Nýjar kvöldvökur - 01.07.1959, Side 13

N. Kv.
ÚLFAR Á STÖÐINNI
91
an ágóða, að þeir sáu sér hentast að láta
„karl-skrattann“ í friði, enda þótt engum
gæti dulizt, að hann hafði til að bera flest
þau einkenni, er sæma mundu þjóðlegasta
umskiptingi. I stuttu máli: Hann var lítils
virtur og lítils metinn. En ekki vissi ég til
að neinum væri illa við hann, og almennt
held ég að bæjarbúar hafi ekki meira en
svo fylgzt með því, að hann væri til. Ég
vandist því á að skoða hann í svipuðu ljósi
og aðrir, en — en samt. — Hvað var það
við þennan karl-durg, sem olli því, að hann
var sí og æ að þvælast fyrir hugarsjón
minni? — Þessi larfi, — ekki nema það þó.
Nú leið rúrnt ár. Ég var orðinn heima-
maður þarna í kauptúninu, og fylgdist með
öllu sem þar gerðist. Þetta var, að ýmsu
leyti, fyrirmyndar kauptún, en kauptún
samt, með ósvikinn 20. aldar meðal-
mennsku-svip, þar sem segja mátti að eng-
inn skæri sig úr fjöldanum, nema þá helzt
bjálfarnir, sem voru þó nokkrir, og agalaus
börn og uppivöðslusöm. Setti þetta hvort
tveggja þó nokkurn svip á bæinn. Bíóið var
vel sótt, leikhúsið sæmilega, konsertar illa
væri ekki um aðkomufólk að ræða og .kirkj-
an verst, nema við fermingar og á hátíðum.
Einn maður var sarnt í þorpinu, sem aldrei
lét sig vanta í kirkju. Það var Ulfar gamli
á stöðinni. En það voru líka þeir einu mann-
fundir sem hann sótti. Sat hann ávallt í
sama sæti, hægra megin á loftinu, en næði
hann því ekki vegna þrengsla, var hann van-
ur að tylla sér á loftsln'íkina aftast við vegg,
næst dyrum.
Það markverðasta, sem bar til nýlundu
þetta fyrsta ár mitt þarna á kauptúninu var,
að nýtt rafsveiflu-orgel var keypt í kirkjuna.
Fékk það þegar hálfgert óorð á sig fyrir
hranalegan og grófan tón, svo að jafnvel
sumir þóttust ekki geta sótt kirkjuna af þeim
ástæðum. En aðrir fullyrtu, í góðgirni sinni,
að ósköp væri það nú þægilegt, að hafa
„strákinn í förinni“ til að kenna honum
svona hitt og annað.-----
— ■— Og nú var komið aðfangadags-
kvöld jóla, það eftirminnilegasta á ævi
minni og er þá mikið sagt. Kirkjan var svo
þéttskipuð, að Olfar garnli varð að hafast
við á bríkinni.
En þessi jólamessa byrjaði með skelfingu,
í bókstaflegum skilningi, og varð svo óhvers-
dagsleg, að hún mun engum úr minni líða,
sem þar var staddur. Rétt í því, er organist-
inn var að byrja á forspilinu snar-leið yfir
hann. Það var raunar vitað áður, að hann
átti vanda fyrir slíkum köstum, svo að í
sjálfu sér vakti það ekki svo mikinn óhug,
lieldur liitt, að tíminn til slíkra útúrdúra
var ekki beinlínis heppilegur. Þarna voru
bersýnilega fyrirbúin messuspjöll, eða jafn-
vel messufall, því að enginn þekkti neitt inn
á hljóðfærið. Allt virtist ætla að fara í upp-
nám. Þeir sem nærstaddir voru tóku organ-
istann til handargagns, lögðu hann á bekk,
og stumruðu þar yfir honum. En á meðan
kemur Olfar gamli aðvífandi, og þrammaði
beint inn að orgeli.
— Eg skal spila, sagði hann, og skákaði
sér viðstöðulaust á orgelbekkinn.
Hófst nú mikið írafár og málæði í söng-
flokknum og öðrum nærstöddum, þar sem
hver skvaldraði ofan í annan:
— 0, Guð. Þarna er karlinn loksins orð-
inn kol-vitlaus. ■— Það verður að stöðva
þetta lmeyksli. — Jesús Pétur. — Sækið
meðhjálparann. — Sækið prestinn. — Al-
máttugur. — Það verður að Innda endi á
þetta endemi, o. s. frv.
I einhverju ofboði lagði formaður kirkju-
kórsins ■— því að þetta vaf óaðfinnanlega
formlegur kór, stofnaður af söngmálastjóra,