Nýjar kvöldvökur - 01.12.1958, Síða 31

N. Kv.
BJÖRGUN Á JÓLÁKVÖLD
13
þetta nú út um allan sjó, og var „Gautur“ í
mikilli hættu fyrir því, að fá netin í skrúf-
una. Það var því mjög áhættusamt fyrir
hann að fara að bátnum eða halda lengi
kyrru fyrir á þessum slóðum. Hins vegar
þótti illt að þurfa að ganga frá því að
hjarga bátnum, sem enn var ofansjávar,
með því líka að hann var óvátryggður. Lét
Eiríkur því freista þess að leggja að hon-
uin og reyndi að koma í hann dráttartaug á
ný, og tókst það um síðir.
Því næst var siglt áfram upp í Njarðvík-
ur og lagzt þar við akkeri og legið þar á
jólanóttina. Þarna inn frá var suðaustan rok
og svo mikið brim, að ekki þótti á það
hættandi að i-eyna að koma mönnunum af
bátunum í land. En öllum leið vel um borð
í „Gaut“ eftir því sem um var að gera, en
engar aðstæður voru til neins jólahalds,
enda komið fram á nótt og menn orðnir
þreyttir eftir volkið og erfiðið.
Á jóladaginn hafði veðrið lægt nokkuð
og dregið hafði úr briminu. Var þá hægt að
koma skipsbrotsmönnum í land, en að því
húnu hélt „Gautur“ áleiðis til Reykjavíkur,
og kom þangað á jóladagskvöldið réttum
sólarhring síðar, en ráð hafði verið fyrir
gert.
Þegar þeir á „Gaut“ sigldu inn flóann
var aftur komið myrkur, og þá er þeir
nálguðust Gróttu sáu þeir á ný bjarma af
ljósunum í Reykjavík, sama bjarmann og
þeir höfðu orðið að sigla frá kvöldinu áð-
ur. Jólakvöldið hafði liðið í þrotlausu
starfi við björgun tveggja skipshafna úti á
úfnum sæ, og nú voru þeir aftur á heimleið
glaðir í huga yfir unnu afreki.
Stundir, sem þessar eru ekki eftirtaldar,
jafnvel þó á jólum sé. Þvert á móti er gleðin
yfir farsælli björgun manna úr sjávarháska
uppbót á erfiðið og áhættuna, og ef til vill
er það einlægari og ríkari gleði, en sjálf
jólagleðin sumum.
Þó að Eiríkur Kristófersson og félagar
hans á „Gaut“ liafi tapað af jólagæsinni
þetta aðfangadagskvöld, vildu þeir glaðir
fórna henni fyrir þá fullvissu, að fáir liafi
komið færandi hendi með jafngóðar og dýr-
mætar jólagjafir og þeir, er þeir skiluðu
sjómönnunum úr Höfnum heilum á húfi
lieim til ástvinanna á jóladagsmorguninn ár-
ið 1937.
Sonur eigandans.
Forstjóri fyrir miklu fyrirtæki átti að
taka þátt í ráðstefnu og var kynntur þing-
heimi með feikilegum lofsyrðum og tekinn
sem dæmi um hinn mikla viðskiptasnilling
nútímans. Maðurinn sat álútur og hlustaði
á lofsyrðarununa, svo reis hann úr sæti og
tók til máls:
— Það er öldungis rétt, að ég hef kom-
izt til frama á óvenjulega skömmum tírna,
það viðurkenni ég. Eg byrjaði sem lærling-
ur í sendladeild fyrirtækisins, og síðan vann
ég mig áfram skref fyrir skref upp í gegn-
um hinar ýmsu deildir, þangað til ég var
orðinn aðalforstjóri aðeins 32 ára. Það er
hins vegar eitt smáatriði, sem ræðumaður-
inn áðan gleymdi að taka fram. Honum láð-
ist að geta þess, að það er faðir minn, sem
er eigandi fyrirtækisins!
Ung og nýgift frú á Akureyri ætlaði að
sá rófum og næpum í garðholu við hús sitt.
Þegar að því kom, hringdi hún til garðyrkju-
manns, sem hún þekkti, og spurði: „Þarf
ekki að sá tveimur fræjum í hverja holu?“