Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Page 15

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
89
kvöld hafði hann ekki heppnina með sér.
Fyrst tapaði hann öllum peningunum, og
síðan skondraði hver silfurhnappur hans á
fætur öðrum yfir borðið til liöfuðsmanns-
ins. Hirti Manheimer þá hvern af öðrum
og glotti hreykinn og hæðnislega.
„Yður skilzt sennilega, herra minn, hvers
vegna mér er svo hugleikið að vinna silfur-
hnappana yðar,“ mælti Manheimer, er þeir
höfðu leikið um hríð. „Þegar ég fór út í gær
og ætlaði að reyna að selja hnappa þá, sem
ég hafði unnið í fyrradag, mætti ég gömlu
ráðskonu prestsins niðri í dyrunum. Eg
sýndi henni hnappana og spurði, hvers virði
hún teldi þá vera.“
„Æ, Guð ahnáttugur!“ kallaði Tange
upp yfir sig í örvæntingu. „Þá er úti urn
mig, ef þér hafið sýnt Sesselju gömlu hnapp-
ana mína.“
„Já, hún meira að segja keypti þá alla af
mér og borgaði þá út í hönd, satt að segja;
og ég býst við, að sú gamla geri mér þann
greiða að kaupa líka þessa hnappa og þá,
sem ég vinn af honum í kvöld.“
„Ætlið þér að selja honum þá líka, höf-
uðsmaður?“
„.Vuðvitað, prestur minn góður. Það væri
illa farið, fengi hún ekki tylftina alla. —
Jæja. Nú er kornið að honum að varpa.“
„Nei, nei,“ hrópaði Tange og æsti sig
upp. „Þér getið farið með mig, eins og yðiir
lízt, höfuðsmaður! En fái Sesselja gamla
minnsta grun um, að þér hafið unnið silfur-
hnappana mína, þá leik ég aldrei framar
við yður.“
„Nú hristir hann teningana viðstöðu-
laust!“ hrópaði höfuðsmaðurinn og hleypti
brúnum, „eða þá skal ég, fjandinn hafi það,
hrista sálarskríflið út úr skrokknum á hon-
mn. Skilur hann mig?“
Tange hætti óðar að malda í móinn og
þreif: teningsbikarinn. Síðan héldu þeir
leiknum áfram á ný.
„Kapelláninn hefur ekki heppnina með
sér í kvöld,“ mælti höfuðsmaðurinn og
glotti. „Nú hef ég unnið átta hnappa, og
hann á aðeins tvo eftir."
Tange var náfölur. Hann var skjálfhent-
ur, er hann hristi bikarinn og varpaði ten-
ingunum fram á borðið. Upp komu sex
augu á báðum teningunum.
„Varpið upp aftur!“ sagði höfuðsmaður-
inn. „Eg sá ekki varpið.“
„Nei, það geri ég alls ekki!“ rnælti Tange
ákveðinn í örvæntingu sinni. „Rétt er rétt.“
„Jæja þá!“ mælti höfuðsmaðurinn. „Við
leikum þá jafnt eða tvöfalt um Jaá hnappa,
sem eftir eru. Sendið mér kuflinn.“
Tange rétti honum kuflinn, og höfuðs-
maðurinn sargaði hnappana tvo síðustu af
honum.
„Jafnt eða tvöfalt!" endurtók Tange, sem
heppnin gerði nú hugrakkari. Hann tók
upp teningana og hristi þá á ný. Upp komu
aðeins tvö augu. Manheimer skellti upp úr
meinfýsilega og hjó sporum sínum niður í
fóður legubekksins. Nú var komið að lion-
um. í fyrsta varpi kornu upp sjö augu, og
Jaar næst tólf. Höfuðsmaðurinn hafði unnið.
Tange hnipraði sig saman á stólnum og
faldi andlitið í höndum sér.
„Skrattinn gráskjóttur!" hrópaði Man-
heirner, er hann hafði um hríð horlt á vesl-
ings kapelláninn. „Er það nú barnaskapur
að taka sér nærri slíka smámuni. Ég þekkti
aðalsmann, er eitt kvöld spilaði af sér tvo
herragarða, án þess að lirukka ennið
minnstu vitund; en nú lagði hann
niður skottið vegna tíu silfurhnappa! En
fyrst honum eru þeir svo dýrmætir, þá er
bezt að hann haldi þeim sjálfur. Ég vil svei
mér ekki svipta hann gjöf kærustunnar."
Að svo mæltu ýtti Manheimer hnöppun-
um yfir til Tange.
„Er það alvara yðar?‘ ‘spurði Tange hik-
andi. „Mér þykir mjög vænt um þessa
hnappa, jrví að Jreir eru einmitt gjöf frá
unnustu minni.“
„Hann getur fengið þá alla,“ svaraði höf-
uðsmaður. „En æ sér gjöf til gjalda,“ bætti