Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Blaðsíða 47

N. Kv.
ONNUR TRAPPAN
33
margir frá Bandaríkjunum. Þeim frönsku
og ítölsku var alltaf fyrst sýnt málverka-
safnið, en Bandaríkjagestum, einkum þeim,
sem voru að flýta sér, tafarlaust fylgt til
stigans, sem lá niður að sjónum. Druten
gamli var að vísu enn í f'ersku minni, en sýn
krossins og sagan um dyggð þjóns hans
hafði alltaf sín áhrif. Þessi saga var á boð-
stólum í París, endurtekin á skipinu og barst
að lokum víðsvegar um Bandaríkin. Og það
hrást ekki, að allir létu í ljós undrun sína
yfir óvenjulegri drottinhollustu Fu Lin-
íeðganna.
Og vissulega vakti hinn alvarlegi, ungi
Kínverji og litli guli drengurinn engu minni
athygli en Rembrandtsmálverkin, enda áttu
þeir sinn þátt í rómantískri sögu Drutens
eldra. Meðan aðrir sváfu hádegisblund,
sáust þeir oft við enda steinflatarinnar á
stigaskörinni. Drengurinn starði hátíðlega
niður, og faðir hans útskýrði með seim-
dregnum, gómmæltum setningum þýðingu
krossins, því að þeir mæltust enn við á kín-
verslcu. Charles litli sat í kennslustundum
með Jimmy Druten, var leikfélagi hans og
svaf í næsta herbergi við hann, eins og Fu
Lin sjálfur svaf í námhnda við föður
Jimmys. Barnið var lífvörður og þjónn
meira en í orði og fetaði í íótspor feðra
sinna með sannri, austurlenzkri ættrækni.
„Það er hættulegt, hvernig liann tilbiður
Jimmy,“ sagði frú Druten stundum hlæj-
andi.
í leikum var Charles yfirleitt flónskur og
klaufskur. Eina íþrótt hans var að slöngva
steinum. Flann gat hitt með steinvölu fimm
franka pening í 30 fetá fjarlægð. Druten
datt stundum í hug, að hann gæti orðið hlut-
gengur krikketleikari í Englandi, því að
hann sigraðist skjótt á heimsborgaraeðlinu
og hafði helzt í sinni að gerast brezkur þegn.
Kona hans hélt hins vegar tryggð við megin-
landið.
I skólanum liélt Charles sig í virðulegri
fjarlægð eftir félaga sínum, en í einu atriði
skákaði hann honum. Með penna eða pensli
gat hann gert allt, sem honum sýndist, ritað
flúrað, ítalskt letur eða teiknað stór, svört
rittákn á silkipappírsræmu. Hendur hans
voru þá fallegar, bærðust með rólegu, ná-
kvæmu öryggi og meðhöndluðu vinnutækin
næstum með viðkvænmi. Og þessi við-
kvænmi var engin uppgerð, því að einn dag
í lok fimmta mánaðar fannst vængbrotinn
sjófugl á steinflötinni. Gulu fingurnir vörp-
uðu frá sér penslunum og tóku að lappa upp
á hrotna beinið. Charles litli útbjó með að-
stoð föður síns spelkur, á lengd við hálfa
eldspýtu, og bindi, einn sentimetra á breidd.
Fuglinn gat brátt farið að trítla og snurfusa
heila vænginn. Batinn hélt áfram í eina
viku, en á áttunga degi varð fuglinn rottu að
bráð. Eftir það átti Charles óvin, og tvisvar,
þrisvar á dag heyrðust steinarnir þjóta, en
árangurslaust.
Þannig leið tíminn ósköp þægilega, unz
eitt síðdegi, að skringilegur atburður átti
sér stað. Það var upp úr hádeginu. Druten
lá á legubekk, en gat ekki fest blund. Hann
reis upp, fékk sér vatn að drekka og gekk út
að glugganum. Hann stóð þar í nokkrar
mínútur og virti fyrir sér sólglitað hafið.
Var að hugsa um að halla sér aftur, en þá
kom hann auga á nokkuð á steinflötinni, sem
vakti athygli hans.
Litli hörundsguli drengurinn, sem jafnan
var ónæmur fyrir hádegishitanum, lá í laun-
sátri fyrir óvini sínum, rottunni. Hann hafði
með sér beztu kaststeinana, tvo stóra, gul-
leita hnullunga, er sjórinn hafði sorfið og
íægt. Drengurinn sat í forsælu, kyrr eins og
stytta, og lét augun hvarfla um sólbakaða