Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Blaðsíða 3

Kíöldvöknr.
XVII. árg.
Akureyri, Apríl 1924.
4. heftl.
Flink merkisberi.
Saga úr Þrjátíu-ára-stríðinu.
Efíir Loðbrók.
(Framhald).
XIV.
Jeg finn Áróru.
Eftir æfintýri mitt við Úlrik Apfelbaum og
hafa leitt í Ijós fallbyssuhvarfið og fjársjóðinn,
hafði jeg nægan tíma og tækifæri til þess að
yfirvega það, sem hugur minn var fullur af
síðan um kvöldið, að jeg þóttist hafa sjeð Ár-
óru bregða fyrir.
Jeg var sannfærður um, að jeg hafði sjeð
hana, En hvernig átti jeg að fara að því að
finna hana? Borgin var mannmörg og jeg
hafði ekkert, sem gæti beint rnjer á rjetta leið.
Mjer var ómögulegt að skilja í þvf, hvaða
erindi hún ætti til Munchen. En jeg hafði það
þó á tilfinningunni, að einhver sorg hefði bor-
ið henni að höndum.
Jeg eyddi tveim dögum í árangurslausa leit
að henni.
Jeg aðgætti hverja stúlku, sem varð á vegi
mínum, og hvert andlit, sem jeg sá inn um
gluggana á húsunum. Jeg var viðstaddur hverja
einustu skemtisamkomu og var við hverja guðs-
þjónustu, sem haldin var. En alt varð það til
einkis. Hana bar hvergi fyrir augu mín.
Um kvöldið, tveim dögum eftir það, að jeg
aá hana, var jeg á gangi, þreyttur á sál og
líkama. Jeg hafði ásett mjer að halda heim-
leiðis og var snúinn við. Skamt frá bústað
mínum sá jeg aldraða konu sítja við dyrnar á
húsi nokkru. Jeg hjelt að þetta mundi vera
betlari, og fleygði nokkrum skildingum í kjöltu
hennar og hjelt svo áfram án þess að veita
henni nánari athygli.
Pegar jeg kom heim í herbergi mitt, kom
húsmóðirin inn jafn snemma um aðrar dyr og
var með ljós í hendinni. Sem afleiðingu af
því, að jeg var í illu skapi og þótti verr að
vera truflaður, hreytti jeg úr mjer við hana
eitthvað á þessa leið:
»Hvert eruð þjer að fara?«
Konukindin var nærri því búin að missa
kertið af tómri hræðslu við það, hve birstur jeg
hafði verið.
»Fyrirgefið — jeg bið fyrirgefningar . . .
herra merkisberi. Pað var ekki ætlun mín að
trufla yður, nei — síður en svo.«
Svona Ijet hún dæluna ganga með afsökun-
um og fyrirgefningarbænum, þangað til jeg sá
mig knúðan til að hefta þennan orðstraum.
»Hættið þjer nú. Jeg skil yður mæta vel.
En segið mjer heldur erindi yðar.«
»Ó, herra merkisberi. Pað er afar einkenni-
Iegt, og það sagði maðurinn minn Iíka, sem
er — ef jeg má hrósa mjer af því — enginn
asni, og þann vitnisburð gaf hinn göfugi kjör-
fursti nonurn, þegar hann . . .«
Það var sjerstök hepni fyrir mig, að hann,
7