Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Blaðsíða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
57
Vitfirrigurinn frá St. James.
Eftir Philip Galen.
(Framhald.)
»Jeg mun heldur eigi hefna mín á annan
hátt,< svaraði Percy.
Skömmu síðar skildum við. Fór Philips til
forstjóians, til að fá leyfi til að vera á hælinu
um nóttina og að sjá sjónleikinn daginn eftir.
Jeg gekk snemma til hvílu um kvöldið, en
sofnaði ekki blund alla nóttina.
Jeg fór snemma á fætur næsta morgun, því
jeg vildi kveðja alla þá, sem jeg hafði kynst á
hælinu, bæði yfirmenn og undirgefna, en jeg
varð að gera það um morguninn, því jeg bjóst
eigi við, að tími yrði til þess, er á daginn liði,
þar eð hátíðahöldin átlu að byrja klukkan tvö,
og þá myndu gestirnir komnir, og þar að auki,
allir önnum kafnir við hátíðahöldin.
Jeg hitti Elliotson forstjóra á einkaskrifstofu
hans og átti alllangt tal við hann.
Spurði hann mig, hvort jeg mundi eigi koma
aftur, en jeg hvað nei við. Arnaði hann mjer
allra heilla og góðrar ferðar. Bað jeg hann
ætíð að minnast mín með hlýjum huga, þó
einhverntíma kæmi eitthvað það fyrir, er hann
eigi væri ánægður með, viðvíkjandi mjer. Hjet
hann því og skildum við með vináttu.
Er jeg hafði kvatt alla eyddi jeg tímanum til
að horfa á undirbúning hátíðahaldanna. Var
alt hælið utan og innan skreytt með flöggum,
blómum og krönsum og ekkert til sparað.
Allur garðurinn var skreyttur með marglitum
Ijóskerum, sem kveikja skildi á, er rökkva tæki.
Framan við innganginn var reist heiðurshlið,
og klukkan hálf tvö fór forstjórinn þangað
með nokkra embættismenn hælisins og stóðu
þeir þar, til að taka á móti gestunum.
Aðalgestur dagsins var styrktarmaður hælis-
ins, C. lávarður.
Klukkan hálf þrjú voru allir gestir komnir,
og hófst þá fyrsti hluti hátíðahaldanna. Var
það átve^s'a.
Undir borðum voru haldnar margar ræður og
góðar, en best mæltist C. lávarði, er mælti fyrir
minni hælisins.
Eftir máltíðina fór hann ofan í garðinn til
að horfa á leiki sjúklinganna, ásamt nokkrum
fleirum. Voru verðlaun gefin fyrir hinar og
aðrar íþróttir, er þeir sýndu. Var einkennilegt
að sjá, hversu mikinn áhuga þessir vesalings
sjúklingar rýndu við starf sitt.
Klukkan sjö hófst svo aðalskemtun dagsins:
Sjónleikurinn. Og þegar að allar klukkur hæl-
isins hringdu, ruddust allir inn í söngsalinn,
sem hafði verið breytt í leikhús. Veggir sals-
ins voru prýddir með blómkrönsum, og fyrir
gluggana voru dregin þykk dökkrauð glugga-
tjöld. Ótal Ijósker vörpuðu geislum sínum
yfir salinn, sem leil út eins og stórt Ijóshaf.
Pegar áhoríenduinir höfðu sest, ríkti dauða-
þögn í salnum, svo að ótrúlegt mátti virð-
ast, að fimm hundruð manns væri þar saman-
komið.
Svo var gefið merki og hljóðfæraslátturinn
hófst. Lágværir sorgþrungnir innilegir hljóðpípu-
tónar, — lágt kvalavein, — þaggaður grátur,
heillandi eins og b'ævindur, er líður gegnum
kvöldskuggana. Svo dynjandi, hrynjandi org-
eltónar, eins og fossniður, — grátur fiðlunnar
og hreimleiftur gítarins.
Svo hætti hljóðfæraslátturinn, tjaldið undið
upp og leikurinn hófst.
8