Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Blaðsíða 42

28
ORUSTUSKIPINU BISMARK SOKKT
N. kv.
brosir aðeins og sýnir engin skapbrigði,
hvorki vegna þess né annars í þessum 5
daga eltingaleik, sem frábær dómgreind
lians og foringjahæfileikar leiddu til hins
mikla lokasigurs.
Þá heyrðist ógurlegur hávaði á bak-
borða. Rodney hafði hafið skothríð með
16 þumlunga fallbyssum sínum, og augna-
bliki síðar sendir King Georg V. frá sér
skothríð úr sínum 14 þumlunga fallhyss-
um.
Áttavitinn fer aftur af stað, blaðabunki
rýkur út í loftið, og allt eru þetta áhrif frá
hinum gífurlega loftþrýstingi, sem fallbyss-
urnar valda.
Eg beini sjónauka mínum að Bismark.
Það er skotið úr öllum fjórum fallbyssum
bans. Þjóðverjar hafa orð fyrir að hitta vel
í mark fyrstu skotunum.
Spenningurinn, hvar skot þessi lendi, er
gífurlegur, og þótt maður dragi varla and-
ann á meðan, er eins og heil eilífð líði, þar
til þau falla fyrir framan stjórnturn Rod-
neys, en hinum megin við skipið.
Mér þykir leitt að segja það, en við hugs-
um allir það sama: Guð sé oss næstur. Ætl-
ar hann virkilega að hitta Rodney?
En næsta hugsun mín er sú, að ég mundi
sjálfur hreint ekki kæra mig um að standa
andspænis níu 16 þumlunga fallbyssum og
10 14 þumlungum eins og Bismark. Sjón-
auki minn er sem límdur við Bismark.
Fyrsta skothríðin frá Rodney kom í sjóinn
fyrir framan Bismark, og gaus upp 120
feta hár vatnsstrókur, sem hæglega hefði
getað sökkt heilum tundurspilli, ef hann
hefði verið þar staddur.
Næstu skothríð sá ég ekki, nema eitt skot,
sem mér virtist koma frá King Georg V.
Síðan leit ég til Rodney til að vita, hvort
skipið hefði orðið fyrir skoti, en svo var
ekki, heldur lá skipið þarna á haffletinum
eins og rammgerð klettaborg og sendi nú
frá sér ógurlega skothríð.
Mér virtist ég sjá þessi fallstykki þjóta í
gegnum loftið, eins og bolta, sem sveigðu
upp á við hátt í loft. Og ég er viss um, að
4 eða 5 kúlur hæfðu skipið. Það kom að-
eins einn strókur upp úr sjónum, og gusu-
gangurinn sýndi, að kúlurnar höfðu hitt
skipið undir vatnsfleti, og sennilega hafa
sumar borað sér leið gegnum brynjuna frá
Krupp, eins og hún væri ostur, en til allrar
hamingju vissi ég ekki, hverju þær hefðu
valdið, um leið og þær sprungu inn í skip-
inu.
Bismark snéri í norðurátt og sigldi með
hægri ferð. Við sigldum ýmist í norður eða
suður, til að rugla miðunarmennina á
þýzka skipinu, og nálguðumst það óðum.
Aðmírállinn sagði stöðugt: Siglið þið
nær, ennþá nær, ég sé ekki nógu mörg skot
okkar hæfa í mark. Og svo færðum við okk-
ur nær óvinaskipinu.
En þótt við gætum ekki séð, þegar kúl-
urnar liæfðu, þá hæfðu þær skipið engu að
síður. Einhverntíma eftir áttundu skothríð-
ina sást eldur fram í skipinu, sem virtist
stíga upp í turninn, og einn sjónarvottur
sagði mér, að hann hefði séð stóra stálplötu
þeytast aftur úr turninum. Skipið stakkst á
endann af völdum skothríðarinnar, sem ég
liugsa, að hafi verið sú mesta, sem nokkurt
skip hefur orðið fyrir.
Það var ekki um nokkra undankomu að
íæða fyrir skipið. Reykjarmökkur gaus
upp, og var þá ef til vill verið að reyna að
hylja skipið, en blés fljótlega frá, og tók
ég þá eftir því, að tveir aftari skotturnar
skipsins héldu enn áfram að skjóta á okk-
ur. Mér fannst eins og titringur færi um
skut skips okkar. Ég leit í þá átt til að sjá,
hvort kúla hefði hæft skipið, en ekki var
það sjáanlegt. Stuttu síðar heyrði ég hvin