Nýjar kvöldvökur - 01.07.1959, Qupperneq 23

N.Kv.
ÚLFAR Á STÖÐINNI
101
í dag, og ég er hræddur um að þú verðir
beðinn að spila. Þá lendir þú aftur á al-
mannafæri, og það má ekki ske, eins og
sakir standa. Við verðurn að fá tíma til að
hugsa málið.
— Ætlarðu að reyna að hjálpa mér?
spurði gamli maðurinn. Og ég virti hann
varla svars.
— Við verðum að finna eitthvert ráð.
Og ég held að olckur takist það. Og ég fór.
Og ég fann ráð, sem sennilega hefði dug-
að. Mjög músikalskur og listrænn maður úr
minni sveit hafði fyrir löngu síðan strokið
til útlanda frá skuldum, og aldrei til hans
spurzt. Gat hann því eins vel verið dauður
nú, og hvort sem var stóðu litlar líkur til að
hann gerði framar vart við sig hér um slóð-
ir. Var því freistandi að nota nafn hans
handa Ulfari með viðeigandi skýringum, og
korna honum þannig aftur á ögn viðeigandi
hillu í mannfélaginu.
Þetta snjallræði datt mér í hug nóttina
eftir. En um morguninn var Úlfar horfinn.
Hans var lengi leitað, en það bar engan
árangur. Og lengi á eftir var ekki talað eins
mikið um neitt, og þennan dularfulla mann,
hver hann hefði verið, en sú leit bar ekki
heldur neinn árangur, og ekkert fannst í
plöggum Úlfars, er gæfi minnstu vísbend-
ingu í þá átt.
Eg laug með þögn og þolinmæði. ■— Eg
nefnilega þagði.------
— — Haustið eftir fréttist, að gangna-
menn hafi fundið lík af manni í rústunum
af fæðingarstað Úlfars — Eyjólfs vildi ég
sagt hafa.
Ég þagði.------
Bænin
Þegar allt leikur í lyndi fyrir mönnum,
hættir þeim stundum til að finnast þeir
hvorki vera upp á Guð eða menn komnir, en
ekki þarf mikið til, svo að þeir finni, hvað
styrkur mannanna, þó til reiðu sé, nær
skammt, og þá, og þá oft fyrst, minnast þeir
þess, að hinn æðri máttur hefur aðeins af
náð sinni léð lífsorkuna þessa stuttu stund,
og þegar þeim finnst lánardrottiim vera að
segja láninu upp jafnvel fyrirvaralítið,
verður mörgum léttast að beygja kné sín
og anda og biðja.
Ollum hefur ekki verið kennd bæn bæn-
anna „Faðirvorið“, auk ýmissa annarra, en
þó finnst sumum, að þeir finni ekki raun-
verulega til síns persónuhróps nema með
eigin orðum, og verða þau að vonum mis-
jöfn. Misjöfn bæði að efni og framsetninu,
og ræður þar líka, hver persónuleiki ein-
staklingsins er, og allar aðstæður.
Rúmliggjandi sjúklingur orðaði bæn sína
svo:
Láttu, Drottinn, Ijósið þitt
lýsa á vegum mínum,
breið ]pú yíir bólið mitt
blæju af kærleik jþínum.
Þá mun heimsins hismi valt
hugann ekki naga —
verða í sátt við alla og allt,
andann léttar draga.
■* -hái £
Ef einhver gæti fundið sína aðstöðu í
þessari bæn, væri hún ekki til einskis mælt
og mér því kærara.
Skeggi Skeggjason.