Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Blaðsíða 4

50
NÝJAR KVÓLDVÖKUR.
sem var »enginn asni«, kom inn í þessum svif-
um, því að annars mundi húsmóðurinni eltki
hafa enst kvöldið til þess að komast að efninu.
»Pví stendur þú hjer, Kathinka, og eyðir
dýrmætum tfma merkisberans með bullinu í
þjer? Pú gætir fengið jarðíastan stein til þess
að stökkva upp á nef sjer, þegar þú ferð að
segja frá.«
Konan þyktist við og fór.
»Jeg skil betur en konan, hve þýðingarmikið
það er, að hermaðurinn sje stuttorður en kjarn-
yrtur, þegar hann gefur skýrslur sínar,« mælti
húsbóndinn við mig. ^Rað sem hún vildi
segja, var þetta: »Herra minn! Gömul kona
— hjer — áðan!« Annað var það ekki.«
Hann var hreykinn yfir ræðu sinni, enda var
hún stuttorð.
»Hvað segið þjer?« spurði jeg með nokk-
urri undrun.
»Kona — öldruð — hrum — hjer áðan!«
Satt að segja kunni jeg litlu betur við »kjarn-
yrði* húsbóndans en orðagjálfur húsmóðurinn-
ar; varð litlu nær um erindið af hans frásögn
en hennar. Jeg þóttist þó fara nærri um, að
einhver öldruð kona hefði ætlað að hitta mig.
Jeg spurði því:
»Hvaða erindi átti hún?«
»Herra minn! Hún spurði.*
»Nú, um hvað spurði hún? Talið svo, að
hægt sje að skilja yður.c
»Hún spurði — um sjerstakt.*
f þessum svifum kom húsmóðirin inn aftur;
hafði auðsjáanlega staðið á hleri og gat nú
ekki dulist lengur. Hún Ijet nú dæluna ganga:
»Herra merkisberi! Maðurinn minn er mesti
sauður, það hefi jeg altaf sagt og það sagði
mamma sáluga líka meðan hún ...»
Maður hentiar tók nú fram í fyrir henni, en
hún Ijet sig ekki, svo að þau keptust nú bæði
við að láta heyra sem best til sín. En af þess-
um málandagraut þeirra beggja komst jeg þó
að því, að gamla konan hafði umfram alt viij-
að hitta mig, að hún hefði talað um einhverja
ógæfu og blandað nafni Áróru inn í sorgar-
söng sinn.
1 þessum svifum kom f hug rnjer gamla
konan, sem jeg hafði gefið ölmusuna. Jeg fór
að hugsa um, hvort það myndi ekki hafa verið
gamla þernan hennar Áróru. Nú voru aðeins
litlar lfkur til, að jeg gæti hitt hana aftur.
Jeg þaut af stað niður eftir götunni og þang-
að, sem jég hafði hitt gömlu konuna. En hún
var horfin. Málæði hjónanna hafði tafið mig
svo, að jeg kom um seinan,
Jeg hjelt hratt áfram eftir götunni, og þegar
jeg kom í birtuna af ljóskerinu á næsta götu-
horni, sá jeg hvar hún staulaðist fram með
húsaröðinni. Jeg flýtti mjer til hennar og gekk
úr skugga um, að þetta var gamla þernan,
sein verið hafði með Áróru.
Jeg ávarpaði hana með nafninu Grjeta, eins
og mig minli að Aróra hefði nefnt hana.
Regar hún sá hver ávarpaði hana, ljómaði
hrukkótta andlitið hennar af fögnuði og hún
hrópaði:
»Guði sje lof, kæri herra! Ó, nú er öll
sorg úti!«
»Pjer hafið heimsótt mig í einhverjum er-
indagerðum. Var það vegna Aróru? Er hún
ekki heilbrigð?«
»Ó, herra minn! Síðustu vikurnar hafa verið
sannkallaður hörmungatfini. Fyrst Ijest faðir
hennar — hann var skotinn til bana — eflaust
af launmorðingja, sem þessi — þjer vitið —
hefir keypt til þess. Hann hefir reiðst svona
föður hennar vegna þess, að honum hepnaðist
að bjarga henni frá honum, — dýrmætustu
eigninni sinni. Hjarta mitt er nærri því sprungið
af harmi yfir allri sorg og eymd og söknuði
og einstæðingsskap húsmóður minnar, því að
jeg vildi fegin fórna öllu lífi mínu fyrir hana.«
»En hvers vegna komuð þið hingað til
Múnchen?*
»Aróra vildi það. Hún ætlaði að leita ásjár
drotningarinnar, og hún hjelt líka, að hún
mundi ef til vill hitta yður hjer.«
Þetta voru gleðitíðindi fyrir mig, að hún
þráði til mín. En jeg mátti ekki eyða tíman-
um til þess að gleðjast yfir því.
»Og hvar er Aróra nú?« spurði jeg.