Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Blaðsíða 57

N. Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
43
um, sem láta skrökva að sér. Drengurinn
stappaði niður fætinum og undraðist tóm-
hljóðið. Það var holt undir bakkann. Svo
íölti hann heim. Það var dálítil burnirót að
springa út í bæjarveggnum. Helga gamla
sagði honum einhvern tíma, að burnirót
væri hamingjugras.
Um kvöldið var kýrin komin á básinn
sinn. Hreppstjórinn hafði lofað að láta með
henni nokkra töðuhesta, en þeir voru ó-
komnir enn. Finna sagði við mann sinn: Eg
er ekki mikið hrædd um, að heytuggan komi
ekki frá hreppstjóranum. Hann hefir löng-
um verið fátæku fólki vel, enda hefir drott-
inn blessað efni hans.
Þegar börnin voru háttuð, lásu þau kvöld-
bænir. Vertu yfir og allt um kring, og bless-
unarorðin á eftir. En er röðin var komin að
Bjössa, neitaði hann að lesa. Þú ræður ekki
yfir mér. Ég ræð, hvað ég les, og ég les ekki
neitt, sagði hann og hvessti á hana augun.
Hann var háttaður og lá með hendurnar
undir hnakkanum, eins og fullorðinn mað-
ur.
Stjúpan kastaði nærpilsinu sínu á rúm-
gaflinn og svaraði: Vertu þá hundheiðinn
fyrir mér.
Ég vil heldur vera heiðinn heldur en vera
eins og þú. Drengurinn kallaði á hvolpinn
og tók hann upp í til sín. En þá var henni
nóg boðið. Hún lét sér ekki nægja að hafa
hendur í hári hvolpsins, heldur sló hún
drenginn utanundir, svo að hann fór að
skæla.
Þetta skaltu hafa og annað verra, ef þú
hreyfir þig, sagði hún og steig svo upp í sitt
hjónarúm. Þetta voru hennar hveitibrauðs-
dagar.
Eiginmaðurinn sagði ekki orð.
Þetta kvöld sofnaði drengurinn líka grát-
andi. Hann borðaði vatnsgraut og slátur,
áður en hann háttaÖi, svo að sulturinn píndi
hann ekki þessa stundina.
Idann sór að hefna sín, þegar hann væri
orðinn stór.
Hann kvaddi föður sinn eiiin morgun
snennna. Steini ætlaði ofan í sveit að sækja
ærnar. Hann var þrjá daga í burtu.
Ærnar. voru óhagvanar og tolldu illa í
högunum. Þær kunnu ekki að meta liinn
kjarngóða gróður, en sátu um færi til að
strjúka. Þeir feðgar sváfu ekki öll augu úr
höfði sér þetta vorið. Bjössa þótti gaman að
vera úti við lambféÖ með föður sínum. Þeir
komu oft ekki heim fyrr en um miðja nótt.
Drengurinn hafði ekki lengur gaman af
hornum sínum og leggjunum. Hvað var
þetta hornadrasl hjá lifandi blómum? Hvað
var það samanborið við gljúfur og regn-
bogalita fossa, uppsprettur, sem komu ein-
hvers staðar langt neðan úr jörðunni, renna
dálítinn spöl og hverfa svo í jörðina aftur?
Það standa reynitré í gilinu, lengst uppfrá
og þar er líka heill bjarkaskógur. Drengur-
inn stóð á gilbarminum, ásamt föður sín-
um, bjarta sumarnótt og spurði um skóginn
í fornöld. Og nú var baldursbráin sprottin
í hlaðvarpanum, gul og hvít.
Hann gaf Siggu og Valda hornin og legg-
ina. ASeins spádómsvölunni hélt hann eftir,
geymdi hana í holu í bæjarveggnum, svo
hátt uppi, að krakkarnir næðu ekki í hana.
Einstöku sinnum varð hann að láta hana
spá.
Hann tók eftir því einn sunnudagsmorg-
un, að Finna var farin að ganga í fötum
móður hans. Hún var komin í kjólinn henn-
ar með grænu röndunum, sem honum þótti
svo fallegur. Þessi kjóll vakti svo margar
minningar í huga drengsins, að hann gat
ekki verið inni. Hann þaut út. Það var sól-