Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Blaðsíða 58

44
DALURINN OG ÞORPIÐ
N. Kv.
skin, og Sigga litla sat í hlaðvarpanum og
var að búa til fíflafesti. Hún leit upp björt-
um augum og skildi ekki stóra bróður, sem
kreppti hnefann og var myrkur á svip. Sigga
hefir gleymt fötum móður sinnar.
Hún sá bróður sinn ganga upp túnið og
til fjalls, Nú stökk hann yfir túngarðinn og
sneiddi hjá græna dýinu. Sigga sat kyrr í
sólskininu, hvít á vangann. Hún varð aldrei
útitekin, hversu mikið sem hún var liti.
Drengurinn stefndi til fjalls. Honum var
ekki ljóst, livert ferðinni var heitið, en hann
vildi vera eirin, flýja. Hann gekk hart, þar
til að hann var kominn í hvarf. Þá kastaði
hann sér niður, lagði vangann ofan að jörð-
inni og lá hugsandi með opin augun. Öðru
hvoru sparkaði hann í stein, sem lá fyrir
fótum hans.
Svo þetta leyfði faðir hans. Tarna var
valdið, sem stjúpan, þessi andstyggð allrar
andstyggðar hafði yfir honum. Jafnvel föt
móður hans, sem var dáin, fá ekki að vera
í friði fyrir honum og henni. Þau voru sam-
valin. En þeim skal ekki takast þetta. Hann
skal með einhverju móti ræna þessum kjól
og eyðileggja hann, klippa hann í smátætl-
ur, ögn fyrir ögn, svo að enginn hafi gaman
af honum. Eg skal, enda þótt hún drepi mig
fyrir það. Steindepillinn sat á steini þar
skaimnt frá og skellti í góm. Lindin niðaði.
En sá ilmur úr grasinu. Það óx blóm á ár-
bakkanum, sem minnir á mömmu, lítil blá-
depla, sem óx í sandi. Hann var viss um, að
hún muni fölna, um leið og hún væri slitin
upp.
Hann lá þarna lengi, ýmist heitur eða
k. aldur, vísaði viðkvæmninni á bug og rifj-
aði upp allar móðganir stjúpunnar frá
fyrstu stund. Hún hefir slegið hann utan
undir með blautum sokk, þegar henni fannst
l. 'ann vaða að óþörfu. Hún hefir enn ekki
hýtt hann með vendi, en margsinnis hótað
því. Hún slær hann með stórri krumlunni,
tröllkonukló, kallar hann hana. Faðir hans
er kvæntur Vörtu tröllkonu, ljótustu konu
heimsins.
Hann er sonur góðu drottningarinnar og
ætlar að flýja land.
Það var hara, þegar hann lá í svölu gras-
inu í námunda við fossinn, að hann gat
dreymt slíka drauma um kóngsson, ríki og
lönd. Það voru mógul sandflög uppi undir
hamrabeltunum, svo féll fossinn af sléttri
brún, hvítur foss í kyrrð og birtu, regnboga-
íoss þegar kvöldsólin skein.
Vonda stjúpan, Varta tröllkona, sló hann
fyrir það, að hann væri skófrekur, þegar
hann var að kanna ókunn lönd.
Hvernig átti hann að hugsa um vesæla
skó, sem bundnir voru að fótum hans með
hörðum og vondum þvengjum, meðan þrá-
in til að vita stjórnaði ferðinni um ókunnu
löndin. Stjúpan hataði frjálsræðið og þekk-
inguna. Hún var oft búin að segja, að þeir,
senr sæktust eftir slíku, væru einskis nýtir.
Hann sá sólina ganga til útvesturs. Hún
nálgaðist fjallið, og hann var orðinn svang-
ur. Þá var ekki um annað að ræða en leita
heim. Hann þoldi illa að vera svangur.
Hann dokaði enn við, vildi ekki játa upp-
gjöf sína, reyndi að hugsa ekki um mat, en
rifjaði í þess stað upp minningar, sem gam-
an var að.
Einu sinni sá hann alla leið til hafs, þang-
að sem skipin lágu við akkeri og fuglar
ílugu að hausti. Móðir hans tók í hönd hon-
um og sýndi honum hafið. Hún átti hörn í
Ameríku og þráði bréf. Það er dálítið skrít-
ið að eiga hálfsystkini í Ameríku.
Heimurinn hlýtur að vera stór. Og svo er
annarslífs heimurinn, þar sem mamma er
nú. Augu hans fylltust tárum, en hann