Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Blaðsíða 51

N.Kv.
37
_____ Framhaldssaga eftir Þórdísi Jónasdóttur.
Dalurinn og þorpið
Hrukkan dýpkaði á milli augnanna á
stjúpunni. Hún fór að raula sálmavers. Hún
skal þó sýna honurn, hvor er sá sterkari.
Steini kom að utan með hvolp undir liend-
inni, mjúkan, kátan smáhéppa, sem þau
höfðu flutt í lokuðum kassa. Hann var dá-
lítið utan við sig eftir ferðalagið, en sleikti
nú hönd Steina í ákafa. Finna gaf honum
kjöt, reytti það ofan á gólfið.
Þú ert svangur greyið, sagði hún.
Steini settist á uppbúið rúmið og byrjaði
að snæða.
Það var stundarþögn.
Þá sneri drengurinn sér allt í einu að
föður sínum og sagði:
Hún skipaði mér að hátta hjá krökkunum,
pahbi. Eg geri það ekki. Ég sef hjá þér.
Þú sefur hjá systkinum þínum, eins og
ég er húin að margsegja, eða þú getur legið
á gólfinu, ef þú vilt það heldur. Það er kom-
inn tími til þess að þú sért látinn gegna,
annaðhvort með illu eða góðu.
Þegiðu! Fjandinn þinn. Ég var ekkert
að tala við þig. Rödd drengsins titraði.
Það er ljótt, Bjössi minn, að tala svona
við fullorðið fólk, sagði Steini með hægð.
Drengurinn horfði leiftrandi augum á
föður sinn, en kom engu orði upp fyrir
geðshræringu.
Þú verður góður drengur, Bjössi minn,
og gerir eins og þér er sagt. Steini þurrkaði
blaðið á sjálfskeiðingnum sínum og stakk
honum í vasa sinn. Hann var búinn að
borða.
Svei! Drengurinn sneri sér undan og fór
aftur að horfa á heiðríkjublettinn í suðrinu.
A þessu augnabliki var hann munaðarlaus.
Hann hataði föður, sem lét aðra ráða yfir
sér, fyrirleit föður, sem tók svari stjúpunnar
gegn sínu eigin barni. Hann stóð stundar-
korn með samanbitnar varir út við gluggann
cg heiðríkjan varð æ bjartari. Það var eins
og hún vildi laða hann til sín. Þegar hann
snéri sér við, var Finna háttuð og lá í hvítri
nátttreyju upp við þil. — Hann gæti hrækt
á hana.
Hann fór að tína af sér spjarirnar og ýtti
harkalega frá sér hönd föður síns, sem vildi
hjálpa honum úr peysunni.
Ég get þetta sjálfur, sagði drengurinn
kuldalega. Hann tók svo fast á axlabanda-
sprotanum sínum, að hann sleit töluna úr
buxunum. Talan datt á gólfið, en hann hirti
ekki um að taka hana upp. Hann lét fötin
sín liggja í hrúgu á gólfinu, skreið svo upp
í til systkina sinna og breiddi ofan á sig.
Hann sneri sér til veggjar, af því að hann
vildi ekki sjá þau. Aldrei að eilífu. Fyrst
faðir hans var ánægður með þessa ljótu
eldgömlu kerlingu, með vörtu á nefinu og
blakkan háls, var bezt, að hann hefði hana.
I huganum lumbraði drengurinn á henni,
sparkaði í hana, lamdi hana flata, eins og
skel, sem maður brýtur undir fætinum. Ef