Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Blaðsíða 17

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
63
Percy hafði aldrei komið á þessar slóðir. Hann
kallaði nú til mín og spurði:
»Pekkir þú þessa sveit? — Eigum við langa
leið ófarna enn?«
»Percy,« svaraði jeg, »sjerðu Iitla húsið þarna
fyrir neðan hæðina?«
»Já«.
»Hún er þarna,« mælti jeg rólega.
Hann rak upp fagnaðaróp. Svo steig hann
af baki, kraup á knje og þakkaði guði.
í þessu varð mjer litið niður í brekkuna. —
Sá jeg þar þá pilt einn og stóð stór hundur
við hlið hans. Philips hafði sjeð það sama og
hrópaði nú:
»Petta er Bob, drengurinn minn, og OthellóU
Pegar Percy heyrði þetta, stóð hann á fætur.
»Jeg ætla að vita, hvort hann þekkir mig,«
mælti hann svo.
Því næst blístraði hann ^hátt og hvelt, svo
það bergmálaði í skóginum. Og sáum við þá,
sð hundurinn þaut af stað og eftir nokkur
augnablik var hann kominn upp á hæðina til
okkar.
»Halló! Othelló! Halló!« hrópaði Percy.
Eitt augnablik staðnæmdist hunduriHn og
horfði spyrjandi á Percy. Svo hóf hann sig á
Ioft með hvellu gleði-ýlfri og lagði framlapp-
irnar upp á axlirnar á Percy um leið og hann
reyndi að sleikja hann í framan.
»Othelló! Othelló minn!« mælti Percy og
klappaði honum. Svo s!epti hann honum, og
Othelló þaut með óviðráðanlegum fagnaðarlát-
um utan um húsbónda sinn, sem hann hafði
þekt eftir fjögur ár.
Jeg sá að tárin komu fram í augu Percy.
»Ertu nú ánægður?* spurði jeg brosandi.
Hann svaraði eigi, en leit á mig og í augum
hans leiftraði svo djúp og ósegjanleg gleði, að
jeg gat tæplega tára bundist.
í þessu kotn Bob til okkar og heilsaði okk-
ur með fögnuði; svo gekk hann til föður síns.
Við hjeldum nú allir af stað niður hæðina
og leyndum hestunum. Við Percy leiddumst
°g gengum á undan, en Bob og faðir hans
gengu f hægðum sínutn á eftir og höfðu auð-
sæilega um margt að tala, meðan við Percy
gengum hljóðir.
Við komum nú heim að húsinu. Garðshlið-
ið var opið, því að Bob hafði skiiið það eftir
opið, er hann fór að heiman. Við gengum
svo heim að dyrunum. Jeg opnaði þær hljóð-
lega og mælti: »Dyrnar eru opnar.« Svo bætti
jeg við lágt, og jeg fann að rödd mín skalf:
»í þessu húsi á Ellinor heima.«
Fræðakorn.
(Framhald).
Jens Peter Jacobsen er danskt skáld, fædd-
ur 1847, dáinn 1885. Hann er fæddur í Thisbeet
og var faðir hans kaupmaður. Las hann grasa-
fræði við háskólann. Byrjaði hann snemma að
fást við skáldskap. Hann var. fylgjandi fratn-
þróunarkenningu Darwins og þýddi á fagurt
mál höfuðverk þessa spekings. Sömuleiðis
skrifaði hann bók um kenningu og líf Datwins.
Pegar hann kyntist Georg Brandes, fylkti hann
sjer óðara i flokk hans. Hóf hann nú rithöf-
undarbraut sína og skapaði verk þau, sem Danir
nefna »J. P. Jakobsens bókmentir«, einhverjar
einkennilegustu fagurfræðibókmentir, sem Danir
eiga. — Byrjaði hann ferð sína með sögunni
»Mogens«, setn biitist í tímaritinu »Nyt dansk
Maanedsskrift« (Nýtt danskt mánaðarrit). Sýndi
það sig þegar, að hann var sálarfræðingur og
formsnillingur með afbrigðum.
Aðalverk hans eru: »Marie Grubbe«, sem
þýdd hefir verið á íslensku af Jónasi Guð-
laugssyni, og »Niels Lyhne«. Auk þess hefir
hann skrifað eina bók með smásögum og Ijóða-
safn, sem gefið var út eflir lát hans. Eru þá
talin öll verk hans. Hin dæmafáa vandvirkni
og þær miklu kröfur, er hann gerði til sín,
hafa verið orsök þess, að hann hefir eigi
afkastað meiru. Sagt er, að hann gæti setið
dögum saman við að skapa og hefla eina setn-
ingu, þar til honum líkaði hún. Einnig var
hann brjóstveikur og dró það úr starfsþreki
hans; hafði það í för með sér hinn sjúka von-
leysisblæ, sem oftast hvílir yfir verkum hans.
Málið á bókum hans og stíllinn er afar
einkennilegt og fagurt, og hið annarlega, er
andar frá öllu því, sem hann hefir ritað, gerir