Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Blaðsíða 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
141
legu hluli, svo að jarðnesk augu geti lesið það,
svo að jarðneskar sálir fái aðvörun í tíma! —
— Loksins veit jeg nú, h v e r n jeg hefi e'sk-
að, hvern jeg hefi kjörið mjer og hvern jeg
hefi tilbeðið! Ó, guð, vertu mjer miskunsam-
ur! — Jeg veit nú, hver það er, sem krefst
dýrkunar minnar og dregur mig með sjer of-
an í elddýkið! — — — nafn hans er — — —«
Hjer endaði handritið, endaslept og ófull-
gert. A seinustu setningunni var bleksletta,
eins og penninn hefði verið þrifinn með valdi
úr deyjandi fingrunum og fleygt á pappírinn.
Klukkan í hliðarherberginu sló nú aftur. Jeg
sióð upp af stólnum, stirður og skjálfandi —
jeg var að missa vald yfir sjálfurn mjer og
fann til taugatitrings. Jeg leit hornauga á ör-
enda konu mína, er hafði lýst því yfir með
yfirnáttúrlegri áreynslu, að hún væri lifandi
enn þá og hafði á einhvern undarlegan og
óskiljanlegan hátt bersýnilega skrifað eftir dauð-
ann og ætlað sjer að gefa einhverja yfirlýsingu,
er. ekki getað lokið við það. Jeg var verulega
hræddur við hinn stirðnaða líkama hinnar fram-
liðnu — jeg þorði ekki að snerta hann og
varla að líta á hann — — jeg var mjer þess
ósjálfrátt meðvitandi, að »eldrauðir vængir®
væru í kringum hana, bældu niig niður og
hrintu mjer áfram — mjer líka! Jeg laut titr-
andi niður til þess að slökkva Ijósin og sá
vasaklútinn, sem hún hafði skrifað um, á gólf-
inu. Jeg tók hann upp og Ijet hann rjett hjá
henni, þar sem hún sat og glotti framan í
spegilmynd sína. Aftur varð mjer starsýnt á
hina glitrandi gimsteinaslöngu, sem hringaði
sig um miitið á henni og jeg statði stundar-
korn á hana eins og töfraður. — Svo sneri
jeg mjer við til þess að fara út úr herberginu.
Það sló út um mig köldum svita og jeg hafði
ákafan hjartslátt af hræðslu. Regar jeg kom að
dyratjaldinu og dró það til hliðar, varð mjer
ósjálfrátt litið aftur fyrir mig á hina hræðilegu
mynd þessarar framúrskarandí kvenfegurðar,
þar sem hún sat stirðnuð og nábleik frammi
fyrir sinni eigin stirðnuðu og nábleiku spegil-
mynd.
»Pú segist ekki vera dauð, Síbyl!« tautaði
jeg upphátt. »Ekki dauð, heldur lifandi! Jeg
spyr því, ef þú ert lifandi, hvar ertu þá, Síbyl?
— — Hvar ertu?«
Hin djúpa þögn virtist búa yfir geigvænleg-
um leyndardómum — jeg kunni illa við raf-
Ijósin, sem vörpuðu birtu sinni á likið og
skínandi siikið, sem sveipaði það, og ilminn,
sem lagði um herbergið. Pað greip mig ofsa-
hræðsla. Jeg dró dyratjaldið fyrir til Jaess að
sjá ekki lengur hina hræðilegu mynd þessarar
konu, þó að jeg hefði elskað líkamsfegurð
hennar á þann holdlega hátt, sem karlmönn-
um er títt — og jeg fór frá henni án þess
einu sinni að þrýsta fyrirgefningar- eða með-
aumkunarkossi á hið helkalda enni hennar,
því að — hver er sjálfum sjer næstur, þegar
til alls kemur — og hún var dauð!«
XXXVII.
Jeg get ekki verið að tilgreina öll einstök
atvik viðvíkjandi skelfingu þeirri, yfirdrepssorg
og uppgerðarsamúð, sem hinn skyndilegi dauði
konu minnar varð valdandi. Enginn syrgði
hana af einlægu hjarta — karlmennirnir glentu
upp skjáina, yptu öxlum, kveyktu sjer í nýjum
vindlingi og fóru að tala um eitthvað antiað,
af því þeim fanst þetta leiðinlegt umtalsefni
og óskemilegt — konurnar hlökkuðu yfir því,
að hafa losnað við helst til fallegan keppinaut,
sem allir dáðust að og meiri hlutinn af heldra
fólkinu varð feginn að fá svona »óskaplegt«
umtalsefni. Fólk er sjaldnast svo óeigingjarnt,
að það finni til verulegrar hrygðar, þó að ein-
hver framúrskarandi persóna hverfi úr hóp
þess — aðgangan verður þess greiðari fyrir
þá, sem eftir eru. Rað má ganga að því vísu,
að helmingur þjóðfjelagsins vill þann feigan,
sem lofaður er fyrir íegurð, skarpleika og gáfur
og að hinn helmingurinn reynir að gera hon-
um alt til bölvunar meðan hann er lífs og Lf-
andi. Til þess að sorg og söknuður fylgi þjer,
verður þú að hafa eignast innilega og fölskva-
lausa ást, en hún er vandfundnari meðal