá hræring-
inn, því að ég var búinn með nestið.
Þegar ég lagði af stað frá Reykjahlíð, var
ég svo þreyttur, að mér fannst ég ekki geta
hreyft mig. Þó hélt ég áfram. En er ég var
kominn niður fyrir Belgjarfjall, var ég orð-
inn alveg vonlaus um, að ég kæmist heim
aftur. Ég varð svo máttlaus, að ég hné niður
og lá eins og tuska nokkra stund. Ekki þorði
ég að sofna, því að ég var hræddur um, að þá
myndi ég ekki vakna aftur. Skreiddist ég
því af stað og komst loks heim seint á sunnu-
degi.
Aldrei hef ég munað eftir ferðalaginu
niður yfir Hólasand að þessu sinni. En ég
man eftir því, að þegar ég kom heim, var
mér fengin full skál af heitum baunum með
kjöti, og fór ég að borða baunirnar. Síðan
vissi ég ekki af mér, fyrr en ég vaknaði í
rúmi mínu daginn eftir. Var mér þá sagt. að
ég hefði sofnað út frá baunaskálinni, og
ómögulegt hefði verið að vekja mig. Hefðu
því stúlkurnar orðið að bera mig upp á
kvistinn, afklæða mig þar og koma mér í
xúmið.
Ekkert varð mér meint við þetta ferðalag.
En víst er það, að svo þreyttur hef ég aldrei
orðið síðan. Enda var ég þá búinn að vaka,
vera á ferð og vaða krapablár, blautur upp
í mitti, í nærri þrjá sólarhringa, að fráskild-
um þessum tveirn tímum, sem ég svaf í fjár-
húsinu í Reykjahlíð. . . .
Nú var tekinn að styttast tíminn til 14.
maí. Ég var ákveðinn í því að fara þá, og
hafði ég þó samvizkubit af því að fara frá
Helga, á meðan liann var ekki fær um að
taka við verkum. Lá hann enn í rúminu,
var hann þó orðinn nokkuð frískur, þótt
hann væri ekki farinn að klæða sig. Ég tal-
færði þetta við hann, og sagði hann, að við
því væri ekkert að gera. Stúlkurnar gætu
rölt við ærnar um sauðburðinn. Enda var
nóg af kvenfólki á heimilinu. Þær voru
fjórar auk húsmóðurinnar, og svo drengur
9 ára, sonur Þorbjargar.
Tíðin var alltaf góð, alls staðar orðið
snjólaust, og jörð farin að grænka. Ærnar
lágu úti og voru mest á túninu. Þurfti því
aðeins að ganga kringum jrær einu sinni á
dag og líta eftir, hvort þær væru allar. Eftir
nokkra daga áttu þær fyrstu að bera, og síð-
an liver af annarri. En þá veitti ekki af að
hafa á þeim vakandi auga bæði nótt og dag.
En það vildu stúlkurnar gjarnan gera.
Ég hef áður getið þess, að ég væri þá
ákveðinn í að fara og læra eitthvað. Lengi
var ég í vafa um, Itvað ég skyldi taka fyrir.
Ég fann það vel, að hugur rninn hneigðist
mest til srníða, og á því sviði myndu mínir
litlu hæfileikar njóta sin bezt. En allir
kunningjar mínir töldu, að ég þyrfti alls
ekki að læra að smíðá. Ég væri þegar orðinn
góður smiður. Það var að vísu satt, að ég
smíðaði, hvað sem fyrir kom á heimilinu.
En það var nú hvorki margt né vandasamt:
Orf, hrífur, koffort, kollur o. fl. Og einnig
ljábakka, skeifur, hestskónagla, skónálar, og
svo alls konar aðgerðir. Þetta var allt og
sumt, sem ég smíðaði, án þess þó að kunna
það. En ég kunni ekki að byggja hús. Og
það vildi ég læra.
Hjá Benedikt á Auðnum ólst upp dreng-
ur, sem Benedikt Jóhannsson liét. Vorum
við miklir vinir og mjög samrýmdir. Nú var
hann þetta vor að útskrifast úr Möðruvalla-
skóla. Eftir að hann kom heim fyrri vetur-
inn, hvatti hann mig mjög eindregið til að
sækja um inntöku í skólann. Færðist ég
lengi nndan, þótt mig sárlangaði til þess.
Bar ég því við, að ég væri svo illa nndirbú-
inn, að ég myndi ekki geta fylgst með öðr-
um nemendum þar. Enda vissi ég það, að ég
var ekki mikill námsmaður. Ég var enn ekki
búinn að endurvinna sjálfstraust það, sem