Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Blaðsíða 62

48
N.Kv.
bara, hvernig hann horfir upp eftir. Ég skal
ábyrgjast, að hann sér eitthvað þarna í
sundinu. Kannske draug.
Sigga fór að skæla.
Grenjarðu um hábjartan dag, stelpa. Það
ætti að flengja þig.
Komdu, Sigga mín. Valdi tók í bönd
hennar og leiddi hana burt með sér.
Þau voru ekki sátt um kvöldið. Eldri
drengurinn fékk lánaðan hníf föður síns og
fór að tálga spýtu. Hann var óhreinn um
hendurnar og vildi ekki þvo sér. Systkinin
höfðu klagað og hann fengið ávítur. Hann
Irafði óbeit á að hátta hjá stelpu, sem klag-
aði. Þú ert ræfill, sagði hann fyrirlitléga.
Hann hafði oft beðið föður sinn að smíða
sér rúm, eða fá lánað auðarúm einhvers
staðar, en faðir iians anzaði því engu. Hann
taldi það víst ekki svaravert.
Og þar stóð drengurinn, eftir að aðrir
voru gengnir til náða. Þegar hann háttaði,
iak hann Valda harðri hendi úr holunni
hans og sofnaði sjálfur til fóta systkinanna.
Þar var liann þó eins og svolítið út af fyrir
’sig.
Hvar var hægt að komast yfir peninga?
Rúm fást keypt fyrir peninga. Einhver hef-
ir sagt honum, að gull sé fólgið í jörðu.
Hann trúir því. Ætti hann að grafa? Eða
lieita á huldukonuna í klettabæ? Hvort var
betra ? Hann sá í huganum gull í urðinni
vestan í Stóruskriðu. Það glitraði í vorregn-
inu, eins og dögg eða sólargeisli, en sjálfur
stóð hann á brúninni og studdi sig fram á
rekuna. Þá ætlaði hann að flytja úr þess-
um dal, sigla burt á ókunnu skipi, verða
riddari, mesti maður heimsins. Finnu skal
Iiann reka í útlegð, ekki einn einasta eyri
skal hún fá. Systkinunum og pabba ætlar
hann að vera mildur, ekki erfa það við
Siggu, þó að hún hafi klagað.
Þegar hann var alveg að sofna, man hann
eftir því, að móðir hans sagði forðum daga,
að enginn maður ætti með réttu annað fé
en það, sem hann ynni fyrir, aðrir fjársjóð-
ir blessuðust ekki. Mamma sagði! Hann
ætlaði að vinna fyrir þessu, moka með
skóflunni sinni, þar til gullið væri fundið.
Ekki að heita á álfkonuna strax. Þó þóttist
hann alveg sannfærður um, að hún væri sér
vinveitt.
Nokkrum dögum síðar sat annar gestur
í stofu bóndans. Það var hreppstjórinn,
breiður og kennimannslegur um axlir. Hann
var að líta eftir, hvernig smábóndinn sæti
kotið, hvort hann væri byrjaður að slá og
hvernig lionum biti. Jarðeigandanum þótti
allt í sæmilegu slagi, túnið sprottið og vel
tekið til tótta, nýjar glerrúður í gluggum.
Hér er einstaklingsframtakið á sinni réttu
hillu, sagði hreppstjóri.
Þeir sátu við borðið. Leigubóndinn dá-
lítið lotinn og þreytulegur, með langt yfir-
skegg og þunnt ógreitt hár, hreppstjórinn
virðulegur með lálitla ístru, sem klæddi
hann. Húsfrúin í eldhúsi að baka pönnu-
kökur.
Hreppstjórinn spurði eftir kúnni, hvort
hún mjólkaði ekki. Þetta var indælis taða,
sem ég lét með henni, Þorsteinn.
Jú, Steini kannaðist við það.
Hreppstjórinn bauð í nefið, opnaði fag-
urlega gerðar silfurdósir og bað hann að
gera svo vel.
Takk, sagði Steini.
Hinn ræskti sig.
NÝJAR KVÖLDYÖKUR
Útgefandi: Kvöldvökuútgáfan, Akureyri.
Ritstjórar: Jónas Rajnar, Gísli Jónsson. Framkvæmda-
stjóri: Kristján Jónsson. Prentsmiðja Björns Jónssonar.