Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Blaðsíða 8

54
NÝJAR KVÖLDVOKUR.
»Hvað segirðu? Hefir einn þeirra verið hjer
inni hjá þjer nótt og dag?«
»Já, þeir hafa ekki Ijeð bænum mínum áheyrn,
hversu sem jeg hefi beðið þá að lofa mjer að
hafa svefnfrið.*
»Fantarnir! Veistu um nokkra leið út úr
þúsinu aðra' en um þennan glugga? Pað er
mjög erfitt, að flýja þá leið.«
»Nei, elskan mín. Jeg veit ekkert um her-
bergjaskipun í þessu húsi, því að jeg hefi
aldrei komið út úr þessu herbergi.*
Kæra og duglega stúlkan mín ætlaði r.ú að
stíga upp á borðið til þess að komast út um
gluggann, en þá kom babb í bátinn, svo að
ekki varð af því í bráðina.
I þessum svifum var dyrunum lokið upp og
inn í herbergið ruddust þrír alvopnaðir menn.
Peir voru ekki ósvipaðir hinum fallna fjelaga
sínum, að því undanteknu, að tveir þeirra voru
miklu minni vexti en hann.
Tveir þessara manna sneru umsvifalaust að
mjer, en sá þriðji gekk að borðinu, þar sem
Aróra stóð. En áður en þeir náðu að nota
vopn sín, gat jeg rjett Aróru aðra skammbyssu
mína, til þess að hún gæli varið sig fyrir fyrstu
áhlaupunum.
»Vertu óhræddur um mig, elskan mín,«
kallaði hún til mín rjett á eftir. »Fyrst jeg er
kjörin hermannskona, mun jeg lika sýna, að
jeg er þess verð. Ef þú vogar að nálgast mig,
mun jeg óhikað skjóta þig til bana!« hrópaði
hún til mannsins, sem nálgaðist hana.
Porparinn hikaði við, enda mun honum hafa
þótt skammbyssan óárennileg í Jiöndum Aróru
og rödd hennar hiklaus, sem gaf til kynna, að
hún mundi framfylgja hótun sinni.
Jeg tók mjer stöðu framan við borðið, sem
Aróra stóð á, til þess að vernda hana, ef til
kæmi. Fjandmenn mínir voru þrír saman, en
þrátt fyrir það var jeg alls ekki smeykur við
að mæta þeim. Jeg gerði ráð fyrir, að Aróra
mundi leggja einn þeirra að velli með skamm-
byssuskoti, öðrum mundi jeg geta banað með
skoti og mætt þeim þriðja með sverð í hendi.
Petta skeði |íka, Jafnsnemma gullu við skot
úr skammbyssum okkar og tveir fjandmenn
okkar fjellu til jarðar. Svo greip jeg sverð
mitt og hrakti hinn þriðja út í horn á her-
berginu. Par hófst snörp viðureign milli okk-
ar, en ekki leið á löngu áður en jeg gat af-
vopnað hann. Hann baðst líknar og veitti jeg
honum hana. En svo var hann aðframkominn,
að hann fjell til jarðar meðvitundarlaus.
Jeg tók nú Aróru við hönd mjer og leiddi
hana út um dyrnar, sem mennirnir höfðu kom-
ið inn um.
»Við skulum flýta okkur, en ljósið tökum
við með okkur, til þess að við getum fundið
útgöngudyrnar.*
Um leið og jeg sagði þetta, sneri jeg við
til þess að sækja ljósið, sem stóð á borðinu
undir glugganum.
Eðlilega varð mjer litið á opna gluggann,
sem blasti nú við mjer. En jeg var riærri því
búinn að missa sverðið af undrun yfir því, sem
jeg sá í glugganum. Sýnin hvarf eftir eitt
augnablik, en hún hafði þó veruleg áhrif á mig.
Jeg sá mannshöfði bregða fyrir og var
munkahettu hvolft yfir það. Pað, sem sást af
andlitinu, var afmyndað af heift, skeggið úfið
og ógreitt og augun tindrandi eins og,g!óandi
kolamolar. Pað sem mest olli óróleika mínum
var það, að jeg þekti að þarna var Úlrik Apfel-
baum korninn.
Hann skaust burtu, en jeg gat ekki losast
við óttann, sem þessi sýn hafði valdið mjer.
í huga minn flugu óteljandi myndir og hug-
boð, en eilt varð þar eftir og gerði ótta minn
meiri. Hann hafði verið sjónarvottur að ástar-
atlotum okkar Aróru og vissi um leið, að við
höfðum bundist trygðum. Jeg var samstundis
sannfærður um, að hann mundi nú leita hvers
tækifæris sem gæfist til þess að ofsækja og
eyðileggja ástmey mína og á þann hátt særa
mig því dýpsta sári, sem hugsanlegt var að
veita mjer.
Aróra kom aftur inn í herbergið til þess að
grenslast eftir, hvað tefði mig. Hún hallaði
sjer upp að mjer, lagði hendurnar mjúklega
um háls mjer og mælti: