Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Blaðsíða 31

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
157
inn annar en maðurinn hennar, sem talaði —
og þótt hún hefði aldrei fyr heyrt hann tala
upp úr svefni, fann hún enga ásfæðu fyrir því,
að það þyrfti að hafa nokkur óþægileg áhrif
á hana.
Með ofurlítið bros um varir lá hún grafkyr
í myrkrinu og leitaðist við að nema hin ó-
greinilegu orð, sem hann tautaði.
Rað var alveg augljóst, að hann var að
dreyma um hana; því að það mikið og hún
gat numið og skilið, voru það einskærar ást-
arjálningar, sem komu fram yfir varir hans.
^Rú hefir ekki huginynd um, hversu heitt
jeg elska þig,c heyrði hún hann muldra. »Eða
hefir þú þegar getið þjer þess til? Daga og
nætur hugsa jeg einungis um þig.«
Henni varð hlýtt um hjartaræturnar, og henni
fanst hún veia svo óumræðilega sæl, þar sem
hún Iá og hlustaði á þessi óafvitandi sögð
ástarorð. Hún vissi vel, að það var satt alt
saman; — viss', að allar hugsanir hans sner-
ust um hana og litla heimilið þeirra. Hún
vissi, að það var fyrst og fremst vegna henn-
ar — miklu frekar en hans — að hann upp
á síðkastið hafði Ieitast við að auka við þeirra
ákveðnu launafjárhæð, með því að taka að
sjer ýms aukaverk, sem tóku upp allan tíma
fyrir honum á hverju kvöldi. Reyndar voru
þetta einhverjar leiðinlegar afritanir, sem hann
vanti að. Að hugsa sjer annað eins og það,
að skólakennari, sem hafði tekið embættispróf-
ið með loflegum vitnisburði, skyldi vera neydd-
ur til að gefa sig við öðru eins og þessu,
þegar hann vildi gera konunni sinni það sem
auðveldast að láta peningana hrökkva til hús-
haldsins.
Tárin komu fram í augun á frú Gerðu,
meðan hún hugsaði um þetta. Nú fyrst rann
það upp fyrir henni, hvílík fórn þetta hlaut
að vera fyrir manninn hennar, sem var eins
hneigður að bókmentum og hann var, að verja
öllum sínum tómstundura til þessara leiðinlegu
afritana. Og hvernig hafði hún svo launað
honum þessa fórnfýsi? Hafði hún Ijett undir
með honum, með því að láta hann verða þess
varan, að hún fæki eftir því, — að hún væri
honum þakklál? Æ, nei! Pað var aðeins fyrstu
vikuna! Síðan hafði henni fundist, að það væri
hún, sem legði fram fórnina; að hennar
kvöldum væri spilt, þegar hann lokaði sig
inni í viunuslofunni og sat þar langt frain yfir
háttatíma. Pótt h ú n gæti látið tímann líða
við lestur góðrar bókar eða við einhverja
skemtilega handavinnu — alveg eins og henni
sjálfri sýndist — á meðan h a n n varð að
sitja og skrifa, og skrifa, — skrifa — eins og
einhver vjel — til þess að geta lokið við svo
og svo margar blaðsíður á hverju kvöldi, þá
hafði hún þó oft og tíðum verið afundin og
uppstökk við hann.
En frá því á morgun skyldi það verða öðru-
vísi; því hjet hún með sjálfri sjer. Á morgun
ætlaði hún að segja bonum, hvers hún hafði
orðið vör og hvað hún hefði hugsað sjer. Og
hún ætlaði ennfremur að biðja hann að gæta
þess, að taka ekki svo mikil aukastörf að sjer,
að þau yrðu honum um megn. Hann var
áreiðanlega farinn að láta á sjá upp á síðkast-
ið; og þar sem hann svaf nú svona óvært og
var öðru hvoru að tala upp úr svefninum, var
það vitanlega vegna þess, að taugakerfið var
ekki í lagi og sökum þess gat hann auðvitað
ekki notið þeirrar eðlilegu hvildar nje þess
næðis, sem svefninn annars veitir hverjum heil-
brigðum manni.
Með slíkar og þvílíkar ástúðar hugsanir og
góð áform í huga, var frú Gerða rjett að því
komin að sofna aftur, þegar hún enn þá einu
sinni reis óttaslegin upp i rúminu — glað-
vakandi.
Hvað var það, sem henni heyrðist? Maður-
inn hennar svaf enn og tautaði ástarjátningar
upp úr svefninum, en í þetta skifti var nafni
bætt við — nafni, sem ekki var hennar nafn.
»Ó, kæra Helga mín,« heyrði hún hann
segja svo ástúðlega og svo innilega, að henni
hafði aldrei til hugar komið, að sofandi maður
gæti talað þannig: »Nú höfum við loksins
fundist, og nú skal ekkert í heiminum skilja
okkur að.«