Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Blaðsíða 44

30
N.Kv.
Margary Sharp:
O iinrar trappan
— Smásaga —
Um leið og veggir lystihússins komu í
ljós, rann bíllinn mjúklega eftir síðustu
beygjunni. Druten yngri hemlaði og dró úr
hraðanum. Honum fannst þessi stund hátíð-
leg. Hann sá konu sína útundan sér. Hún
horfði áfjáð á umhverfið, tigin á svip. Drut-
en dró enn meir úr ferðinni og leit aftur í
bílinn. Þar sat kínverskur þjónn ásamt
tveimur snáðum, er voru klemmdir milli
farangursins. Annar drengurinn var kín-
verskur, sonur þjónsins, hinn amerískur,
sonur Drutens.
„Er það hérna?“ spurði Druten.
Fu Lin kinkaði kolli. Hann var ungur
maður, á aldur við húsbónda sinn, en and-
lit hans var svo hrukkótt, að hann hefði get-
að verið yfir nírætt. Lifandi eftirmynd föð-
ur síns, datt Druten skyndilega í hug, og
sem snöggvast fannst honum sem hann væri
orðinn barn aftur, borinn á bláldæddum
herðum og héldi sér í langan flétting.
Bíllinn sveigði nú inn undir pálmatrén
eftir breiðum sandstíg. Staðhættir voru
þannig, að Villa Caterina stóð tæpt á mar-
bakkanum, umgirt görðum á þrjár hliðar.
Að baki var breið steinflöt, er vissi út að
bláu Miðjarðarhafinu. Druten stöðvaði bíl-
inn við enda stígsins og hjálpaði konu sinni
út. Þau voru dálítið stirð, en hvorugt skeytti
um það. Eins og Fu Lin fundu þau til djúpr-
hafði andstyggð á öllum slúðursögum,
ar, næstum heilagrar geðshræringar. Þau
einblíndu á hvíta steinveggina og fengu á-
kafan hjartslátt. Þetta var ættaróðalið í
tvær kynslóðir og hafði að geyma auk frægs
málverkasafns svo nýstárlegan og dýrmæt-
an ættargrip, að hjónin gengu rakleiðis til
að skoða hann án þess að líta við málverk-
um Rembrandts. Því að þau sönnuðu aðeins
það, sem hver maður þegar vissi, að Druten
eldri hafði verið vellauðugur. Hins vegar
bar krossinn, sem ristur var í steininn, vott
um dálítið annað, sem naumast var á allra
vitorði .... sem sé það, að Druten eldri
hafði öðlazt nokkuð, sem vó á móti auðæf-
unum.
Um öndverða ævi Drutens eldra, þar til
hann fór til Austurríkjanna og kvæntist göf-
ugri konu, voru staðreyndir af skornum
skannnti. Milli þrítugs og fertugs græddist
honum fé í San Francisco. I þeirri borg
gerðu fjórir Kínverjar, sem að öðru leyti
voru góðir og gegnir menn, tilraun sitt í
hvert skiptið til að myrða hann. Allt annað
var aðeins orðasveimur, eins og ættingjar
konu lians bentu á: Gamli maðurinn, sem
leigði sér lífvörð og liélt áfram að græða.
Hann græddi á lyfjaverzlun, um svipað leyti
og lýðveldin í Suður-Ameríku tóku að fal-
ast eftir kínversku kvenfólki. Er slúðursög-
urnar mögnuðust, opnaði Druten eldri nýja
lyfjabúð og styrkti lífvörð sinn. En óheppn-