Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Blaðsíða 21

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
147
Jeg tók mig svo sjálfur til og labbaði til
Ballycleugh, og þegar jeg er þar að njósna
í kringum húsið hans föðurbróður þíns, þar
sem hann bjó, heldurðu þá að hún Ella
litla Flangon hafi ekki komið þar í flasið á
mjer, en hún hafði einm tt verið viunukona
hjá karlinum. Rá segi jeg svona við sjálfan
mig: »A tvennan hátt er hægt að sigrasl á
öllum örðugleikum í þessu lífi: þ. e. með
ást eða peningum.* En meður því, að við
O’Brianar eigum jafnmikið af því fyrnefnda,
eins og við erum snauðir af hinu síðar-
nefnda, þá tók jeg mig til og »spandéraði«
óspart ástinni þjer til hagsmuna.
»Rjer eruð líklega stúlkan,® sagði jeg,
»sem jeg gat aldrei haft augun af, þegar jeg
var hjer seinast?*
»Og hvaða maður eruð þjer?« spurði hún.
»0’Brian, sjóliðsforingi, í þjónustu Hans
Hátignar, og fjekk jeg leyfi til að skreppa
heim stundarkorn tll að líta mjer eftir konu-
efni,« sagði jeg. »Og tækist mjer að hitta
á einhverja, sem væri yðar jafningi, bæði
til sálar og líkama, þættist jeg góðu bættur.«
Rá fór jeg að hrósa augum hennar, nefii
etini og fikaði mig svo niður eítir líkam.an-
um, þangað til jeg var kominn undir iljarn-
ar. Svo fór jeg að biðja hana um leyfi til
að heimsækja hana aítur og spurði hana,
hvenær hún vildi hitta mig úti í skóginum
til þess að gefa mjer ákveðið svar. Fyrst
hjelt hún (eins og líka var), að mjer væri
ekki alvara, en þegar jeg hafði svarið það
við alla dýrlinga, að hún væri hin yndisleg-
asta vera á guðs grænni jörðu, þá fór hún
að leggja við hlustitnar. En það forðaðist
jeg eins og fjandann sjálfan, að nefna á
nafn föðurbróður þinn eða prestana, því að
]eg var ekki ugglaus um, að hana færi þá
að gruna erindið, því það hygg jeg, að
öll þessi hjú sjeu við söguna riðin, en því
meira Ijet jeg móðan mása um fegurð henn-
ar og yndisleik, og það blindaði hana á
báðum augum, eins og gengur með kven-
fólkið — það má einu gilda, hversu kænar
og staðfastar þær eru — þær skulu samt
allar gefa sig á endanum.
A sunnudaginti var voru þrjár vikur liðnar
síðan að jeg taldi telpuskinninu hughvarf
þín vegna, ó, Pjetur! Og samviska mín
segir mjer, að það hafi verið rangt gert af
mjer, að gera veslinginn ástfanginn f tnjer,
því það veit guð, að jeg vil ekkert með
hana hafa sem eiginkonu, en annarskonar
samlíf mundi verða henni til toitímingar
siðferðislega. Jeg hefi ráðgast um þetta við
sjera M’Grath og kveður hann það rjettmætt
að beita óvönum brögðum í góðum til-
gangi, og sje hún flækt í svikum föður-
bróður þíns, þá sje þetta ekki nema það,
sem hún eigi skilið, — hún tæki einungis
út dálílið af refsingunni í þessu lífi og gæti
það komið henni vel í hinu lífinu. En mjer
geðjast þetta bölvanlega, Pjetur; og það
segi jeg þjer satt, að þenna leik hefði jeg
ekki le'kið fyrir neinn nema þig, því vesa-
lings bjálfinn elskar mig nú orðið svo ákaf-
Iega, að hún er farin að ákveða brúðkaups-
daginn. Pegar við sátum saman í skóginum
í gær, og hún bjelt utan um mig dauða-
haldi, sagði jeg upp úr eins manns hljóði:
»Heyrðu, Ella, hverfkonar fólk er þetta, sem
þú ert hjá?« Og þá fór hún að leysa frá
skjóðunni. Hún sagði mjer alt sem hún
vissi og það með, að Mary Sullivan væri
fóstra barnsins.
»Er það drengur eða stúlka?« spurði jeg.
»Pað er drengur,« svaraði hún.
»En barn Sullivans?«
»Pað er stúlka.«
»Er Mary Sullivan enn þá hjá ykkur?«
»Nei,« sagði hún. »Hún lagði af stað í
gær með manni sínum og barni, til að ná
í hermannaflokk, er maður hentiar tilheyrði,
og átti að fara til Indlands.«
»Fór hún í gær?« spurði jeg og spratt
á fætur.
»Já,« svaraði hún, »en hvað kemur þjer
það við ?«
»Já — mjer kemur það mikið viði
19*