Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Blaðsíða 14

60
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
þar bíðið þjer, Mr. Sydney . . . herra undir-
greifi vildi jeg sagt hafa . . . en við hinir
göngum tít að hesthúsinu og náum í hestinn
yðar, herra læknir. En í guðs nafni farið þið
nú gætilega.*
»Verið óhræddur, Chappert. Petta er alt
ágætt. Og svo vænti jeg komu yðar til Duns-
dale fyrsta október næstkomandi,* svaraði
Percy.
Svo læddist Chappert út úr herberginu.
Augnabliki síðar hjeldum við Percy af stað.
Hann var klæddur þykkum frakka og Ijet hatt-
inn slúta niður fyrir augu, en yfirhafnarkragann
brotinn upp að eyrum. Við komum nú að
dyrum þeim, sem Iágu inn í svefnstofur kven-
sjúklinganna. Jeg opnaði þær og komum við
nú inn í stóra svefnstofu.
Rúmin stóðu í tveimur röðum meðfram
veggjunum. í miðjum salnum hjekk lampi, er
klæddur var með grænu silki. Sló daufgrænni
birtu yfir salinn. Allir sjúklingarnir sváfu, og
gengum við nú hratt gegnum þennan sal og
inn í næsta herbergi. Jeg gægðist varlega inn,
því þetta var eitt herbergi sjúkravarðanna. Par
var enginn inni. Svo gengnm við yfir í næsta
svefnsal. En um leið og við komum inn úr
dyrunum, hörfuðum við til baka, því í hinum
enda stofunnar sáum við einhverja veru, er
gekk fram og aftur í hvítum klæðum. Vera
þessi virtist fremur líða yfir gólfið en ganga,
því ekkert skóhljóð héyrðist. Naktir, holdlausir
armarnir voru krosslagðir á brjóstinu. í sama
bili kom hún auga á okkur, og gekk á móti
okkur hægt og hátíðlega, líkast því, sem hún
gengi í svefni. Pegar hún kom nær, þekti jeg
hana. Hún var ein af sjúklingunum, þjáðist af
eirðarleysi, gat aldrei sofið, en hafði heldur
aldrei hávaða í frammi. Aftur á móti gat hún
aldrei verið án þess að tala við einhvern, og
notaði hvert tækifæri til að svala þeirri ástrfðu
sinni. Pegar hún var komin til okkar, bjóst jeg
við, að hún myndi þekkja mig, því jeg hafði
oft verið inni í þessum sal og talað við hana.
En hún þekti mig ekki.
Hún staðnæmdist frammi fyrir mjer og
horfði á nvg brosandi með starandi, Ijóma-
lausum augum, sem vitfirringin virtist hafa tek-
ið sjer aðsetur í til eilífðar, Svo hvíslaði hún
lágt, eins og hún vildi eigi vekja hina sofandí:
»Héimsækið þjer okkur svona seint, sjáum
til, það er fallega gert af yður. Fáið þið ykkur
sæti.«
»Uss — u;s,« hvíslaði jeg og benti á hina
sofandi sjúklinga, og reyndi að komast fram
hjá henni. En auminginn, sem hræddist svo
mjög að vera einsömul, tók í yfirhöfn mína
og hjelt mjer föstum.
»Ekkert liggur á, ekki þennan flýtir, maður
litli, — ó, ó, jeg er svo einmana, ef þjer viss-
uð . . . ó!<
»Jeg veit alt,« svaraði jeg, og reyndi að losa
mig.
»Hvað! Hvað vitið þjer? Pjer vitið ekkert,«
svaraði hún og falaði mun hærra. »Pjer skul-
uð ekki vera svona stuttur í spuna. Jeg er
ekki vön því, að fólk hlýði mjer ekki. Vittð
þjer að jeg er Elísabet Englandsdrotning?«
Hún rjatti úr sjer og hóf höfuðið, og leit á
mig drembilegu, skipandi augnaráði.
»Vitið þjer að þjer ættuð í raun og veru
að krjúpa á hnje fyrir mjer? Vitið þjer það?«
»Já, það veit jeg,« svaraði jeg.
»Því gerið þjer það þá ekki? Og hvernig
vogar þegn minn að tala þannig við mig?«
Pessi orð sagði hún svo hátt, að það tók
undir í salnum, því hún hafði algerlega gleymt,
hvar hún var stödd, og vitfirringin hafði al-
gerlega náð tökum á henni.
»Gefið mig lausan, drotning,* hvíslaði jeg.
»Nú ætla jeg að sækja Leicester greifa.«
»Hæ, hæ! Leicester greifa! Elskhuga minn,
elskhuga minn í meinum. Hæ, hæ, — nei,
hann kemur ekki — hann sefur, — hann sefur
fast.«
Meðan á þessu stóð, hafði Percy gengið
ýfir að næstu dyrum og beið mín þar. Jeg
gerði nú það, sem mjer var unt, til að losa
mig og sleit mig því lausan með valdi um
leið og jeg mælti með hótandi röddu: