Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Blaðsíða 9

135
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
vissi engin deili á, því að faðir hennar var
jafnan talinn mesti siðprýðismaður. Nú gat
hún sjálf ráðið yfir arfi sínum og tókst henni
þá með alls konar »hundakúnstum< og fagur-
gala að teygja til sín sumt tignasta fólk lands-
ins. Hún var bæði gömul og Ijót, eins og
áður er sagt, og eiginlega ekkert við hana, því
að ekki var hún heldur gáfuð, skemtileg eða
aðlaðandi, en nú voru peningarnir annars vegar
og bauð hún þá til sín allskonar fólki með
titlum og togum í miðdagsveislur sínar og
hjelt því dansleiki og það þáði þetta fólk, sjer
til eigin minkunar. Jeg hefi aldrei getað skilið
það, hvers vegna reglulegt snyrtifólk getur gert
svona lítið úr sjer. Ekki er það vegna þess,
að það vanti mat eða skemtanir, því að það
hefir gnægð af hvorutveggja og fyrir mitt leyti
finst mjer, að það ætti að vera öðrum til fyrir-
myndar með einhverju öðru en því, að þyrp-
ast á skemtanir hjá ómerkilegri og afskræmis-
legri kerlingarhrotu, aðeins vegna þess, að
hún hefir næga peninga. Jeg kom aldrei inn
fyrir hennar húsdyr og var hún þó að bjóða
mjer til sín, því að ekki vantaði frekjuna.
Sömuleiðis komst jeg á snoðir um það, að
hún lofaði einni vinkonu minni hundrað gíne-
um, ef hún gæti fengið mig til þess að þiggja
heimboð sín, því að jeg, »fegurðardrotningin«
sjálf, ómannblendin og þóttafull, hefði varpað
meiri dýrðarljóma á samkvæmi hennar en jafn-
vel konungsfólkið sjálft. Petta vissi hún vel
og það vissi jeg líka og mjer datt ekki einu
sinni í hug að líta við henni, þó að jeg sæi
hana einhverstaðar. En þó að jeg hefði gaman
af því að hefna mín svona á hjegómaskap og
auðvirðileik uppskafninganna, þá varð jeg samt
dauðþreytt á innihaldsleysinu og tómleikanum
í því, sem heldra fólkið kallar »skemtanir«.
Svo lagðist jeg í taugaveiki og þegar mjer var
bötnuð hún, var jeg látin leita mjer hressingar
á baðvistarstað við sjávarsíðuna, en í för með
tnjer þangað var frænka mfn ein, Eva Mait-
land að nafm, og geðjaðist mjer einkar vel að
henni, því að hún var alls ólík mjer. Hún var
alveg heilsulaus, vesalings sfúlkan, og dó tveim
mánuðum áður en jeg giftist. Einu sinni, þeg-
ar við sátum niðri f fjöru, spurði hún mig,
hvort jeg kannaðist við skáldsöguhöfund, Sem
hjeti Mavis Clare. Jeg kvað nei við því og
fjekk hún mjer þá bók, sem nefndist »Vængir
Psyke.«
»Lestu þetta,« sagði hún alvarlega. »Pað
gerir þig ánægða með lífið og sjálfa sig.«
Jeg fór að hlæja. Mjer fanst það hlægileg
tilhugsun að nokkur nýtískuhöfundur gæti
skrifað eitthvað, sem gæti gert nokkra mann-
eskju ánægða með lífið og sjálfa sig. Flestir
þeirra hafa sett sjer það markmið, að vekja
lífsleiða og mannhatur. Samt las jeg bókina,
Evu til eftirlætis, og þó að jeg fyndi ekki
beinlfnis til neinnar ánægju af lestrinum, þá
vakti bókin samt undrun mina og einlæga
virðingu fyrir höfundi hennar. Jeg spurðist
fyrir um skáldkonuna og komst þá að raun
um, að hún var ung, fríð sýnum, eðallynd og
hefði gott orð á sjer og að ritdómararnir væru
einu mennirnir, sem fjandsköpuðust við hana.
Mjer geðjaðist svo vel að þessu síðastnefnda,
að jeg keypti samstundis öll hennar rit og þau
urðu mjer skjólshús og griðastaður. Lífsskoð-
anir hennar eru einkennilegar, skáldlegar, hug-
sjónaríkar og fagrar. Jeg hefi ekki getaö sam-
þýðst þeim öllum eða heimfært þær upp á
sjálfa mig, en samt hafa þær ávalt veitt mjer
huggun og hugsvölun og komið mjer til að
óska þess, að þær væru sannar og rjettar. Og
skáldkonan likist bókum sínum. Hún er ein-
kennileg, hugsjónarík og yndisleg og mjer þykir
gott til þess að hugsa, að hún á heima skamt
hjer frá. Jeg gæti gert henni boð og sagt
henni alt af Ijetta, ef jeg vildi, en hún mundi
aftra mjer frá að framkvæma ásetning minni
Hún mundi faðma mig, kyssa mig, grípa um
hendur mjer og segja: »Nei, nei, Síbyl, nei!
Pjer eruð ekki með sjálfri yður. Pjer skuluð
leggja yður fyrir og hvílastl* Mjer dettur ann-
ars nokkuð í hug.-------— Jeg ætla að opna
gluggann hjá mjer og kalla hægt á hana —
kanske að hún sje niðri í garðinum — á
leið til mín — og ef hún heyrir til mín og