Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Blaðsíða 32

158
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Helga — Helga? Hver gat hún verið þessi
kona, sem manninn hennar var að dreyma?
Hún þekti enga með þessu nafni. Hvar hafði
hann kynst henni og hversu lengi — hversu
lengi — ?
Frú Gerða Ijet fallast aftur ofan í rúmið og
grúíði andlitið í koddann, til þess að grátur
hennar vekti eigi þann, sem svaf.
Nú mátti hann íyrir aila muni ekki vakna.
Hún g a t ekki talað við hann samstundis og
hún hafði gert þessa hræðilegu uppgötvun,
sem henni virtist að mundi verða til þess, að
alt umhverfis hana mundi hrynja saman.
II.
Næstu daga gat frú Gerða varla á heilli sjer
tekið. Að vísu var alt að ytra útliti eins og fyr.
Maðurinn hennar kendi í skólanum fyrri hluta
dagsins, hann leiðrjetti stíla og bjó sig undir
morgundaginn síðari hluta dagsins og á kvöld-
in vann hann trúlega að aukastörfum sínum.
Pau fáu augnablik, sem hjónin voru saman í
raun og veru, var hann eins og hann átti að
sjer að vera, ástúðlegur og nærgætinn við
hana; — en nú vissi hún, að hann meinti
ekkert með þvi. Hún vissi, að það var önnur
kona, sem fylti huga hans; að það var þessi
Helga, sem hann ætlaði sjerhvert ástríkt orð,
sem hann sagði.
Sennilega g a t hún ekki hafa heyrt skakt —
nje hafa fest svefn eitt augnablik og svo
dreymt það, nóttina, sem ólánið skall á, —
þegar nafnið hljómaði í eyrum henni. Hún
hafði mörgum sinnum þar á eflir heyrt mann-
inn sinn tala upp úr svefni, og eins og þá
nótt var það að mestu leyti um ást og elsku,
sem hann talaði — en n a f n i ð — þetta
óttalega nafn, hafði hann aldrei sagt síðan.
Var H e 1 g a aðeins hugarsmíði hennar, eða
var hún holdi og blóði gædd kvenvera?
Pegar vika var liðin tók þessi spurning fyrir
alvöru að ásækja hana. Nótt eftir nótt lá hún
vakandi og hlustaði, og dag eftir dag var hún
á hnotskóg eft r sjerhverri bendingu, sem leilt
gæti í Ijós, að hann hefði snúið baki við henni;
en hún gat ekkert fundið, sem gæfi ástæðu til
ne'ns slíks. Pvert á móti virtist hann hafa veitt
því eftirtekt, að hún var að verða fölari í kinn-
um og tekin til augna og hann hafði talað
um það við hana fullur áhyggju og ótta, hvort
hún fyndi til nokkurrar vatiheilsu.
»Pú þarft nauðsynlega að lyfta þjer upp frá
jaessum daglegu hússtörfum,* hafði hann sagt,
eftir að hún hafði skýrt honum frá því, að
ekkert gengi að sjer. »Og nú í ár hygg jeg,
til allrar hamingju, að við fáum tækifæri til
að taka okkur reglulegt sumarleyfi. Pá látum
við alt þelta hjerna eiga sig — og ferðumst
— ferðumst fram og aftur til eins eða annars
kyrláts og skemtilegs staðar, þar sem þú, elsk-
an mín, auk þess að eta, d.ekka og sofa, færð
alls ekki annað að gera en njóta náttúrufeg-
urðarinnar og samvista mannsins þíns.«
Gat það verið, að hann tæki eftir breyting-
unni, sem orðin var á henni, ef hann hugsaði
sífelt um einhverja aðra?
En það var líka voðalegt, ef hún að ástæðu-
lausu hefði í marga daga álitið hann ótrúan
henni; eða það sem rjettara var: Pað var dá-
samlega yndislegt, ef það var i raun og veru
að ástæðulausu, sem hún hafði gert það.
Og það v a r að ástæðulausu. Vissulega
h I a u t það að vera svo. Hún varð alt í einu
svo róleg, og nú vissi hún, að Helga var alls
ekki til, að nafnið var einungis orð, og það
innantómt orð, sem hana hlaut að hafa dreymt
eða hún hafði hugsmíðað sjer.
Æ, nei. En að tveimur dögum liðr.um frá
því að frú Gerða hafði fengið fulla vissu um
þetta, sem færði henni aftur frið og hamingju
og jafnframt svefnró og heilbrigði — að eins
tveim dögum þar á eftir, fann hún á gólfinu í
svefnstofu mannsins síns mjög lítinn pappírs-
Iappa, sem bersýnilega var ræma af skrifaðri
örk, er hafði verið vandlega rifinn sundur í
smátt. Og á þessari litlu ræmu stóðu skrifuð
þessi þrjú smáorð, sem bví miður gátu ekki
staðfest grun um hugsmíði eða drauma. »Ást-
kæra Helga mín !« stóð þarna, og að það var
maðurinn hennar, sem hafði skrifað þetta, var
ekki að efa.