Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Blaðsíða 5

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
51
»Ó, ef jeg vissi það, þá mundu allar raunir
vera úti. En því miður veit jeg ekkert um
hana. Guð hjálpi mjer!«
Gamla konan fór að gráta mjög beisklega,
en af frásögn hennar gat jeg ráðið það, að
eitihvað mjög alvarlegt hefði steðjað að hjart-
ans ástinni minni. Jeg hælti því ekki fyr en
jeg hafði komist að öllu, sem þernan vissi um
hagi Aróru. Og þetta sagði hún mjer með
hvíldum meðan hún grjet mjög ákaft.
Rær höfðu komið til Múnchen sama kvöldið
og jeg átti við Úlrik Apfelbaum. Pað hafði
verið tilætlun Áróru, að fara beina leið til drotn-
ingarinnar þá um kvöldið til þess að biðja
hana ásjár. En þegar þær höfðu verið komn-
ar í Smiðjugötu, höfðu vopnaðir menn stöðv-
að þær, gripið Áróru af hestbaki og haft hana
á burt með sjer, en skilið Grjetu gömlu eftir
og þjón Áróru. Grjeta hafði beðið þjóninn
að læðast á eftir bófunum til þess að komast
fyrir um, hvert þeir færu með hana. Eftir
langa bið hafði hann komið aftur og sagt, að
þeir hefðu borið hana inn á búgarð einn utan
við borgina og hefði verið hár skíðgarður um-
hverfis hann á þrjá vegu. Þau höfðu ekkert
getað aðhafst síðan til þess að reyna að bjarga
Áróru annað en það, að þjónninn hafði staðið á
verði altaf síðan úti fyrir búgarðinum, til þess
að komast fyrir um, ef Áróra yrði flutt þaðan
aftur. í gistihúsinu, sem Grjeta hafði haldið
til í síðan, var drengur, sem hafði fært þjón-
inum mat kvölds og morgna.
Jeg var ekki Iengi um að ákveða, hvað gera
skyldi, þegar jeg var búinn að heyra frásögn
Grjetu til enda.
»Komdu með mjer. Við skulum flýta okk-
ur til gistihússins. Jeg býst við, að drengur-
inn geti vísað mjer Ieið til búgarðsins, þar
sem Áróra er í varðhaldi. Pegar þangað kem-
ur, vona jeg að jeg finni einhver ráð.«
»Ó, herra minn! Aðeins ef yður hepnast
að frelsa hana.«
Gamla konan var sein á fæti, þótt hún legði
allan vilja sinn í að fylgja mjer. Enda þeystist
jeg áfram, því að mjer var mjög umhugað um,
að komast sem fyrst til veitingahússins.
Drengurinn var óðfús að vísa mjer leiðina
til búgarðsins, enda reyndi jeg að skerpa á
honum með skínandi silfurdal, sem jeg sýndi
honum.
Drengurinn hljóp við hlið mjer götu út og
götu suður þangað til við náðum búgarðinum,
sem var nokkuð utan við borgina og afsíðis.
Jeg hitti þjóninn, sem stóð á verði bak við
afarstórt trje skáhalt frá húsinu. Pegar jeg hafði
sagt honum til nafns míns og ennfremur það,
að jeg hefði verið gestur á heimili húsbónda
hans og þekti Áróru vel, var hann strax fús
til að gefa mjer atlar þær upplýsingar, sem
hann gat. Hann varð upp til handa og fóta,
þegar hann vissi, að jeg ætlaði að reyna að
bjarga Aróru.
»Ert þú nú alveg viss um, að ungfrú Aróra
sje falin í þessu húsi?« spurði jeg.
»Já, herra.«
»Hefir þú orðið þess var, að nokkur hafi
farið inn í húsið eða gengið þaðan út að
staðaldri?*
»Nei, ekki aðrir en þeir, sem komu hingað
með ungfrúna. Peir hljóta allir að vera inni
í húsinu enn þá, því að jeg hefi aldrei sjeð
þá fara þaðan. Jeg hefi staðið á verði daga
og nætur síðan hún var tlutt hingað, og er
fullviss um, að ekkert hefir farið fram hjá mjer
af því tægi. Þjer getið treyst því fullum fetum.«
>Það er ágætt. En hefir þú þá ekki orðið
neins var, sem vakið gat eftirtekt þína?«
»Nei, einkis.«
»Farðu nú beina leið til gistihússins og taktu
á þig náðir. Pú ert meira en búinn að vinna
til ærlegrar hvíldar. )eg ætla að standa hjer
á verði í nótt sjálfur og þarf þín ekki við.«
»Herra!« mælti þjónninn. >Lofið mjer að
vera hjer hjá yður. Jeg get hvort sem er
engrar hvíldar notið meðan jeg er í þessari
óvissu. Pjer neitið mjer ekki um það? Ef til
vill gæti eitthvert gagn orðið að mjer.«
»Jæja, vertu hjer þá kyr fyrst þú kýst það
7*