Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Blaðsíða 43

N. kv.
ORUSTUSKIPINU BISMARK SOKKT
29
írá 15 þumkuiga kúlum frá Bismark. Þær
þutu yfir stjórnpallinn, ein of stutt, en tvær
og langt.
Eg velti því fyrir mér, hvort 4. kúlan
mundi liæfa, og áður en ég vissi af, liafði
ég leitað til útgöngudyranna, en sá svo, að
olíkt var hlægilegt, og tók aftur að horfa á
Bismark og hvernig honum reiddi af.
Alveg einstök sjón bar nú fyrir augu.
Orustan hafði staðið tuttugu mínútur, og
það varð séð, að tveir af stærstu skotturnum
skipsins og nokkrar minni fallbyssur héldu
enn uppi skothríð, ef til vill nokkuð reikulli
og ónákvæmri, því ekkert skip okkar megin
gaf til kynna, að það lieíði orðið fyrir skoti.
En það, sem við sáum, voru örsmáar
mannverur, sem þutu eftir þilfarinu á Bis-
mark og klifruðu síðan út fyrir borðstokk-
inn, litu snöggvast um öxl, en létu sig svo
falla í sjóinn. Aðrir höfðu ekki svo mikið
fyrir að líta við, heldur hentu sér útbyrðis,
einn af öðrum.
Nú tóku minni fallbyssur okkar að skjóta
niður yfirbyggingu óvinaskipsins, og sterk-
ur blossi gaus upp í hrúnni og teygði sig
liátt til himins, og vafalaust hafa allir, er
þar voru, farizt. Enginn reykur sást, hitinn
hafði brennt allt. Enn var skotið á okkur
úr lítilli fallbyssu, og enn virtist skipið
mjakast áfram, en hallaðist þó örlítið á
bakborða.
En ekki var um annað að ræða en að
skjóta byssurnar í ömurlegar rústir.
Það var leiðinlegt að sjá svona voldugt
og mikið skip gert að þvílíku rekaldi. Það
gaf því lífsmark, að það hreyfðist og menn
sáust henda sér fyrir borð. Einhver varð að
gera út af við skipið, því að gunnfáni þess
var enn við hún í siglutoppinum.
Orustuskip okkar snéri sér nú við, en
beitiskipið Dorsetshire sigldi til skipsins til
að gera að fullu út af við það með tundur-
skeyti. Þegar við vorum um það bil 10 sjó-
mílur undan, hvolfdi skipinu, og sneri kjöl-
urinn upp góða stund, en síðan lyftist stefn-
ið upp, og áður en nokkurn varði, var allt
horfið í djúpið.
Hér lýkur þessari frásögn. Þegar Bis-
mark sökk, var klukkan rúmlega ellefu
27. maí.
Um allan heim vakti þessi viðureign
geysilega athygli. Hefði Bismark komizt
undan, mundi álit brezka flotans hafa beð-
ið mikinn hnekki. Baráttukjarkur sjóhers-
ins hefði lamazt og siglingar um Atlanzhaf
hefðu verið taldar hættulegri en áður, er
stöðugt mátti búast við nýrri árás af völd-
um þessa mikla skips, sem stór hluti af öfl-
ugustu herskipum Breta gátu ekki ráðið
við.
STÖKUR
ÚR ÝMSUM ÁTTUM
Ósköp er nú indælt hér
úti í hjalli að vera
við gamalt vín að gamna sér
og glerhákarl að skera.
Ærnar karlsins átta talsins
eru að valsa um fjöruhorð;
Þær fá galsa af gróðri dalsins,
guð þá fjallsins lífgar storð.
Áður maður meyju kaus
að milda lífsins vetur.
Þá var ástin lyktarlaus,
en lánaðist þó betur.
Hávært tal er heimskra rök,
hæst í tómu bylur.
Oft er viss í sinni sök,
sá er ekkert skilur.