Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Blaðsíða 4

130
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
enda. Jeg var eftirlætisbarn og illa uppalin og
ávalt var það biýnt fyrir mjer, að jeg yrði að
vera »vel til fara*, svo að jeg var orðin hálf-
gerð daðurdrós, þegar jeg var tíu ára. Gamlir
flagarar, angandi af víni og tóbaki, sóttust eftir
að setja mig í knje sjer og kreista mjúkt hold
mitt. Reir voru vanir að þrýsfa sínurr blóð-
Iausu vörum, saurguðum af kossum vændis-
kvenna, að mínum saklausu vörum. — Jeg hefi
oft furðað mig á því, hvernig þessir og því
líkir menn dirfast að snerta barnsmunninn, vit-
andi sjálfir vel, hvílík óargadýr þeir eru. Jeg
sje barnfóstru mína, útfarið lygakvendi og
hræsnara, sem bar sig eins og drotning og
fyrirbauð mjer að tala við hin og þessi börn,
af því að þau væru »fyrir neðan mig*. Svo
kom kenslukona, mesta dygðablóm á að lita,
en í raun og veru gerspilt og hafði þó hin
ágætustu meðmæli. Jeg komst brátt að raun
um, hver hún var, því að jeg var einstaklega
eftirtektasöm, þegar á barnsaldri, enda nægðu
sögurnar, sem hún og franska þernan hennar
móður minnar sögðu hvor annari í hálfum
hljóðum og hlógu dátt að, til þess að sýna
mjer hennar innri mann og meira en það.
Jeg fyrirleit auðvitað þessa manneskju, jafn tvö-
föld og hún var, en skifli mjer annars lítið af
henni. Jeg Iifði í einhverju draumalífi, hugs-
andi án þess að vera mjer þess meðvitandi og
gerði mjer allskonar undarlegar hugmyr.dir um
blómin, trjen og fuglana, þráði hluti, sem jeg
vissi ekki, hverjir voru, og þóttist ýmist vera
drotr.ing eða bóndadóttir. Jeg gleypti í mig
allar bækur, sem jeg komst höndum yfir og
einkum var tnjer yndi að Ijóðmælum. Jeg las
hinn torskilda kveðskap Shelleys og fanst hann
vera goðum líkur og aldrei — ekki einu sinni,
þegar jeg hafði lært að þekkja lífsferil hans,
gat jeg hugsað mjer hann sem skrækróma
mann með mjög »losaIegar« skoðanir á kven-
þjóðinni. En jeg er viss um, að frægð hans
var það hentast, að hann druknaði á unga aldri,
því að jeg hygg, að það hafi forðað hcnjm
löstum og lítt sæmandi elii. Jeg tilbað Keats
þangað til að jcg komst á snoðir um það, að
hann hefði helgað ást sína einhverri Fanney
Braun — þá hvaif dýrðarljóminn. Jeg get
engar ástæður fært fyrir þessu — jeg segi það
bara eins og það er. Jeg gerði Byron lávarð
að hetju minni — sannast að segja ’nefir hann
ávalt verið mjer fyrirmynd annara hetjuskálda.
Hann var þróttmikill maður og miskunarlaus
í ástamálum, enda fórst honum svo við kanur,
sem þær unnu til og átlu skilið, þegar litið er
til þeirra kvenræfla, sem hann var svo óhepp-
inn að rekast á. Regar jeg Iss ástakvæði þess-
ara manna, datt mjer það oft í hug, hvort það
ætti nokkurntíma fyrir mjer að liggja, að
verða ástfangin og hvílík sæla það hlyti að
vera. Svo vaknaði jeg alt í einu af þessum
draumum — jeg hafði verið barn og var nú
orðin fullvaxta stúlka. Foreldrar mínir höfðu
mig með sjer til borgarinnar, þegar jeg var
sextán ára, til þess að kynna mjer samkvæmis-
lífið að einhverju leyti, áður en jeg kæmi fyrir
alvöru út í veröldina. Já, það líf! Jeg kyntist
því til fullnustu og undraðist fyrst, en varð svo
utan við mig, en jeg fjekk aldrei tíma til að
mynda mjer ákveðna skoðun á því, sem fyrir
augun bar. Á meðan jeg var heilluð af þess-
ari undrun og ávalt samvislum við aðrar ungar
stúlkur á sama reki og í sömu stöðu sem jeg,
en voru þó miklu fremri að lífsreynslu, þá
sagði faðir minn mjer, að Willowsmere væri
gengið úr greipum okkar, að við hefðum ekki
efni á að búa þar og að við færum þangað
aldrei aftur. Jeg varð yfirkomin af harmi og
grjet sáran og skildi þá ekki nje þekti alt það
andslreymi, sem bæði fátækt og auðlegð á við
að stríða. Rað eina, sem jeg skildi, var það,
að mitt kæra, gamla heimili var lokað fyrir
mjer alla tíð hjeðan af og upp frá þessu held
jeg, að jeg hafi orðið kaldlynd og tilfinninga-
laus. Jeg hafði aldrei verið samrýnd móður
minni og lítið umgengist hana, því að hún
var í sífeldum heimboðum og fjekk jeg sjaldn-
ast að fylgja henni eftir. Jeg tók mjer það
því ekki mjög nærri, þegar hún varð farlama,
Hún hafði nóg af læknum og hjúkrunarkonum
— og jeg hafði kenstukonuna. Svo kom