Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Blaðsíða 9

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
55
»Elskan mín! Viltu ekki segja mjer, hvernig
á því stendur, að þú ert í þungum hugleið-
ingum?*
Jeg vaknaði af hugsunum mínum og þrýsti
henni fast í faðm minn, eins og jeg væri á
glóðum um, að einhver hönd mundi hrífa
hana frá mjer.
»Jeg ætla að segja þjer það, þótt jeg álíti,
að það væri þjer best að vita ekki, hverjar
hættur eru fram undan. Jeg sá þarna í glugg-
anum mann, sem er hinn einasti á jarðríki,
sem jeg veit um að hatar mig meira en alt
annað. Ró hefi jeg aldrei unnið honum neitt
ilt nje gert honum órjett á nokkurn hátt. Að
vísu hefi jeg hindrað hann í, að fremja ógur-
legustu níðingsverk og það oftar en einu sinni,
og þess vegna hatar hann mig. Og hann hatar
mig lika fyrir það, að mjer hefir hepnast að
koma lionum í hendur rjettvísinnar nokkrum
sinnum, þótt honurn hafi tekist jafnan að kom-
ast klaklau t undan,«
»Nú. En hvers hefirðu að óttast af honum?«
»Alls. Hann hefir verið sjónarvottur að ást
okkar áðan og hann mun einkis láta ófreistað
til að eyðileggja og sundra henni, og mun
einkis svífast til þess að fá vilja sínum fram-
gengt . . .«
»Hvað heitir hann? Rað er þó aldrei . . .?«
»Pú átt við óvin þinn. Nei, nei. Jeg held
að hann hafi ekki sjeð fallega andlitið þitt enn
þá nje viti um lilveru þína. Hann heitir Úlrik
Apfelbaum.«
»Sá sem þú sagðir mjer frá í Mains?«
»Já, einmilt hann.«
»Látum hann reyna til þess að vinna okkur
mein, ástin mín. Hann fær þó aldrei skert
eitt hár á höfði okkar án vilja guðs.«
»Pakka þjer fyrir þessi orð, hjartans ástin
mín. Pú hefir rjett að mæla. Við skulum
setja alt traust okkar á guð.«
Svo hjeldum við af stað.
Okkur gekk klaklaust að finna leið gegnum
húsið að útidyrunum. Mestu örðugleikarnir
voru við það, að Ijúka upp garðshliðinu, því
að þvf var lokað raeð mörgum slagbröndum
og lásum, sem ætluðu að verða ofurefli mitt.
En þó lánaðist mjer loks að opna það.
Við hittum þjóninn, sem dyggilega hafði
haldið vörð við trjeð. Hann hafði heyrt bæði
skotin, en farið þó hvergi, því að hann hafði
ekki heyit mig gefa sjer merkið, sem við höfð-
ujn talað um að jeg gæfi, ef jeg þyrfti á hjálp
hans að halda. Jeg hældi honum fyrir hygg-
indi hans.
En gleði hans yfir því, að sjá húsmóður
sína aftur, var takmarkalaus, og jafnaðist ein-
ungis við gleði gömlu Orjetu, þegar við kom-
utn til gistihússins og hún þekti okkur.
XV.
Förin til Tyrolar.
Eins og gefur að skilja, yfirgaf jeg ekki Ar-
óru þessa nótt í gistihúsinu, því að engan veg-
inn var víst, að öll hætta væri úti enn. Jeg
lagðist til svefns úti fyrir dyrununi á herbergi
hennar, og þótt jeg væri bæði þreyttur og
syfjaður, gat jeg þó ómögulega sofnað. Jeg
hafði því nægan tíma til að hugsa um framtíð-
ina, og komst jeg að þeirri niðurstöðu, að
tryggilegast væri að koma Aróru fyrir hjá drotn-
ingunni. Jeg ákvað því að fara, þegar bjarf
væri orðið, á fund konungs til þess að biðja
hann að tala máli okkar við drotninguna.
Og áður en Aróra hafði látið á sjer bæra,
stóð jeg á fætur og gekk út til þess að koma
þessu í kring, og ætlaði mjer að vekja Aróru
með þeirri gleðifregn, að þessi fyrirætlun hefði
hepnast.
Jeg var ekki kominn Iangt áleiðis, þegar jeg
mætti Hans albúna. Hann spurði mig hvert
ferðinni væri heitið, og þegar jeg sagði hon-
um, að jeg ætlaði að hitta konunginn að máli,
sagði hann mjer, eftir Karinu, heitmey sinni,
að drotningin og alt hennar fylgdarlið hefði
lagt af stað til Augsborgar daginn áður, og
hefði konungur fylgt henni á leið og væri
ókominn enn.
Par með var draumur minn um það, að