Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Blaðsíða 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
53
en þó ekki nógu skjótur til þess að aftra mjer
frá, að stökkva niður úr gluggakistunni.
Aróra þaut í faðm mjer og jeg þrýsti henni
að brjósti mjer, þar sem hún hvíldi nokkur
augnablik. Hún hallaði örugg höfðinu að öxl
mjer og hvíslaði:
»Jeg viss: að þú mundir koma.«
»Já, elskan mín,« mælti jeg lágt. »Jeg vissi
líka, að jeg mundi finna þig.«
En nú var ekki tími til að tala máli hjartans
og ástarinnar. Fyrst af öllu varð jeg að sjá
fyrir fjandmanni okkar. Jeg lei’ddi Aróru til
sætis á bekk og bað hana að vera rólega með-
an jeg fengist við fjandmann okkar.
Hann hafði nú tekið sjer stöðu og brugðið
sverði og beið þess, að jeg mætti honum.
Mjer virtist hann vera af lágum stigum og
ómentaður. Klæðnaður hans var hinn ömur-
legasti og var auðsjeð, að hann hafði ekki
verið sniðinn á hann. Hann var stór vexti og
fötin svo þröng, að Iítið vantaði á, að þau
spryttu sundur utan af honum. Hann var ber-
fættur í slitnum skóm og eftir þessu var annar
klæðnaður hans.
Við fyrstu atlöguna, sem hann gerði, komst
jeg að raun um, að hann var óvanur og ófim-
ur með sverðið. í stað þess að fara stillilega
af stað og bíða tækifæris á mjer, gerði hann
eina atlöguna eftir aðra að mjer, og virtist ekki
hafa annað að markmiði en höggva sem tíðast
og fastast og skeyta því minstu, hvort lögin
hittu eða ekki. Eins og gefur að skilja, drógst
ekki lengi, að jeg næði Iagi á honum, svo að
hann fjell mjög særður til jarðar.
Pað sem hjer fór á eftir, vil jeg ekki reyna
að skýra. Hvernig Aróra opinberaði mjer ást
sína og hversu fyrsti kossinn hennar brann á
vörum mjer. Reir einir, sem einhvern tíma
hafa notið fyrsta, heiia ástmeyjarkossins, þeir
einir fá skilið tilfinningar mínar.
»Astvinurinn minn,« sagði Aróra og brostl
gegnum tárin. »Pegar jeg er hjá þjer aftur,
óttast jeg ekkert.«
Hjarta mitt var svo þrungið af sælutilfinn-
ingu, að jeg gat engu svarað, aðeins þrýst
henni fastar að brjósti mjer.
»Þú spyrð mig ekki til hvers jeg sje komin
til Múnchen?« spurði hún um leið og hún
roðnaði.
»Grjeta gamla sagði mjer, að þú hefðir
komið hingað til þess að leita ásjár hjá drotn-
ingunni. Er ekki svo?«
»Vondi karl! Skilurðu það ekki, að jeg átti
brýnna erindi hingað?«
Jeg skildi vel, hvað hún fór. En jeg gat
ekki stilt mig um, að knýja játningu hennar
fram af eigin vörum hennar.
»Nei, jeg skil það ekki, að mjer heilum og
lifandi, hafir þú átt annað erindi en að tryggja
þig fyrir ofsóknum.*
»F*á verð jeg víst að segja þjer það, þótt
mig á hinn bóginn gruni, að þú vitir meira
en þú vilt láta uppi. í her Gústafs Aðólfs er
ungur hermaður — merkisberi — sem með
öllu hefir tekið hug minn og hjarta fangið.
Hjá honum ætlaði jeg fyrst og fremst að leita
ásjár.«
»Og fanstu þá þennan mikla mann, sem þú
leitaðir að?«
»Já, jeg fann hann. Jeg er hamingjusöm!«
Svona leið tíminn með viðræðum okkar án
þess að við vissum af. Jeg vil ekki þreyta les-
arann með því að tilfæra alt, sem okkur fór á
milli í viðræðunum, því að oftast hefir fyrsta
ástahjal elskenda aðeins gildi fyrir þau tvö ein,
en áheyrandi eða lesandi finnur ekki annað í
þeim en ómerkt hjal. Jeg vil þó ekki láta hjá
líða að fræða lesarann um það, að þetta voru
indælustu augnablik æfi minnar.
Okkur kom saman um, að ekki væri ráðlegt
að dvelja hjer lengur, enda sáum við þess
skjótt merki. Jeg þreif hugann úr draumsæl-
unni, sem hann hafði baðað sig í, og mælti:
»Elskan mín! Nú verðum við að flýta okk-
ur hjeðan. Heldurðu að hjer sjeu fleiri menn
í húsinu?«
»Já, hjer hljóta að vera þrfr menn aðrir en
sá, sem liggur þarna. Reir hafa haldið vörð
um mig, einn í einu, nótt og dag,«