Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Blaðsíða 10

56
NÝJAR KVÖLDVÓKUR.
koma heitmey minni fytir hjá drotningunni,
orðinn að engu. Jeg hjelt því heim til gisti-
hússins aftur f þungu skapi.
En gleðin yfir samfundunum við Aróru heima
í gistihúsinu dró um stund úr vonbrigðum
mínum. En þegar að því kom, að jeg þurfti
að segja henni frá, hversu farið hafði um er-
indi mitt við konung, kom dapurleiki minn aftur.
íHvilika gleði ást þín og umhyggja veldur
mjer,* mælti hún. »Hve það er unaðslegt, að
finna ástina og umhyggjuna anda um sig! En
vertu ekki dapur í bragði, elskan mín, og láttu
ekki kvíðann fyrir framtíðinni skyggja á þessa
gleði okkar.c
»En líf þitt og hamingja er fest á veikan
þráð. Hvernig get jeg þá verið glaður og ör-
uggnr? Spurningin um það, hvernig jeg geti
verndað þig, kemur aftur og aftur í hug minn.c
»Á jeg að reyna að svara henni?«
»Veist þú um óhultan stað fyrir þig?«
Hún hugsaði sig um stundarkorn. Svo
mælti hún:
^Pað er skamt hjeðan til Tyrolar. Rar er
Inrisbruck-bær, eða er ekki svo?c
»Jú, þetta er alveg rjett.c
»Jeg held að hörmungar striðsins hafi enn
ekki náð þangað.c
»Dettur þjer í hug að leita þangað? Auð-
vitað getur þetta vel komið til mála, ekki síð-
ur en eitthvað annað. Jeg veit, að í Innsbruck
er friður og ró, eins og best má verða í bæ.
En þekkirðu þar nokkurn, sem mundi vilja
taka við þjer?c
»Föðurbróðir minn hefir átt þar heima í
mörg ár. Jeg veit með vissu, að hann mundi
taka við mjer og veita mjer alla ásjá.c
Jeg skoðaði f huga mjer litla stund þessa
Uppástungu. Til þess að ná til Innsbruck,
urðum við að fara yfir víðáttumiklar sveitir,
sem allar voru fjandsamlegar okkur og mundu
því margvíilegar hæltur bíða okkar þar af þeim
orsökum. Jég Ijet þetta f ljós við hana.
»Pað hyggilegasta, sem við gætum gert, væri
að koma þjer til Svíþjóðar til ættingja minna,
og þú biðir mín þar þangað til stríðinu væri
lokið.c
»Nei, nei, vinur minn! Jeg vil ekki vera
í slíkri fjarlægð frá þjer. Jeg get ekki hugsað
til þess, að fá ekki að sjá þig einstöku sinn-
um og finna ástaratlot þín. Jeg verð að anda
að mjer sama blænum og þú. Pú gætir særst
og þá er enginn til að annast um þig. En svo
þegar stríðinu er lokið og konungur þinn legg-
ur af stað með hrausta herinn sinn heim til
Svíþjóðar, þá — en ekki fyr — fylgi jeg þjer
þangað. Retla er ófrávíkjanlegur vilji minn og
þú verður að venja þig við, að lúta honum;
því fyr, því betra.«
Hvernig hún í upphafi máls síns bar fram
skoðun sína með alvarlegum orðum og síðan
sló upp í gaman, kollvarpaði á einu augna-
bliki öllum mótbárum mínum. Konan er mátt-
ug, þegar hún í fyrsta skifti opinberar manni
ást sína.
»Jæja, kæra Aróra! Látum það vera eins og
þú vilt. En við verðum að útbúa okkur í þessa
för með sjerstakri nákvæmni. Jeg ætla að dul-
búast eins og bóndi og fela vopn mín undir
skykkju minni, og þú verður líka að skifta um
búning. Þjónninn og Qrjeta gamla þurfa aftur
á móti ekki að breyta sjer neitt. A þennan
hátt munum við helst komast klaklaust leiðar
okkar fyrir njósnurum, sem gætu ef til vill
verið á hnotskóg eftir okkur, og lands-
búar munu ímynda sjer, að við sjeum ung
bændahjón á skemtiferð.c
Við töluðum nú enn fram og aftur um ferða-
lagið og um þau úrræði, sem fyrir hendi voru.
Við ákváðum að léggja af stað að næturlagi,
til þess að enginn yrði var við ferð okkar.
Svo kvaddi jeg Aróru og hjelt af stað til þess
að kaupa það, sem við þurftum til fararinnar,
svo sem fatnað, nesti o. s. frv. Jeg fór á fund
konungs til þess að fá Ieyfi til fararinnar og
veitti hann mjer það tafarlaust og sendi Aróru
kveðju sfna með mjer.
(Framh.).