Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Blaðsíða 6

52
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
heldur. En drengurinn verður að fara heim
til sín.c
Og þar við sat það.
Jeg skipaði þjóninum að standa vörð við
trjeð meðan jeg færi og athugaði nánar bygg-
inguna og umhverfið. í myrkrinu gat jeg ekki
sjeð, hve húsið var margloftað, en jeg sá, að
það var mjög hátt. A húshliðinni, sem að
okkur sneri, var hvergi ljós í glugga.
Við komum okkur saman um, að ef annar
hvor okkar þyrfti hjálpar við, skyldum við
blístra þrisvar sinnum.
Svo hóf jeg rannsóknarferð mína. Jeg að-
gætti nákvæmlega hvern þumlung af útvegg
hússins. Jeg var kominn þangað, sem skíð-
garðurinn var festur að hússtafninum og hafði
cinkis orðið vísari, sem gæfi mjer nokkra vís-
bendingu. Pað var engu líkara en að húsið
væri mannlaust, eða að öðrum kosti höfðu íbú-
arnir einkennilega hljótt um sig. Hversu vel
setn jeg hlustaði við veggina, var mjer ómögu-
legt að greina minsta hljóð innan úr húsinu.
»SkyIdu þeir hafa myrt hana?« spurði jeg
sjálfan mig, en fór þegar af þeirri skoðun.
»Nei, ef það hefði verið tilgangur þeirra, mundu
þeir varla hafa farið að flytja hana hingað.
Eitthvað annað hlýtur að hafa verið ætlun
þeirra með því að ræna henni. Pað er lang-
líklegast, að fanturinn, sem jeg má ekki nefna,
hafi enn á ný beitt hana þrælmenskubragði og
náð henni hingað á sitt vald til þess að . . .*
Jeg fjekk ekki tíma til að Ijúka við hugsun
mína, því að alt í einu greindi jeg lágt hljóð,
eins og málróm, sem mjer virtist koma frá
þeim hluta hússins, sem var innan skiðgarðs-
ins. Hljóð þetta, sem var mjög veikt að vísu,
gaf mjer þó von um, að leit mfn ætlaði ekki
að verða árangurslaus.
Jeg klifraði yfir skíðgarðinn, sem var þó erfitt
mjög. og var nú staddur í garði hússins.
Jeg 9á Ijósglætu í einum glugga, sem var
niður undir jörðu. Annars var hvergi Ijós að
sjá í neinum glugga.
Jeg læddist auðvitað nær húsinu og laut of-
an að glugganum og leit inn. En til allrar
ógæfu var breitt tjald fyrir gluggann innan-
verðan, svo að jeg gat ekki sjeð inn í her-
bergið. Og nú heyrði jeg hljóðið ekki lengur
og var jeg þó sannfærður um, að það hafði
komið úr þessu herbergi. Jeg var farinn að
íhuga, hvort jeg ætti ekki að kalla á þjóninn
áður en jeg gerði tilraun til að komast inn í
húsið, þegar jeg heyrði alt í einu kvenmanns-
rödd innan úr herberginu og var kvenmaður-
inn að raula lag fyrir munni sjer.
Söngröddin ruddi sjer rúm inn að instu rót-
um hjarta míns, því að jeg þekti, að þetta var
rödd Aróru. Pað ljek enginn vafi á því. Jeg
þekti rödd hennar, þó að jeg ætti að velja á
milli þúsunda.
Pað var eins og jeg hefði látið hugsanir
mínar i Ijós með orðum, því að jafn snemma
þagnaði röddin og jeg sá litla, hvíta hendi
draga tjaldið til hliðar, sem var fyrir gluggan-
um. Innan við rúðuna stóð Aróra Strahl, feg-
urri en nokkru sinni áður, og gerði sorgin og
tárin, sem glitruðu í augum hennar, hana enn
fegurri. Hún þekti mig líka samstundis og
flýtti sjer að færa borð undir gluggann og stíga
upp á það til þess að ná í gluggakrókana.
Hún opnaði gluggann í skyndi. En jafn
snemma sá jeg kiunnalega karlmannshendi vera
lagða á öxl hennar og henni hrundið ofan af
borðinu.
Nú sá jeg gréinilega þreklegan mann, sem
hratt ungu stúlkunni lengra inn í herbeigið.
Síðan steig hann upp á borðið til að Ioka
glugganum, en varla hefir hann grunað, að þar
mundi hann hitta alvopnaðan hermann, en að-
eins ætlað að krækja glugganum aftur til þess
að hindra frekari tilraunir til flótta Aróru. Ekki
er ólíklegt, að hún hafi áður reynt að flýja á
þennan hátt.
Jeg Ijet manninn ekki fá tíma til að Ioka
glugganum, heldur stökk upp í gluggakistuna
og bjóst til að stökkva inn í herbergið. Mann-
garmurinn varð svo undrandi, að hann hörfaði
aftur á bak inn á mitt gólf og fjell þar endi-
langur. Hann var að vísu fljótur á fætur aftur,