Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Blaðsíða 11

MÝJAR kvölövókor
13?
indalegum ritgerðum í merkum tímaritum.
Hvers vegna á þá að áfella mig eða telja fýsnir
mínar brotlegar? Getur það verið saknæmt, ef
almenns velsæmis er gætt? Jeg skil það ekki
og það er næstum því eins og einhver guð
væri til, sem menn ættu að forðast að slyggja,
en nú halda vísindamennirnir því fram, að
enginn guð sje til! — — — — — — —
Jeg varð afskaplega hrædd rjett í þessu.
Mjer heyrðist Lúcíó vera að kalla á mig. Jeg
gekk um öll herbergin og gætti að og jeg Ijet
dyrnar standa opnar og hlustaði, en varð einkis
vör. Jeg hefi skipað þjónunum að ónáða mig
ekki fyr en jeg hringdi bjöllunni — en það
geri jeg nú víst ekki framar! En eftir á að
hyggja, þá er það annars undarlegt, að jeg
skuli aldrei hafa komist að því, hver Lúcíó er
í raun og veru. Hann segist vera prins og
það er hann víst áreiðanlega — og eru þó
prinsatnir nú á dögum svo luhbalegir og Iítil-
sigldir, að hann virðisl hátt hafinn yfir slfka
kumpána. Frá hvaða kóngsríki er hann og
hverrar þjóðar? Hatin svarar því ávalt út í
hðtt, ef hann er spurður. — — — — — —
Hjer nem jeg staðar og lít í spegilinn. En
hvað jeg er faileg! Jeg dáist að hinum djúpa
Ijóma augtia minna og dökkum, silkimjúkum
augnahárunum, að roðanum í kinnum mínum
og vörum, að ávalri hökunni og skarðinu í
hana, að fagursköpuðum hálsinum og fann-
hvítri hnakkagrófinni með síðu, gljáandi hár-
inu. Alt var þetta mjer gefið til þess að heilla
karlmennina og lokka þá, en ástvinur minn,
sem jeg elska af öllu mínu hjarfa — hann lít-
ur ekki við fegurð minni og hrindir mjer frá
sjer með fyrirlitningu og það tekur mig sárast.
Jeg hefi ktijekropið honum, tilbeðið hann,
ákallað hann — en alt til einkis. Þess vegna
hlýt jeg að deyja. Rað var aðeins eitt, sem
hann sagði, er gefur mjer einhverjar vonir,
enda þótt svipur hans væri háðslegur og jafn-
vel æðislegur, er hann sagði þ3Ö. »Vertu þol-
inmóð!« hvíslaði hann. »Við hittumst áður
langt líður.< Við hvað átti hann ? Hvernig
ættum við að hittast, þegar dauðinn lokar
lífsins hliðum og sjálf ástin kemut- um
seinan! — — — — — — — — —
Jeg hefi opnað gimsteinaskrínið milt og
tekið þaðan hinn drepandi vökva, sem var fal-
inn í því — það er eitur, sem einn Iæknirinn,
ar stundaði móður mína upp á síðkastið, fjekk
mjer í hendur. »Geymið það vandlega,* sagði
hann, »og gætið þess vel, að það er einungis
til útvortis notkunar. I þessu glasi er nóg til
þess að bana einni manneskju, ef það er tekið
óvart inn.« Jeg horfði undrandi á það. f>að
er I tlaust og ekki einu sinni teskeið — og
samt flytur það mig í hin eilífu myrkur og
byrgir mjer að eilífu unaðssemdir þessa heims.
Svona lítil ögn og svona stórkostleg verkun!
Jeg hefi spent brúðargjöf Lúcíós um mig miðja
— hina skínandi gimsteinaslöngu, er hringast
utan um mig eins og faðmlag hans. Æ, ef jeg
gæti vaggað mjer í slíkan sæludraum! — Jeg
skelf, en hvorki af kulda nje angist. F*að eru
að eins taugarnar, sern eru svona úr lagi færð-
ar — holdið og blóðið, sem hopar ósjálfrátt
undan dauðanum. — En hvað sólin skín skært
inn um gluggann! Hún hefir horft á marga
skepnuna kveljast og deyja og ekkert ský
skygt á geisladýrð hennar sem merki með-
aumkunar. Ef guð er til, þá hugsa jeg mjer
að hann sje líkur sólinni — skínandi fagur,
ótilkvæmilegur, ynd^slegur — og miskunar-
laus! — — — — — — — — — — —
Jeg held, að jeg hati þá menn mest allra
manna, sem kalla sig skáld. Jeg hefi elskað
þá og trúað þeim, en nú veit jeg, að þeir
vefa tóman lygavef, að þeir byggja skýjaborg-
ir, þar sem engin manneskja getur haldist við
og ekkert sundurkramið hjarta fengið frið og
hvíld. Astin er aðalyrkisefni þeirra og annað
tveggja hefja þeir hana upp til skýjanna eða
traðka hana niður í saurinn. Reir hafa enga
hugmynd um þá ást, sem við konur þráum
heitast. Reir yrkja aðeins um dýrslegar ástríð-
ur eða siðferðislegar fjarstæður og jeg gæti
hugsað, að mörg vesalings konan, sem glatað
hefir sálu sinni vegna sviklnna ástardrauma,
18